Onder ons

Beste mensen,

Grappig, iemand die een voorplaat van Terdege heeft ingelijst, dachten we onlangs toen we de post bekeken. Voorplaat? Maar er staat geen "Terdege" en dergelijke op. Bij de foto leest u hoe de vork in de steel zit. Een idee? Jong en oud komt weer aan bod op deze pagina, in foto's en gedicht. Verder een reactie op een van de vorige pagina's.

Groetjes!

                              ------------------------------

Wachten
(Het leven van een bewoonster in een verzorgingstehuis)

Ze zit maar bij haar tafel, heel de dag,
zo eindeloos alleen met haar gedachten.
Ze doet niet zoveel anders meer dan wachten,
omdat ze niets meer kan en niets meer mag.

Ze wacht op haar ontbijt, en op de post;
misschien heeft iemand eens een brief geschreven.
Maar wie van al die nichten en neven
weet dat God haar nog niet heeft afgelost?

Ze wacht op koffie, zaak van groot gewicht.
En 's middags wacht ze op het warme eten.
Zolang 't bezoekuur duurt zit ze vergeten
bij 't raam en zoekt naar een bekend gezicht.

Ze zit daar elke dag, ze wacht, ze bidt.
De enkeling die nog wel eens wil komen
prijst 't mooie uitzicht op de mooie bomen
en vindt dat ze hier gezellig zit.

Wanneer het avondbrood is rondgebracht,
wacht ze geduldig en in stil beschouwen,
de smalle handen in haar schoot gevouwen,
op de zuster die haar klaarmaakt voor de nacht.

Maar boven alles wacht ze op de Heere,
meer dan wachters op de morgen.
Ze weet zich in Zijn hoede welgeborgen
maar elke avond vraagt ze: God... wanneer?

Ingestuurd door mw. L.J. Glasbergen,
Nieuwe Tonge
 
                              ------------------------------

De hobby van opa Kok is aquarelleren. De voorplaat van Terdege 20 leek hem een aardig voorbeeld. Het resultaat ziet u op de foto: een fraaie aquarel. Het is elke 14 dagen weer een ren naar de brievenbus wie Terdege het eerst in handen krijgt.

Fam. C. Kok, Krabbendijke

                              ------------------------------

Complimentjes een overbodige luxe?

Onlangs kreeg ik de Terdege van 9 augustus onder ogen. En daar las ik in Onder Ons dat mevr. G.H. van Brummelen-Bulthuis schreef: Als we als christenen gewoon maar onze plicht doen in de wetenschap dat we de dingen die we doen voor de Heere doen, dan zullen we toch niet zo'n behoefte hebben aan complimentjes.

Mijn ervaringen zijn echter heel anders! Ik denk dat bijna iedereen graag weet wat zijn/haar omgeving van bijv. nieuwe kleren vindt. Ik voel me er meestal nogal onzeker in, maar zegt m'n vriendin dat ze leuk zijn, dan ben ik direct veel zelfverzekerder. Volgens mij is het argument dit of dat te doen voor de Heere niet steekhoudend genoeg.

Stel dat u huishoudelijk werk doet, bijv. de stoep vegen. Doet u dit dan met de gedachte: Dit doe ik voor de Heere? (Ik bedoel het eerbiedig.) U bent pas écht voldaan over uw prestatie als uw man/vrouw zegt: Wat heb je de stoep toch weer netjes geveegd! Ieder mens heeft positieve aandacht nodig. Een compliment, een veelzeggende blik. Het geeft je een kick! In feite is het een stukje sociale zekerheid.

Ik heb op school wel eens het idee dat ik buiten de groep sta. Maar als één van de populairsten uit de klas iets positiefs tegen me zegt, verdwijnt dat gevoel. Zoiets geeft je het gevoel erbij te horen! En dat wil toch iedereen?

Zoals mw. Van Brummelen schrijft lijkt het net alsof alleen mensen die niet met God rekenen complimentjes nodig hebben. En dat christenen zoveel zekerheid hebben, dat zij dit gemakkelijk kunnen ontberen. Volgens mij is dit niet juist.

Judith van Meekelen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen