Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Just between friends

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Just between friends

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

't Is om te suizebollen: om half zes uit bed om de "morning rush" te ontlopen, dan toch nog stapvoets in een file om na twee uur in Toronto aan te komen, om daar drie uur in de rij te staan (waarvan twee uur buiten!) bij het gebouw van het Consulaat van de Verenigde Staten. En dat allemaal voor een studentenvisum. Foppe had een koffertje vol formulieren en paperassen en 220 Amerikaanse dollars. Het is nl 20 dollar per persoon die je betalen moet voordat je in de laatste, uurlange rij mag. Maar het gesprek viel reuze mee. Uit angst dat we alles niet in orde zouden hebben, waren we zelfs "over"voorbereid. Omdat al onze kinderen Canadees zijn van geboorte hoefden we zelfs geen visum voor hen aan te vragen en spaarden we ons 180 dollar uit! Ook hadden Liesbet, Wieger en Wendy helemaal niet mee hoeven te komen. Terwijl Foppe geduldig al die uren heeft staan wachten, hebben wij wat van de "big city "-sfeer geproefd. En we waren het allemaal roerend eens dat we een bevoorrecht gezin zijn met ons rustige plekje in fordan. We voelden ons net de hond voor de trekkar met een onbereikbaar worstje voor zijn neus. De allerleukste winkeltjes zie je, maar je weet niet hoe je er binnen kan komen. Parkeren kan vrijwel alleen in grote donkere garages en het kost je "an arm and a leg" (een arm en een been), zoals ze hier zeggen. We zijn dus maar naar het Consulaat teruggereden en hebben heerlijk in de zon gezeten. Morgen tussen drie en vier uur 's middags kunnen we de paspoorten weer ophalen. Ik schrok ervan; toch niet weer naar Toronto? Maar gelukkig, als we een envelop wilden geven met vier dollar aan postzegels erop wordt het ons toegestuurd. Vooral Wieger (15) was het doelloos rondsloffen goed zat. Hij had namelijk met zijn slaperige hoofd vanmorgen Foppes pantoffels aangetrokken. Geen gezicht, die grote voeten met die dikke sokken in te kleine slippers! En nu is de column alweer vol, terwijl ik nog had willen schrijven over een onverwachts gezoek naar mijn familie in Alberta. Maar we hopen eerst eens een goede nacht te slapen, de letters beginnen zo langzamerhand door elkaar te lopen!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 11 juni 1997

Terdege | 80 Pagina's

Just between friends

Bekijk de hele uitgave van woensdag 11 juni 1997

Terdege | 80 Pagina's