Onderscheiding voor politie MAAS en ROTTE

In 1993 bekeken we de wereld nog door een ziekenfondsbrilletje dat uit de jaren vijftig dateerde. Wat kon ons als politieambtenaren gebeuren? Zo kijkt de districtschef van Maas en Rotte, Jaap HoUebrand, terug op het kwaliteitstraject. HoUebrand is eigenijk de geestelijke vader van dit traject. „We kwamen toen allemaal nieuw in de wijk Maas en Rotte", zegt Germaine Willink. „Allemaal met onze eigen opgedane ervaringen. Al snel kamen we erachter dat we moesten veranderen. De vraag was natuurlijk hoe." Het denkproces kwam op gang. Er verscheen een rapport met meer dan 200 punten die aangaven wat er zou kunnen worden verbeterd. De dienders gingen op de werkplek bij elkaar op visitie. Visiteren heet dat. En zo groeide een draagvlak om te veranderen. Kennen en gekend worden. Dat moest het nieuwe gezicht van het politiedistrict worden. De toegekende onderscheiding wil laten zien dat dat gelukt is. Wat is er dan veranderd? Germaine Willink: „Voorheen werd de politieorganisatie sterk van bovenaf gestuurd. Dat is anders geworden. We dragen nu meer verantwoordelijkheid voor het beheer van middelen, we gaan niet overal meer met z'n tweeën op af we koppelen agenten aan een bepaalde wijk, waardoor er een binding met die wijk ontstaat." Ze somt nog een aantal zaken op. Allemaal monden ze uit in het vergroten van wederzijds respect en vertrouwen. Een aardig voorbeeld. „Wanneer vroeger iemand de hulp van de politie inriep, terwijl bleek dat daar niet (of op dat moment niet maar pas veel later) aan kon worden voldaan, hoorde de hulpvrager niets meer. Die zat maar te wachten of hij nog een keer politie zag. Nu geven we de beller een tegenbericht. Hij krijgt dus wat van de politie te horen wanneer die niet meteen komt opdraven. Nog een voorbeeld. Als iemand zich hier aan het bureau meldt, om bij voorbeeld aangifte te doen van diefstal, en hij heeft nog een aantal wachtenden voor zich, dan zorgen we dat er koffie is en een krant of een schap met tijdschriften. Zo behandel je een ander zoals je zelf graag in dergelijke omstandigheden behandeld zou willen worden.Wedoen op die manier goede dingen en die goede dingen doen we goed ook."
Willink is best trots op de kwaliteitsonderscheiding. Toch weet ze een en ander te relativeren. "Als er eens iets misgaat, wordt er al gauw geroepen dat je toch een kwaliteitsdistrict bent." Maar ze blijft werken aan het voortdurend onderhoud van de kwaliteit. Als het even lukt, wil ze best nog een stapje hoger. Er is ook nog zoiets als een kwaliteitsprijs.

Mobureau
In her denkproces over het verbetertraject werd het "mobureau" geopperd. Dat is een tot mobiele politiepost omgebouwde SRV-wagen, die op vaste tijden op een aantal vaste punten in de wijk wordt gestationeerd. Een soort rijdend wijkbureau. „Het idee hebben we overgenomen van onze collega's in Vianen", zegt wijkagent en coördinator van het Mobureau Ben de Raaf. Het kostte de agenten echter heel veel tijd om de SRV-wagen naar zijn plek te rijden en weer terug naar de garage. „Totdat iemand bedacht dat je ook gebruik zou kunnen maken van vrijwilligers, net als andere maatschappelijke instellingen steeds meer doen", zegt De Raaf. Zo geschiedde. „Maar alles wat mis kon gaan ging mis. Er kwam een advertentie in de huis-aan-huisbladen waarin vrijwilligers werden gevraagd te solliciteren. Maar niemand van ons had zich 'de eigenaar van het probleem' gemaakt. Er was niets geregeld: geen voorlichtingspraatje, sollicitatiegesprekken, geen contracten, geen regels, kortom één puinhoop. We deden het over, en nu goed. Ik werd meteen aanspreekpunt voor de vrijwilligers."
Eens per maand gaat De Raaf met de zeven gastheren om tafel. Ze zijn met de vut of met pensioen, niet ouder dan 70 jaar en hebben in ieder geval een werkend bestaan achter de rug. „Ze vullen een deel van hun vrije tijd als ambassadeur van de politie. Daarmee zijn ze verguld en wij zijn met hen geholpen. Ze hebben een beperkt politieuniform gekregen, reiskosten worden vergoed en met Kerst was er een kerstpakket." De 52-jarige G. Zorg, ten gevolge van een reorganisatie bij Shell uitgerangeerd, staat iedere vrijdag bij de markt in Prins Alexander. „Als vrijwilliger heb je de zorg voor de wagen: schoonhouden, chemisch toilet reinigen, voldoende brandstof aan boord, kortom, zorgen dat alles in orde is", zegt hij. Vanzelfsprekend komt een aantal keren per dag de wijkagent langs bij het Mobureau om te horen of er nog iets bijzonders is. De vrijwilliger is gastheer van de bus. Hij heeft geen opsporingsbevoegdheid. Daar zijn de politiemensen voor.
De Raaf laat een logboek zien, waarin alles wordt opgeschreven. Netjes is er aangetekend wanneer een klacht van een burger aan een agent is doorgegeven. Na een tijdje belt de vrijwilliger de burger op om te vragen of er iets aan hun probleem is gedaan. „Kijk, dat werkt", zegt De Raaf „Zo iemand leert de politie waarderen." Ook wijkagent De Raaf is trots op de kwaliteitsonderscheiding. „Er kan veel meer dan voorheen. Je hebt nu wat in te brengen, waardoor je lekker in je vel zit. Dat schept heel veel plezier in je werk. En het Mobureau is natuurlijk een blikvanger. Ik ben er best een beetje trots op dat er voor de omgebouwde SRV-wagen zelfs belangstelling is vanuit Amerika, Denemarken, België en Engeland."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen