Het mag geen naam hebben?

U kent deze uitdrukking ongetwijfeld. Het vraagteken achter deze uitdrukking verraadt al dat het maar zeer de vraag is of dit ook geldt voor de zaak in deze Beurtelings. Heel onschuldig verscheen het onlangs in de laftdelijke pers: "Naamrecht gewijzigd". Op de gemeentehuizen verschenen folders van het ministerie van justitie met instructies voor de ambtenaren die de burgerlijke stand registreren. Mag het geen naam hebben dat de achternaam, net als de voornaam, gekozen kan worden? Of dat jongeren hun achternaam mogen wijzigen, wanneer ze meerderjarig worden?
De Heere Zelf ging ons voor in het noemen van namen. Zowel onbezielde dingen als bezielde schepselen noemde Hij ter onderscheiding van elkaar met name. Hij gaf Adam de opdracht alle dieren des velds en het gevogelte des hemels een naam te geven. In de boeken van Mozes en ook later kunnen we opmerken dat de naamgeving gewoonlijk plaatsvond bij de geboorte (zie bijvoorbeeld de geboorte van de 12 zonen van Jakob). Daar kunnen we trouwens ook zien dat de moeder toen de naam gaf Dat werd later anders, evenals het tijdstip van de naamgeving. We kunnen uit het Nieuwe Testament opmaken dat deze plaatsvond bij de besnijdenis (Luk. 2:21).

Waarom een naam?
De naamgeving is onomstotelijk bedoeld als een merkteken om de een van de ander te onderscheiden. Vanaf de Schepping werden individuen benoemd en hun naam was verbonden aan hun "zijn". In Israël werd over de HEERE gesproken als over "de Naam". Het hele wezen van God wordt dan ook beschreven als de Naam boven alle naam. De onveranderlijkheid, de vastheid van Hem, Die 't al regeert, is getekend in Zijn Naam! Zó tekenden zich ook in de loop der tijden mensen die, om welke reden ook, een andere naam kregen of aannamen. Dan kon uitgedrukt worden wat men van zichzelf of van de ander vond. Zo werd Jakob Israël (strijder Gods), Simon Jonaszoon Petrus (Rots), Saulus Paulus (kleine in zichzelf) en daarentegen keizer Octavianus Augustus (verhevene).
Juist de drijfveer om God groot te maken. God te erkennen als de Schepper en Genadige, leefde sterk onder Israël en later onder het geestelijk Israël. Vele namen herinneren ons daarom aan de Verbondsgod. Zo wijzen bijna alle namen met El... of Jo... terug naar de "Naam", naar Jahweh, naar God. Zo betekent bijv. Elisa: God heeft geholpen, Eliëzer: God is mijn hulp, en Elizabet: God is mijn eed. Joab betekent: Jahweh is vader. Joel: Jahweh is God, Jonathan: Jahweh heeft gegeven, en Josia: Jahweh steunt. Waarom noemen we dit alles? Omdat we hierin de diepste grond en de hoogste drijfveer vinden van het noemen van namen. De Naam boven alle naam moet weerklinken. Hoewel de gevallen mens uit de aarde aards is, is hij geschapen naar het beeld Gods. Daarom mag de sterveling vernoemd worden naar de daden en eigenschappen van de Onsterfelijke. Is voor de wereld "een goede naam geld waard", voor Gods volk is er een hunkering om in alles Hem te bedoelen. Daarom drukte men zo graag de volkomen afhankelijkheid van de Schepper uit in de naamgeving. Maar (hoe tekenend) we kiezen vaak zonder dit hoge doel en daarom is de naamkeuze zo leeg, zo hol.

Schril afstekend
Ook in gezinnen waar men tracht de HEERE te vrezen en te dienen, zien we helaas soms goddeloze en niet overdachte namen. Naamgeving is helaas een vorm van "mode" geworden, juist omdat een diepere grondslag ontbreekt. „Wat maakt het allemaal uit", wordt zo dikwijls gezegd! Maar wat maakt zo'n houding ons rijp voor steeds verder gaande Godverlating.
Er zou veel te zeggen zijn over de ontwikkelingen op het gebied van de naamgeving door de geschiedenis heen. We moeten ons echter beperken, maar merken nog op dat de groei van de wereldbevolking ook riep om steeds meer namen. Daarmee werd het onderscheid, waarvoor de naam bedoeld was, steeds beperkter. Was er eerst de enkelvoudige naam, later ging men over tot alllerlei toevoegingen, om beter te kunnen aangeven welke persoon bedoeld werd. De achternaam kreeg de functie van geslachtsnaam en werd daarom door onze vaderen niet verworpen. We zouden kunnen zeggen dat er tevens een erkenning van het huwelijk en de huwelijkszegen in het krijgen van kinderen in verankerd is. In de bijbelse lijn werd het geslacht via de lijn der vaderen verbonden en niet via de moeders. Dat hield stand tot de in dit artikel bestreden wetsherziening. Vreselijk is immers de geest en het doel achter deze aangepaste wet, waartegen terecht is gewaarschuwd. Per 1 januari 1998 zijn er dus nieuwe regels voor de geslachtsnaam. Ouders kunnen nu de achternaam van hun kinderen kiezen: óf die van vader, óf die van moeder. Maar we moeten erop wijzen dat dit alweer een gevolg is van het verlaten van de inzettingen Gods en de christelijke beginselen. De zonden van hoererij in allerlei vorm wordt beklonken in de naamgeving.
Duurzaam kan nu vastgelegd worden dat niet vader, maar moeder de lijn van het geslacht bepaalt. Moeder, die mogelijk niet eens gehuwd is, maar samenleeft met een of meer mannen en zelfs vrouwen! Moeder, die homoseksueel is en via een donor is bevrucht. Huiveringwekkend dat men meent dit alles openlijk te kunnen wettigen. Zo ook de wijziging dat kinderen voortaan bij meerderjarigheid eenmaal hun geslachtsnaam (tegen betaling) kunnen wijzigen. Zeer ontwrichtende gevolgen zal dit krijgen. Dat moet benoemd worden. Gewezen moet worden op Hem van Wie gezegd, beleden wordt: „En in Zijn Naam zullen de heidenen hopen." In die weg is er plaats, genade voor hoeren en tollenaren. In die weg is er genade en recht. Niet door zulke op de wil van het (goddeloze) volk berustende wetgeving!
(Een volgende keer meer hierover.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen