Bezoek in het ziekenhuis

Een bezoekende pastor komt in het ziekenhuis als gast en daar zal hij mee moeten rekenen. Maar dat neemt niet weg dat hij in het ziekenhuis ook bepaalde rechten heeft. De patiënt die hij komt bezoeken heeft immers niet alleen maar een hchaam, maar ook een ziel. En dus heeft die patiënt niet alleen maar lichamelijke verzorging nodig, maar ook geestelijke. Of dat door iedereen in het ziekenhuis beseft en gerespecteerd wordt? Er komen steeds meer bewijzen dat lang niet iedereen dat vandaag beseft. Vandaar dat de pastor soms het gevoel heeft dat hij in de ogen van sommige personeelsleden in het ziekenhuis een ongenode en dus ook ongewenste gast is. Soms wordt dat opvallend duidelijk gedemonstreerd. Op de vraag of het toegestaan is meneer X of mevrouw Z te bezoeken wordt soms een nauwelijks verstaanbaar antwoord gegeven. En als je dan al toestemming gekregen hebt, lijkt het er weleens op dat juist op de zaal waar je op bezoek bent, op datzelfde moment zo nodig allerlei werk gedaan moet worden. En toch had je ervoor gezorgd om niet op een al te ongelegen tijdstip op bezoek te komen. Vraag je beleefd of ze je even rust willen geven om met de patiënt(en) te lezen en te bidden, dan krijg je die permissie maar amper of onder protest. Ja, zo gaat het soms.

Verschillen
Niet altijd. Lang niet altijd! Er is trouwens ook een groot verschil tussen het ene ziekenhuis en het andere. En in een en hetzelfde ziekenhuis is er soms weer een groot verschil tussen de ene afdeling en de andere. Dat hangt voor een groot deel van de instelling van het personeel af Soms wordt terdege goed beseft, dat op een bepaald moment een pastoraal bezoek harder nodig kan zijn dan aandacht voor de lichamelijke situatie. En het is dan een verkwikking te ervaren dat je volop medewerking ontvangt. Ook voor de patiënt is dat overigens een verkwikking. Zoals bij voorbeeld wanneer een gedienstige verpleegkundige je wel eens met de patiënt van een apart kamertje gebruik laat maken. Grote waardering is op zijn plaats voor dit begrip en deze medewerking. Dat maakt het niet alleen voor de pastor, maar ook voor de patiënt zo'n stuk gemakkelijker in het ziekenhuis. Maar helaas is de ervaring ook meer dan eens anders. Dan is er tegenwerking, verholen of zelfs meer openlijk. Het overkwam me eens dat ik op een zaterdagmorgen een oude vrouw bezocht die alleen op een kamertje lag, omdat ze stervende was. Je zou toch zeggen, zaterdagmorgen: een van de rustigste morgens in een ziekenhuis; een vrouw alleen op een kamertje en dan nog iemand die zal gaan sterven! Maar uitgerekend toen ik nog maar nauwelijks aan het bed zat en de patiënt begon te spreken van haar vrees voor de dood omdat ze dan God zou moeten ontmoeten, bleek dat kamertje zo nodig te moeten worden schoon gemaakt... Wat een totaal gebrek aan begrip! En toen ik er wat van zei kreeg ik een grote mond!

Niet welkom
Het is me trouwens ook wel eens overkomen ~dat was dan in Canada- dat ik een patiënt wilde bezoeken die opgenomen was op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Ik werd geweigerd: Men had mij aan mijn kleding als predikant herkend. En een gesprek over godsdienstige zaken zou het probleem van de patiënt alleen maar groter maken, zo zei men mij. Een volgende keer zorgde ik ervoor dat ik aan mijn kleding niet meer te herkennen was... En toen lukte het me om binnen te komen. Ja, de mentaliteit van de wereld is hard aan het worden. Dat kom je ook in ziekenhuizen aan de weet. In dit opzicht wordt de geestelijke verzorging in de ziekenhuizen er ook niet eenvoudiger op. Een factor die hierin een rol speelt en waar begrip voor dient te zijn, is het feit, dat er soms toch eigenlijk met te weinig personeel gewerkt moet worden in de ziekenhuizen. Daardoor komt het dat de zaal soms om elf uur nog niet schoon is. Vroeger kon je op dat tijdstip vrijwel altijd terecht in het ziekenhuis. Je kon als bezoekend predikant dan ook vrijwel altijd met de hele zaal een gedeelte uit de Bijbel lezen en een gebed doen. Tegenwoordig is dat lang niet altijd meer het geval. Nu, dan zit er niets anders op -althans, dat is mijn ervaringdan om alleen met de patiënt die je bezoekt een gedeelte te lezen en te bidden, terwijl het werk op de zaal dan maar gewoon voortgaat. Dat is vanzelfsprekend niet zo rustig, maar het heeft in ieder geval het voordeel dat je dan wel heel persoonlijk de noden van de betreffende patiënt aan de Heere kunt bekend maken. En om hem of haar gaat het bij je bezoek tenslotte toch in de eerste plaats.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen