Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ervaringen in het ziekenhuis

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ervaringen in het ziekenhuis

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een mens kan zich er allerlei voorstellingen van maken, maar het wordt pas echt als je zelf in het ziekenhuis hgt. En vooral als je er ligt voor een ernstige operatie. Wat ervaart een mens dan zo al in het ziekenhuis?

Om te beginnen raak je in het ziekenhuis een stuk van je privacy kwijt. Vaak moet de patiënt immers de kamer delen met anderen. En wat zijn dat dan voor mensen? Bidden en danken ze ook voor het eten? Hoe is hun taalgebruik? Vloeken ze? Zijn ze lastig? En hoe is het met het bezoek dat ze tijdens de bezoekuren krijgen? Houden die mensen zich een beetje aan de regels? Maken ze veel lawaai? Ja, er kunnen dingen zijn die als een kwelling ervaren worden. En om dan geduld te oefenen en ook nog voor je beginsel uit te komen... Het kan ook anders. Soms plaatst God een medepatiënt op de zaal waar we ons in geestelijk opzicht mee verwant kunnen voelen. Op een ziekenzaal kan ook rust heersen. Mensen kunnen daar ook respect voor elkaar hebben. Dan tref je het wel.
Maar dan ben je evengoed nog wel een stuk privacy kwijt. Dat merk je bij allerlei intieme lichamelijke aangelegenheden. Je merkt het ook als je bidden wilt en je Bijbel wilt lezen. De een kan zich hier beter in schikken dan de ander. Maar op die manier kunnen we wel leren hoe waardevol een rustig plekje thuis is, waar we zonder gestoord te worden de Heere kunnen zoeken.

Afhankelijk
En dan de ervaring dat we helemaal afhankelijk zijn van anderen en ons helemaal in handen van anderen moeten overgeven. En aan wie dan? Er zijn aardige, meevoelende verpleegkundigen bij wie je je op je gemakt voelt. Maar je komt ook wel eens van die types tegen die alleen maar een beroep uitoefenen en geen echte zorg voor de patiënt hebben. Met zulken word je nooit vertrouwelijk. In feite bekijk je ze met een beetje argwaan. En als je dan toch al een beetje schuchter bent, durf je zulken eigenlijk niet eens wat te vragen, bang dat ze je lastig zullen vinden.
En wat krijg je van de dokter te horen? Wat is de uitslag van het onderzoek? Wat kunnen ze je vertellen na de operatie? En als ze al zeggen, dat de operatie geslaagd is, is dat dan te vertrouwen? Je hebt ook wel eens gehoord, dat ze in een ziekenhuis zomaar wat zeggen. Zou dat inderdaad waar zijn? Ja, er is ook verschil onder de artsen. Er zijn er die rust uitstralen en van wie je zo aanvoelt dat je ze vertrouwen kunt. Er zijn er ook, die puur zakelijk zijn en die door hun manier van spreken je eigenlijk de moed benemen om vragen te stellen. En als ze dan weg zijn, zit je nog met de vragen en weet je eigenlijk nog niets. Gelukkig als er dan een zuster of broeder in de buurt is aan wie je wel eens wat meer durft vragen en die er de tijd voor neemt je te woord te staan. Ik wil maar zeggen, dat er allerlei factoren zijn waardoor een patiënt in het ziekenhuis zich zo verschrikkelijk onzeker kan voelen.

Geestelijke verzorging
O ja, er zijn soms ook verrassingen. Soms in de vorm van een kaart die je via de post krijgt. „Hé, denkt die ook aan me?" Soms op een andere manier. Maar wat is het belangrijk als we de weg kennen naar de troon van Gods genade om daar hulp en barmhartigheid te zoeken en te vinden! Patiënten hebben soms ook ervaring met de geestelijke verzorging die vanuit het ziekenhuis zelf geregeld is. Er komt dan wel eens een pastor (m/v) aan je bed. Die komt een praatje maken en je intussen attent maken op de kerkdienst in de aula. En als je daar niet naar toe kunt, kun je via de huisradio meeluisteren. Soms is er een oecumenische avondmaalsdienst en dan willen ze na afloop ook op de kamer brood en wijn komen brengen als je daar prijs op stelt.
Laat ik eerlijk zijn: Over het algemeen heeft de geestelijke verzorging in ziekenhuizen weinig om het lijf Die is vrijwel helemaal in handen van een geestelijke richting waar lezers van Terdege zich slecht bij thuis zullen voelen. Als je bezocht wordt, ga er dan ook maar niet eens zo serieus op in. Je krijgt immers toch ook je eigen predikant op bezoek of een ouderling van de kerk waar je bij hoort. Of ..Ja, ik heb wel eens verhalen gehoord over patiënten die nooit een predikant of een ouderling zagen, maar of zulke verhalen geloof verdienen...? Of toch?

Toch goed
En toch -ondanks al die zorgen en moeiten- kan het goed zijn in een ziekenhuis. Een mens kan daar immers God ontmoeten! Hij kan juist daar ondervinden, dat de Heere groot van goedertierenheid is. Niet alleen in het lichamelijk herstel (dat komt immers niet altijd!), maar vooral ook in de ondersteuning van het hart en de beleving van de waarheid van de psalmregel: „Hij is nabij de ziel die tot Hem zucht." Als u dan toch naar het ziekenhuis moet, wens ik u zo'n verblijf toe!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 14 juni 1995

Terdege | 72 Pagina's

Ervaringen in het ziekenhuis

Bekijk de hele uitgave van woensdag 14 juni 1995

Terdege | 72 Pagina's