Het leven van Franciscus Spira

In "Geestelijke verlatingen", een mooi boekje van Voetius en Hoornbeek, komen we de geschiedenis tegen van een Italiaanse advocaat uit de zestiende eeuw, Franciscus Spira. Ik heb trouwens de indruk dat deze Franciscus vrij algemeen bekend is geweest. Zo maken de Engelse puriteinen Richard Sibbes en Thomas Brooks gewag van hem op een wijze die bekendheid bij de lezers veronderstelt.
Om het behoud van eer en goederen zweert Spira in 1548 in Venetië voor de pauselijke legaat zijn geloof af. Hij loochent o.a. de rechtvaardiging door het geloof alleen. Vanaf die tijd krijgt hij te worstelen met de hevigste aanvechtingen. Zijn geweten is van tijd tot tijd een brandend vuur. Deze toestand duurt voort tot aan zijn dood. Vurig verlangt hij de liefde en de nabijheid van de Heere te mogen ervaren. Meermalen zucht hij: „O, als ik maar éénmaal de liefde van God in mij voelen kon." Ontembaar is zijn wens om naar God terug te keren maar hij kan niet.
Zoals te verwachten, raden meerderen hem aan om te bidden. Reeds bij de eerste woorden, „Onze Vader, Die in de hemelen zijt", barst Franciscus in tranen uit. Iemand in zijn omgeving hoort hem zeggen: „Ik klaag over mijn ellende, want ik zie dat ik van God verlaten ben en kan Hem niet zo aanroepen, als ik wel gewoon was." Aan de vierde bede voegt hij het volgende toe: „Ik bid ootmoedig om het brood van Uw genade, want ik weet dat ik zonder dit brood een dood mens ben." Geen wonder dat degenen die hem in deze omstandigheden ontmoeten met deernis en mededogen vervuld zjn. Eén van hen, Vergerius, die dan nog bisschop is in Justinopolis, zegt tot Franciscus kort voordat die zal sterven: „God zij geloofd, Franciscus, gij zucht en gij bidt met hartelijk verlangen om genade te vinden en dat is immers een bewijs dat gij niet geheel verworpen zijt", waarop Spira antwoordt: „Dat geloof en dat vertrouwen zijn gaven van God en dat is het juist wat mij ontbreekt."

Kanttekeningen
Een aangrijpende geschiedenis! Meermalen is de vraag gesteld wat we van dit alles moeten denken. Vooropgesteld dat het God Zelf is Die ook bij Spira geoordeeld heeft zonder Zich te vergissen. Dat neemt intussen niet weg dat er toch nog wel enkele kanttekeningen geplaatst kunnen worden. Anders dan degenen die op grond van het bovenstaande oordelen dat Spira verloren is gegaan, wil Hoornbeek beslist zijn oordeel opschorten, „...achten wij ons verplicht ons oordeel op te schorten, zo we al niet gunstig over hem oordelen."
Vanwaar deze toch wel erg milde woorden? Hoornbeek grondt zijn mening vooral op het zeer vurige verlangen van Spira naar God en de genade van God. Als dit verlangen oprecht en hartelijk is, moet dat zeker een goed teken genoemd worden. We ontmoeten hier een gedachte die o.a. bij de Engelse puriteinen nogal eens voorkomt. Een hart dat eerlijk en vurig verlangt om boetvaardig en vertrouwend te zijn voor Gods aangezicht moet als een berouwvol en vertrouwend hart worden aangemerkt. Daarnaast, zo brengt Hoornbeek naar voren, moet bij iemand die in grote geestelijke verlatenheid verkeert meer gelet worden op de tekenen van genade dan op de letterlijke woorden die hij of zij zelf uitspreekt.

Waarschuwing
Intussen blijft overeind staan dat wij het laatste woord niet over Franciscus Spira hebben uit te spreken. Dat heeft God al gedaan. Wel is er nog een andere kant aan deze geschiedenis. Een indringende waarschuwing gaat uit van de strijd van deze man. Laat niemand gering denken over het verlaten zijn van God. Dat geldt ook van een oprecht christgelovige in zijn strijd, maar vooral is ook te duchten de volstrekte godverlatenheid eenmaal van degenen die buiten Christus leven en sterven. Lichtvaardig aan de Heere en Zijn Woord voorbijleven is geen kleinigheid!
Thomas Brooks (hierboven genoemd) gebruikt de geschiedenis van Spira vooral ook als een klemmende vermaning tegen het afwijken van de levende God en Zijn Woord. Die vermaning geldt dan zeker ook degenen die genade kennen! Voor wie zou deze waarschuwing overbodig zijn? Kijk eens goed naar deze Franciscus Spira!

Niet tevergeefs
Ten slotte dit: voor de bovengenoemde bisschop Vergerius zijn de ontmoetingen met Spira in diens strijd het middel tot zijn bekering geworden. Als de hartelijke toewending tot God in boetvaardigheid en in het steunen op Gods genade en als het wakende bidden de vrucht zijn van het lezen van deze geschiedenis, dan is deze bladzijde van Terdege niet tevergeefs geschreven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen