Dag in dag uit

„Mevrouw, mag ik u iets vragen ? Woont u misschien in D?'Het meisje dat net uit de telefooncel naast me is gestapt kijkt me hoopvol, maar ook een beetje gespannen aan. „In D?", zeg ik verbaasd, terwijl ik de tassen die ik al over mijn schouder gehesen had weer neerzet op de grond. „Nee, ik woon niet in D. Ik woon in deze stad, een paar straten hier vandaan." Nog geen vijf minuten geleden zijn Anne-Ruth "en ik uit de trein gestapt. We komen uit Parijs, we een paar heerlijke dagen doorgebracht hebben (Anne-Ruth's eindexamencadeau) en ik het net Jelle gebeld om te zeggen dat we er weer zijn. „ O, wat jammer", zegt het meisje, op zo 'n duidelijk teleurgestelde toon dat ik onmiddellijk vraag:„Hoezo?"En dan komt het hele verhaal. Ze is bij een vriendin geweest en ze was van plan de bus naar huis te nemen, maar de laatste bus ging om 9 uur en nu is het 11 uur. Haar broer zou thuis zijn en die is er niet. De buren nemen ook de telefoon niet op en haar ouders zijn op vakantie. Nu ze hoort dat wij niet in D. wonen. —gaat ze maar naar het politiebureau. Of wij misschien weten welke kant dat uit is? —In gedachten zie ik één van onze dochters al hulpeloos op een station ergens in het land staan —en niemand in de buurt om te helpen. Intussen is Jelle gearriveerd en in plaats van hem een dikke pakkerd te geven hoor ik mezelf zeggen: „Hoi, lieverd, wil je alsjeblieft dit meisje nog even naar D. brengen ? Er gaat geen bus meer en ze wil naar de politie maar die brengt haar natuurlijk ook niet weg en er is niemand thuis en de buren nemen ook niet op..." Totaal overrompeld laat Jelle het hele pleidooi over zich heen komen. Automatisch zet hij alle bagage achter in de auto en gaat dan zwijgend achter het stuur zitten. Natuurlijk is hij niet te beroerd om te helpen, maar hij had zich de thuiskomst van vrouw en dochter wèl iets anders voorgesteld en hij moet het allemaal eerst even verwerken. Tegen de tijd dat we de stad uit zijn is hij weer voldoende hersteld om zijn mond open te doen. „Ik moetje iets vertellen", zegt hij. „Rebekka (20) heeft de kans om voor een jaar naar Noorwegen te gaan. Als au pair. Ze heeft gewacht met "de definitieve beslissing tot jij weer thuis zou zijn, maar ze heeft er ontzettend veel zin in." Nu val ik stil en moet ik het nodige verwerken. Op de achterbank neemt het meisje het gesprek over. .„Aupair?", roept ze. Dat is zij ook geweest. In Engeland En het was heel leuk en ze kan het iedereen aanraden. Anne-Ruth zit geïnteresseerd te luisteren en vraagt haar de oren van het hoofd. Misschien is het ook wel iets voor haar. Om half één 's nachts zijn we eindelijk thuis en dan schiet het door me heen: „En we hebben nog niet eens verteld hoe leuk het in Parijs was."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen