Er bij blijven

De jonge christelijke gemeente van Jeruzalem is een volhardende gemeente. De gemeente schaart zich als een kudde om de goede Herder en geen macht is voorshands in staat om haar van Hem los te maken. Daar hebt u, met zoveel woorden, het geheim van de volharding. Zij heeft Christus tot bron, middelpunt en voorbeeld. Vanuit Hem waaieren de lijnen uit die de volharding aanduiden: in de leer, in de gemeenschap, in de breking van het brood en in de gebeden. Wij letten met name op het aspect van de volharding in de leer van de apostelen. Veelzeggend is dat het hier als eerste wordt genoemd. De gemeente blijkt vóór alle dingen een luisterende en lerende gemeente te zijn.

Wat is er een werk in die gemeente! Allen die tot bekering gekomen zijn, vragen om onderwijs. Vandaar dat de apostelen ijverig aan de slag gaan: zij leren in de tempel en bij de huizen. Prediking en pastoraat worden gedragen door de "lering". Men zou vandaag de dag wellicht denken dat zulke eenvoudige mensen dat onmogelijk aan konden. Zou er voor de Heilige Geest iets te wonderlijk zijn? Weet Hij niet ware geleerd- heid te geven? Men blijft in de gemeente dus bij de leer. Wat dat inhield? Dat onderricht is herhaling, de moeder van de wijsheid. De apostelen leggen onvermoeibaar de Schriften van het Oude Testament uit en lezen haar met de gemeente in het licht van de dingen die geschied zijn: het kruis en de opstanding van Christus. Leren is wat Petrus doet (Hand. 3): Spreken over Jezus. Verbanden leggen met het Oude Testament. Het wonder dat gebeurd is, verkondigen en uitleggen. En oproepen tot bekering. Het onderricht is niets anders dan naspreken van het profetisch Woord. Het toepassen en toespitsen, op de man af, regelrecht en zonder aanzien des persoons. In hun woorden brandt het vuur van de enige Naam. En zou het dreigen dat er soms meer vuur dan licht is, dan wordt het onderwijs voortgezet.

Wat moet dat een heerlijke tijd zijn geweest. Met mensen die geen onrijpe wijsneuzen maar heilbegerige leerlingen waren. De apostelen konden wat aan hen kwijt. Men was met aanvankelijke kennis, met de eerste beginselen, niet tevreden. Hoe meer het licht opgaat, des te meer licht verlangt men. Laten wij, eeuwen na deze gebeurtenissen, ervan overtuigd zijn dat waarachtig geloof en werkelijk geestelijk leven, groei, ontwikkeling en verdieping niet kunnen ontberen. Kennis die niet telkens opnieuw wordt verworven en verdiept, slijt uit en gaat ten langen leste verloren. Opwassen in de genade en kennis van de Heere Jezus Christus is noodzakelijk. Wij hebben vandaag groot gebrek aan christenen die de leer kennen, dat is, die in de Schrift geworteld en gegrond zijn. Die het niet kunnen stellen met een hap en een snap, een bijbeltekst hier en een psalmvers daar. En dat groeien gaat nu altijd samen op met een dieper kennen van onszelf in onze zonde en schuld. Hoe meer die, juist na ontvangen genade, voor ons hart en geweten opengaan, hoe sterker wij Chistus in Zijn Woord nodig hebben.

Dit alles roept ons tot zelfonderzoek. Rust u misschien op uw lauweren? Zijn die gevlochten uit uw doop, uw belijdenis, uw geloof of uw avondmaalsgang? Het geloof léért altijd door. Drie stukken, zegt onze catechismus, moet ik weten om getroost te leven en zalig te sterven. Lees die samenvatting van de "leer" nog eens. En buig uw knieën als uw leven er zo roestig en vermolmd uitziet. Wij kunnen geestelijk zo grauw zien, zonder het te merken zelfs. Het werd of wordt allemaal zo luchtig en vluchtig, zo oppervlakkig, zo gearriveerd. Slordige levenswandel steekt geestelijke groei een geduchte spaak in het wiel. Wij slapen de slaap van de geruste. Denken dat we 't allemaal al lang weten en bezitten. Maar de vlam is gedoofd en het vuur ingeslapen. U bent vergeten dat ook ons geestelijk brood gegeten wordt in 't zweet van ons aanschijn... Er bij blijven! Zij waren volhardende in de leer van de apostelen... Kijk eens recht in deze spiegel. En zeg niet: dat was toen, dat waren andere tijden en andere mensen. Het is hetzelfde Woord en dezelfde Christus en het gaat nog altijd om dezelfde strijd: alles te verliezen en Christus te gewinnen. Wij worden aangeklaagd. Waar is de heilbegeerte? O ja, bij deze en gene en wellicht bij meerderen dan wij weten. En toch... Nee, wij klagen niet verder. Ook dat kan zo nameloos onvruchtbaar zijn. Laten wij onszelf aanklagen bij God en laat ons terugkeren tot Hem. Voor het eerst en opnieuw. En laten wij in beroep gaan bij de Heilige Geest! Zeker, het Pinksterfeest is onherhaalbaar. Maar mogen wij niet bidden om nieuwe stromen van kracht? Zo leggen de volharding in de leer en die in de gebeden de handen ineen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen