Herdersleven

„Fijn dat u er allemaal bent. Hartelijk welkom op deze excursie. We zullen kijken naar het ontstaan en bestaan van de schaapskudde, hoe schapen leven en wat mijn aandeel als herder is. Als u onderwijl vragen hebt, loop er dan niet mee rond, maar wees zo vrij om uw vragen te stellen. En dit geldt zeker ook voor jullie, kinderen. Ik vind het heel leuk dat jullie er vanmiddag bij zijn. Domme vragen ken ik niet, dus kom maar met je vragen. Nu heb ik eerst een vraag voor de kinderen. Kijk eens goed naar de kooi... als je die zou omdraaien -dat doen we nu niet- waar lijkt-ie dan op? Juist. Op een boot. En dat is geen toevalligheid. De schaapskooi is namelijk, net als een boot, op druk gebouwd. Hij kan tegen druk van storm, daarom ligt-ie met z'n ronde kop op het zuidwesten. Hij kan ook tegen druk van binnenuit. Schapen hebben de merkwaardige gewoonte om alles tegelijk te willen, 's Morgens willen ze allemaal op hetzelfde moment over de drempel naar buiten stappen. Nou, dat is me een gedrang.
Ze gaan heel onfatsoenlijk met elkaar om. Duwen elkaar in de hoek. Als de kooi nou netjes rechte hoeken had, zouden er heel wat schapen klem komen te zitten. En daarom buigt de voorkant als het ware met de looprichting mee." Ik kan m'n eigen verhaaltje wel dromen, zo vaak heb ik het al verteld tijdens de excursies. En toch blijft het leuk. Iets doorgeven aan geïnteresseerd publiek. Maar er zit verschil in hoe zo'n excursie verloopt. Het heeft iets te maken met de veiligheid, de gezelligheid die je als deelnemers gezamenlijk schept. Vorige week nog had ik een heel plezierige wandeling met 25 deelnemers. Door de vraagstelling van enkelingen kreeg het een persoonlijk tintje, in deze zin dat ik er best iets kwijt kon over mijn levensinstelling, geloof en maatschappijbeeld. Dit wat meer kwetsbare verloop van het excursiegesprek werd stellig bevorderd door een wat afwijkende deelnemer aan de tocht. Zonder blikken of blozen viel de man me telkens in de rede met rijmpjes, grappen of verslagen van zijn belevenissen. Hij had er het volste vertrouwen in dat ik meteen op z'n rede zou ingaan en keek me daarbij aan met een ontwapenende trouwe blik. Ik genoot van de man en geen van de deelnemers leek zich aan de medewandelaar te storen. Het sympathieke van onze kleurrijke deelnemer was dat hij blijkbaar meer op het contact met mij was gericht dan op mijn verhaal. Hij wilde gewoon tegen me aan praten, maar dat toch ook niet alleen. Want soms ging hij met een kwinkslag in op mijn vertelling. Wat jammer nou dat geen van de andere deelnemers contact met de man maakte. Verstandelijk gehandicapten hebben bij mij altijd twee streepjes voor, en volgens mij voelen ze dat haarscherp aan, ervaren als ze zijn met reacties van afwijzing... Laatst nam iemand een hele groep verstandelijk gehandicapten mee naar de wei bij de schaapskooi. Hadden we zo afgesproken en ik zou een demonstratie geven van het werken met de hond. Maar ik was nauwelijks aan de bosrand verschenen of ik had al een heuse vriendin aan de arm. Samen moesten we op de foto. M'n staf was me inmiddels vriendelijk ontfutseld en ergens op het veld zag ik een spontaan zwaaiende herder er met mijn schapen vandoor gaan. En een lol dat-ie had. De dankbaarheid en liefkozingen vanuit de groep kenden nauwelijks grenzen. Waar ter wereld krijg je ooit per kubieke tien minuten zoveel warmte en gezelligheid als bij een groep verstandelijk gehandicapten!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen