Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Grijze haren voor Marjorie Fuller

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Grijze haren voor Marjorie Fuller

Ontmoetingen tussen Moskou en Hongkong

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Daar, onder een getrahed venster, zit ze. In zichzelf verzonken, diep voorovergebogen, omringd door haar schamele bezittingen. Marjorie Fuller. Ze kijkt rustig op als ik bij haar ben gaan staan en haar zachtjes bij haar naam noem. Herkennen doet ze me niet. Het is ook al weer zo lang geleden. „Ik wil niet langer leven", zegt ze.
Bij mijn vorige bezoek, enkele jaren terug, zei ze dat ook steeds. Maar ze vertelde daartussendoor over haar meer dan ongewone leven op zo'n montere toon, dat je, in weerwil van haar ellende, er ook wel om moest lachen. Vorige keer woonde ze nog in het Waiqiao Yanglao Yuan, het Internationaal Rusthuis voor Bejaarden, samen met haar bedlegerige moeder, en nog een tiental andere statenloze oudjes van Koreaanse, Russische en Japanse afkomst. De meesten van hen blijken intussen te zijn gestorven. Ook Majories moeder. De laatste overgeblevenen zijn verhuisd naar een groot normaal bejaardentehuis aan de rand van Harbin. „Hier is het nog veel slechter dan daar", vertelt Majorie.

Japanners
Marjorie's moeder was nog maar 16, toen ze haar dochter 71 jaar geleden ter wereld bracht. Haar grootvader was een Amerikaanse kapitein die een Kantonnees meisje uit het China-town van San Francisco schaakte en met haar naar Shanghai voer. Haar vader een drankzuchtige en verslaafde man, die door haar moeder aan de kant werd geschoven. Marjorie moest in het onderhoud voorzien van haarzelf en haar moeder.Toen de Japanners in 1937 kwamen, besloten Marjorie en haar moeder hun Amerikaanse nationaliteit op te geven. Maar in '59 worden ze opgepakt op beschuldiging van "illegale intellectuele activiteiten" en belanden in de gevangenis, waar ze meer dan twintig vreselijke jaren doorbrengen. Zonder enig contact met de buitenwereld.
Als ze in 1981 eindelijk worden vrijgelaten, is Marjorie 57 en haar moeder 73. Ze hebben hun bekomst van de Volksrepubliek, maar de Verenigde Staten weigeren hen op te nemen. Hun paspoorten zijn immers -lang geleden- ongeldig verklaard. De twee oude vrouwen, die nu zonder geld of onderdak op straat dreigen te komen, krijgen van de Chinese autoriteiten de mogelijkheid om naar Harbin, in het hoge noorden, te gaan. In het Internationale Rusthuis delen ze voortaan hun leven met lotgenoten, wier bestaan al even bizarre wendingen heeft gekend.

Operatie
Bij mijn eerste bezoek lijken ze een -naar Chinese maatstaven tenminste- alleszins redelijke verzorging te krijgen, maar Marjorie heeft er geen goed woord voor over: „We zijn gewoon van de ene gevangenis in de andere beland." Kort tevoren heeft ze een beroerte gehad. Ze verontschuldigt zich dat haar geheugen haar daardoor soms in de steek laat. „Ik ben mezelf niet meer, sinds ze, zonder mijn toestemming, een operatie op me hebben uitgevoerd." Op een nacht in het voorjaar van '89 kwamen verplegers haar halen en brachten haar naar een ziekenhuis in Peking. „Toen ik wakker werd was ik aan een kant helemaal verlamd en had ik een groot gat in mijn hoofd." Ze pakt mijn hand vast en duwt die door haar dunne haren in een griezelige holte in haar schedel, zo groot als een struisvogelei. Een achterdochtige verpleegster komt om de vijf minuten naar ons toe en dringt er bij me op aan dat ik vertrek. Waarom, zegt ze niet. Marjorie heeft een hekel aan haar, en aan alle Chinezen. „Je kunt ze geen van allen vertrouwen. Ze stelen alles van me, en ik kan er niks tegen doen. Elke dag bid ik God, dat Hij me laat sterven." Ze begint met droge ogen te snikken. Ik moet echt weg nu. Marjorie knikt begrijpend: „God zegene je.'""/40p de gang beduidt de verpleegster me samenzweerderig, en schaapachtig glimlachend, dat de oude Amerikaanse niet helemaal goed meer bij haar hoofd is.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 28 juni 1995

Terdege | 68 Pagina's

Grijze haren voor Marjorie Fuller

Bekijk de hele uitgave van woensdag 28 juni 1995

Terdege | 68 Pagina's