Hoe dragen we de dingen over?

Het zal degene die zijn oor te luister legt en zijn ogen de kost geeft niet ontgaan dat er op dit punt sprake is van een grote verlegenheid. Ook in onze gezinnen is het minder dan voorheen voor de hand liggend dat kinderen in de weg van hun ouders gaan als het de dingen van het christelijk geloof betreft. Meer dan vroeger waait alle wind van leer om de oren van onze jongeren. Op het kerkelijk erf wordt keer op keer de vraag gesteld of we nog wel echt in catechese en prediking jongeren -maar ook ouderen!- bereiken met Schrift en belijdenis. Soms is het al geen vraag meer: de kernpunten van het christelijk geloof zoals bijvoorbeeld verwoord in onze belijdenis, kunnen vandaag eigenlijk niet meer zo worden overgedragen, zo wordt meer dan eens vernomen.
Verlegenheid en moedeloosheid grijpen om zich heen. Is er geen sprake van een verlammende crisis? Veel is en wordt erover gesproken en geschreven, maar ook dat lijkt soms hopeloos vermoeiend te worden. Wat dan? Eerder hebben we in deze rubriek aandacht besteed aan de vraag wat we hebben over te dragen. Nu dan een paar opmerkingen over de vraag hóe we daarmee hebben bezig te zijn. Niet om nu eens even dè oplossing aan te dragen, maar om anderen en onszelf een paar overwegingen voor te stellen.

Belijdenis
Zo kan het de moeite waard zijn om onszelf als ouders de vraag te stellen of datgene wat we belijden invloed heeft op ons hele leven. Bepaalt het mijn houding bij en reactie op allerlei gebeurtenissen in m'n leven? Zeker door onze kinderen zal het in de regel scherp aangevoeld worden wanneer er een kloof gaapt tussen onze belijdenis en onze reactie op allerlei omstandigheden. Komt mijn belijdenis van Gods voorzienigheid overeen met mijn houding bij verliezen en tegenspoeden (hoeveel strijd dat ook kan geven)? Als ik mijn kinderen voorhoud dat we in alles van de Heere afhankelijk zijn, is er dan ook iets van afhankelijkheid te proeven in de wijze waarop ik in het leven sta? De dingen die echt ons hart hebben kunnen we niet blijvend verstoppen.
Ten diepste is hier de vraag in het geding: Ben ik ook werkelijk in de verhouding tot God en mijn naaste een christen of is er alleen een handjevol christelijke vormen? Wie hier op de diepste nood van zijn leven gewezen wordt, buige zich voor de God Die verlorenen tot levende christenen maakt!

Ootmoed
Denken we aan de gemeente, de prediking en het kerkelijk leven, dan zou het een en ander gezegd kunnen worden over de houding waarmee we de dingen zoeken over te dragen. Ook hier een paar dingen uit het vele dat te noemen zou zijn. Heb ik bijvoorbeeld mezelf niet de vraag voor te leggen: Is aan mij te zien en te merken dat ikzelf als veroordeelde gered moet worden door Christus en Zijn werk? Dat is nogal een vraag, maar hij mag gesteld worden!
Zeer wezenlijk is verder de ootmoed waarmee we de woorden Gods hebben over te dragen. Al prekend en sprekend een overvloedig zelfvertrouwen uitstralen zou wel eens een slechte zaak kunnen zijn, al zullen in alle tijden mensen erdoor geïmponeerd worden. Vertrouwen op menselijk kunnen kan in zekere zin de boodschap ongeloofwaardig maken. „We verraden onszelf, we verkondigen op een onbewaakt ogenblik wat we werkelijk zijn!" (Lloyd-Jones). Het gevaar kan aanwezig zijn dat we meer meegesleept worden door ons doen en laten, ons mooie of indrukwekkende spreken, dan door de waarheid van de Schrift. Om alle misverstand te voorkomen, je behoeft nog geen ambtsdrager te zijn om door dergelijke gevaren bedreigd te worden.

Woord Gods
Naast dit alles kan er ook sprake zijn van een verlammende moedeloosheid. Roept men ons niet van meer dan een kant toe dat het volstrekt vruchteloos is om de waarheid van het Woord Gods, zoals vertolkt in onze belijdenisgeschriften, te willen overdragen? Niet meer ter zake anno 1997! Op dit punt kan twijfel gaan knagen in ons hoofd en hart. Een verregaande moedeloosheid is dan heel dichtbij.
Het zou wel eens heilzaam kunnen zijn om te overwegen en altijd weer te overwegen de kracht van het Woord Gods. Is niet het Woord Gods als een vuur en als een hamer? En wat te denken van de kracht van de Heilige Geest! In de Handehngen zien we een klein groepje van in zichzelf zwakke instrumenten en veel tegenkanting. Wat is echter de uitwerking van het Woord machtig en verrassend! Smeek de Heere dat de Geest in uw hart en in het hart van vele anderen wone! Waar Hij is en werkt, daar is vrucht. Boven bidden en denken. Wij hebben geen reden om klein van Hem te denken!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen