Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Geestelijke adoptie en oecumene

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Geestelijke adoptie en oecumene

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

In menige plaats die niet als groeigemeente is aangewezen, is het voor jonge mensen niet eenvoudig om woonruimte te vinden. Het mechanisme van vraag en aanbod heeft de huizenprijzen de pan uit doen rijzen. Dit kan ook voor de kerkelijke gemeenten en scholen nogal wat gevolgen hebben. Het is zorgwekkend als jonge gezinnen weg moeten trekken. In de nabije toekomst zie ik dat ook in Soest gebeuren. In gedachten heb ik al verschillende scenario's geschreven. Zou het niet mogelijk zijn om als kerk een stuk grond te kopen en daarop betaalbare woningen te bouwen? Zouden ouderen die kleiner gaan wonen hun woning niet allereerst aan kerkelijke jongeren kunnen aanbieden? Maar zijn wij bereid vanwege het belang van de gemeente minder voor ons huis te ontvangen? En als het mogelijk zou zijn, hoe gaan de kopers later met dit voorrecht om? Maar als het niet mogelijk is, waar moeten de jongeren dan heen? Is er wel ruimte in een andere kerkelijke gemeente? Of moeten zij vanuit onze omgeving dan vertrekken naar een stad van de toekomst als Almere? We hebben onze jongeren (hopelijk) proberen bij te brengen dat je niet zomaar overal kunt gaan wonen. Je moet niet allereerst naar de prijs en de omgeving kijken, maar voor alles naar de kerkelijke mogelijkheden. Maar zo eenvoudig ligt het in onze tijd allemaal niet meer. Het zijn niet zozeer de asielzoekers die het woningprobleem vergroten, maar veel meer de geestelijke ontwikkeling van ons Nederlanders. De toename van het aantal echtscheidingen in de laatste decennia vraagt in dezelfde mate om verdubbeling van de woonruimte. Daar hebben onze jongeren mee te maken. En nu ben ik waar ik met deze Beurtelings wezen wil: in Almere. Ik noemde deze plaats (aangeduid met Binnen, Buiten, Haven etcetera) net de stad van de toekomst. Met een snel tempo verrijzen betaalbare woningen uit de grond. Ook uit kerkelijke gemeenten vertrekken er jongeren naartoe. Hoe de kerkelijke kaart er in werkelijkheid uitziet, weet ik niet. Of en hoeveel Samen-op-Weggemeenten er zijn, is mij onbekend. Ik vermoed dat er vanuit de algemene kassen van de kerken best mogelijkheden geschapen zijn. Maar hoe ligt dat voor de gereformeerde prediking? Ik weet dat er een boekhandel annex evangelisatiepost is, die bemand wordt door mensen die behoren tot de Gereformeerde Gemeenten. Maar dan houdt mijn kennis op. Is er iets vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken? Vanuit de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt? Of rijden al deze mensen zondags naar hun moedergemeente in Bussum, Huizen of weet-ik-waar?

Kantoorunit
Met deze vragen werd ik geconfronteerd toen ik enige weken geleden voor de eerste keer voorging in de Hervormd Gereformeerde Evangelisatie te Almere. Op een stille zondagmorgen reed ik naar deze moderne stad. Om verrassingen te voorkomen ga ik altijd maar op tijd weg. De afslag die mij gewezen was, zag er nog niet helemaal officieel uit. Het obstakel dat op de weg geplaatst was, kon ik omzeilen. Tegen de wet in maakte ik ook gebruik van een stukje busbaan en fietspad. Ik durfde geen alternatieve route te volgen uit angst in deze nog slapende stad te verdwalen. Zo kwam ik op het opgegeven adres. Na enige jaren van plek naar plek gezworven te hebben, huurt de nog jonge evangelisatie sinds enkele maanden voor zo'n / 1600,- per maand een kantoorunit op de begane grond. Het greep mij enorm aan. We waren op deze zondagmorgen met zo'n 35 mensen bijeen. Er was een schipper uit Dordt met enkele kinderen die voorlopig in de buurt van Almere werk heeft. Voor de dienst mocht ik ook een dochter van een gemeentelid begroeten. Met haar man en drie kinderen (plus een vriendinnetje) kerken zij in de evangelisatie (dit ene gezin vormt dus ongeveer 20% van het totaal!). We hadden een goede dienst. Voor mijzelf mocht ik ervaren dat waar er twee of drie in de naam van de Heere Jezus vergaderd zijn. Hij in het midden is. Dat is het allerbelangrijkste. Maar tegelijk was ik ook diep onder de indruk van dit kleine gebeuren. Zo'n klein gezelschap in zo'n grote stad. Hoe moet zo'n handjevol mensen al die maandelijkse lasten opbrengen? Eigenlijk moet deze nieuwe plaats in Nederland ons allen ter harte gaan. Als uw dochter of mijn zoon hier zou moeten gaan wonen, dan zouden wij toch heel erg dankbaar zijn als er een gemeente is die hen opvangt en naar hen omziet?

Diaconieën
Misschien gaat er in de toekomst een kleinkind van ons wonen. Gaan wij dan pas de lasten meedragen? Bovendien zou het zo anders kunnen. Allerlei gedachten gingen er door mijn hoofd. Als iemand die gezegend is met behoorlijke financiële middelen een ruime woning zou kopen en de fiscale voordelen van de renteaftrek zou genieten, dan zou de evangelisatievereniging tegen een betaalbare huur een riant onderkomen hebben... Als er nu eens 25 diaconieën bereid zijn om deze evangelisatiepost te adopteren voor f 100 per maand. Zou dat geen opdracht van de Heere zijn? En moeten dat alleen hervormde diaconieën zijn? Moeten wij in zo'n grote nieuwe stad allemaal weer voor ons zelf beginnen? Eigenlijk zou er in deze nieuwe stad een duidelijk als kerk herkenbare reformatorische gemeente moeten zijn. Zo is de HEERE toch ook begonnen in Europa? De ene gemeente zond mensen uit om elders weer een kerk te planten. Zo zouden wij in geloof met elkaar daar een kerk moeten bouwen en samen een dienaar van het Woord moeten onderhouden, die daar gedragen door het gebed uit het land aan de slag gaat. Maar dat kan natuurlijk kerkordelijk niet. We moeten ons eigen naambordje aan het gebouw hebben... Maar toch: zo'n predikant zou jonge gezinnen kunnen bezoeken die kerkelijk niet zo stevig in hun schoenen staan en in deze schijnbaar 'Godloze' omgeving afzakken. Het naambordje maakt mij in zo'n situatie dan niet zoveel meer uit. Als ze maar bij het Woord getrokken en gehouden worden, als zij maar tot Christus geleid worden. Ik zou nog verder kunnen denken, maar ik ben aan m'n 'tax'. Mogelijk is het genoeg en zijn anderen aan het denken gezet...

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 24 juli 1996

Terdege | 68 Pagina's

Geestelijke adoptie en oecumene

Bekijk de hele uitgave van woensdag 24 juli 1996

Terdege | 68 Pagina's