Dag in dag uit

„Je redt het nu verder zelf wel, he?" zeg ik tegen Esther (17), terwijl ik mijn jas aantrek en aanstalten maak om de stad in te gaan. „Ja, hoor", zegt Esther, „het zal wel lukken." Ze staat, met mijn keukenschort voor, bij het aanrecht en schikt alle ingrediënten voor de avondmaaltijd nog een keer opnieuw. Twee keer eerder heeft ze al eens een, heerlijke pizza voor ons gemaakt maar vandaag wil ze iets nieuws maken: een hartige taart met prei en zalm. Ik zwaai nog een keer naar haar en stap dan op de fiets. Op mijn gemak peddel ik naar de markt. Ontspannen slenter ik even later langs alle kraampjes en zonder haast doe ik mijn boodschappen. Heerlijk, een paar grote dochters in huis die af en toe wat taken van me overnemen. Na de grote vakantie heb ik met de kinderen, inclusief Stefan (12), afgesproken dat ze allemaal één keer per weekzoudenkoken.VoorRebekka(21) en Anne-Ruth (18) was dit geen enkel probleem, zij kookten al eens vaker. Maar voor Esther en Stefan was deze nieuwe opvoedingsgril van mij wel even wennen. Hoewel Esther het er de eerste paar keren prima afgebracht heeft. En ook in de hartige taart heb ik het volste vertrouwen. Tijdens mijn winkeluurtje kom ik een vriendin tegen en als zij vraagt of ik tijd heb om met haar een kopje koffie in de stad te drinken zeg ik meteen „ja", zonder een spoor van schuldgevoel. Thuis draait de boel immers prima door zonder mij. Maar als ik twee uur nadat ik van huis ben gegaan, terugkom, zie ik Ester nog op precies dezelfde plek voor het aanrecht staan. Haar gezicht staat op storm. Oei, dat is niet best", denk ik en ik haast me naar binnen. Boos wijst Esther naar haar twee gevulde taartvormen. Een zielig beetje zalm schemert tussen het geel en groen van ui en prei door. En ik had nog wel drie blikjes klaargezet. „ Waarom bent u weggegaan", zegt Esther verwijtend. „ U wéét toch dat ik nog niet kan koken. Ik heb wel tien keer aan Rebekka moeten vragen hoe het verder moest. "" Ik hóu helemaal niet van koken." En dan mei een lange uithaal:„En ik kook ook nóóit meert" Perplex laat ik de hele tirade over me heen gaan, terwijl ik automatisch mijn armen om haar heen ~ sla en haar sussend op de schouders klop. Langzamerhand komt ze weer een beetje tot bedaren. „Ik wist niet hoe ik de zalm schoon moest maken", zegt ze verlegen. „ GcTeoon uit het blikje halen en door de groente doen", antwoord ik. „Niks aan."„Maar er zaten allemaal velletjes en graten in en die kreeg ik er bijna niet uit!" snuft ze nog na. „O", snap ik nu, „daarom heeft het zo lang geduurd." Achteraf had ik het kunnen weten. Esther, onze vegetariër, die nog net aan vis eet maar verder overal vies van is, en vooral van velletjes enfliebertjes. Met eindeloos geduld heeft ze in de zalm gepeuterd, tot er geen -zalm meer over was. Ik denk dat ik al weet wat we de volgende week eten: Pizza, met kaas. Heel veel kaas. Ik heb er nu al zin-in.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen