Verkiezingen op 4 maart en 6 mei

Op respectievelijk D.V.woensdag 4 maart en 6 mei worden velen in ons land weer opgeroepen om een nieuwe gemeenteraad en een nieuwe Tweede Kamer te verkiezen. Maken de politieke partijen en de individuele politici zich deze weken op om de kiezersgunst te verwerven, van de kiezer wordt verwacht dat hij/zij zich een mening vormt. Verkiezingsprogramma's en -folders moeten de kiezer ervan overtuigen dat deze of gene politieke partij een toekomst voorstaat die nauw aansluit bij de wensen en verlangens van de kiezer. Liefst wordt daarbij teruggegrepen op "prestaties" die men leverde in de vorige regeerperiode. Als men echter gedwongen was als oppositie te opereren, wordt niet geschroomd de kiezer allerlei schone toekomstvisies en zelfs beloften voor te houden. De vorige regeerders worden daarbij negatief afgespiegeld. Veelal wordt een "norm" aangereikt om degene die propaganda voert te gaan zien als degene die het best gekozen kan worden. De vanuit de VS overgewaaide mode van lijsttrekkersdebatten doet ook in ons land meer en meer opgeld. Retoriek, gevatte presentatie en snedige opmerkingen lijken meer en meer te worden ingezet om de keuze van de kiezer die zijn/haar keuze nog niet heeft bepaald veilig te stellen. Een bedenkelijke ontwikkeling!

Geen beginsel
Steeds sterker blijkt de beginselloosheid in de politiek. De waan van de verkiezingspresentatie moet de doorslag geven bij vele duizenden stemmers. Men behoort niet graag bij "verliezers" en bij twijfel is het wel mooi degene te kiezen die zich het best presenteert. Deze ontwikkeling doet ons vrezen dat meer en meer aanpasbare normen en minder beginselen gehanteerd worden voor het politiek bestel. Het is niet voor niets dat velen (gemiddeld al om en nabij een derde van de bevolking) niet meer de moeite nemen om te gaan stemmen. Politiek krijg zo een steeds negatiever belevingswaarde. Hetgeen wat politici beloven blijkt in de praktijk om andere redenen niet waargemaakt te worden. Steeds meer mensen zeggen dan ook na een wisseling van de wacht: „Wat maakt het allemaal uit?" De oudere lezer herinnert zich ongetwijfeld de echte socialist, de felle communist en de volbloed liberaal, die juist vanuit een beginsel discussieerde met de tegenstanders. Maar vergaat het u niet net als mij? Vaak kennen we nu hooguit wat politieke stokpaardjes van partijen of personen, maar is er nog wel een beginsel? Houdt het beginsel niet veeleer in: de standpunten aanpassen aan de maatschappelijke ontwikkelingen en zo de gunst van het volk behouden? Wijlen prof G. Wisse stelde eertijds eens: „Van de conservatieve liberaal af tot de meest bloedrode anarchist toe de partijen des geloofs overziende, waarin zij dan ook onderscheiden mochten blijken, daarin komt de familietrek, het-van-enenbloede-zijn uit, dat ze allen met terzijde stelling van de Godsopenbaring, hun stelsel opbouwen uit de mens; allen leven uit het beginsel der revolutie." Dat gaat helaas de christelijke politiek niet voorbij. Is bijvoorbeeld de recente uitspraak dat het niet uitmaakt wanneer een toekomstige prinses rooms is niet typerend? Is het beginsel, vertolkt in onder andere de Heidelberger Catechismus, op dat punt niet ingewisseld tegen het moderne volksdenken, dat een dergelijk beginsel maar ouderwets vindt? We moeten constateren dat het gebrek aan beginselen zeker niet motiverend werkt om te stemmen. De geloofwaardigheid van de politiek is door het verlaten van de beginselen in het geding!

Gezagsverlies
Vrijwel iedereen constateert dat het slecht gesteld is met de gezagsverhoudingen en dat de gevolgen, intolerantie en mentaliteitsachteruitgang, hand over hand toenemen. Maar ook hier geldt: Is de politiek niet zelf schuldig aan deze ontwikkeling? Nivellering van gezagsverhoudingen, misslagen van hoge politiefunctionarissen en een rechtspraak die bij enig krachtdadig optreden van de politie diezelfde politie afstraft, zijn geen bouwstenen voor geloofwaardigheid. Manifesteert zich ook hierin niet de beginselloosheid? Met de Ned. Gel. Belijdenis geloven wij dat de Heilige Schrift de wil Gods volkomen vervat. Gods Woord schetst ons overduidelijk dat miskenning van Zijn wil leidt tot wanorde, verval van gezag en ongebondenheid. Gepropageerd werd en wordt door diverse partijen dat allerlei banden (bijvoorbeeld de huwelijksband, de gezinsband) en gezagsverhoudingen (ouder-kind, onderwijzerkind) knellend zijn. Ten diepste is dit echter een negeren van de geboden des HEEREN. Bandeloosheid en gezagsverlies zijn regelrecht gevolgen van het nalaten van de wil Gods en de beginselen van Zijn Woord. Met art. 36 van de Ned. Gel. Belijdenis gelooft de christen dat juist de overheid door God geboden is, opdat de ongebondenheid der mensen bedwongen wordt en alles met goede orde onder de mensen toegaat.

Uw keuze?
In ons leven moeten, ja mogen we voortdurend allerlei keuzen maken. Zo ook nu bij de verkiezingen. In de Scheppingsorde kreeg de mens een vrije wil, een keuzevrijheid, die andere schepselen niet kregen. Vrijwel onmiddellijk echter bleek dat onze hoogmoedige houding die vrijheid niet aankon. Hoe is dat hier en nu? Schijnt een politiek beginsel op grond van de Bijbel niet verouderd en onwerkbaar? Of moeten we opnieuw concluderen dat de mens zich in hoogmoedigheid van de HEERE verwijdert? Spreuken 1:2933 zegt: „Daarom, dat zij de(ze) wetenschap gehaat hebben en de vreze des HEEREN niet hebben verkoren (gekozen)... Zo zullen zij eten van de vrucht huns wegs... maar die naar Mij hoort zal zeker wonen en hij zal gerust zijn van de vreze des kwaads." Duidelijke taal voor een heldere keuze! Daarom: „Kiest u heden, wien gij dienen zult...!" Dat geldt zeker voor de a.s. verkiezingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen