Buschauffeurs hebben altijd haast

Het beroep buschauffeur in Israël verschilt sterk met dat in Nederland. Telkens weer doet de chauffeur mij versteld staan van zijn kunnen. Hij loodst zijn voertuig door de nauwste doorgangen, langs de raarste bochten, desnoods over de verkeerde weghelft of over de stoep. Waarschijnlijk heeft rechts voorrang, maar dat is moeilijk te ontdekken in deze chaos. Als iemand niet snel genoeg gaat, ontstaat er een flinke claxonneerpartij. Brommers en fietsen worden als vijanden op de weg beschouwd. Ze houden het verkeer op en veroorzaken gevaarlijke situaties omdat ze zich eveneens niet aan de regels houden. De reizigende passagiers krijgen een bijzondere behandeling. Bij de bushaltes staat bij voorbeeld niet aangegeven hoe laat de bus vertrekt, dus moet je maar hopen dat jouw nummer snel arriveert. Als de bus aan komt scheuren, stampt iedereen massaal naar binnen. De chauffeur geeft plankgas alsof iemand hem op de hielen zit. Wachten tot iedereen zit, is er niet bij. Je moet je vastgrijpen om niet te vallen. De chauffeur speelt het klaar om tijdens het rijden kaartjes te verkopen en maandkaarten te bekijken. Hem voor de gek houden, is er niet bij, want hij ziet alles. Wie zonder kaartje door wil lopen, wordt meteen in zijn nekvel gegrepen. Het komt meermalen voor dat iemand roept: „Nahag hadelet!" („Chauffeur, de deur!"); die heeft hij in de haast open laten staan. Overigens is het besturen van een bus een typisch mannenberoep. De bestuurder ziet er ook een tikkeltje anders uit dan zijn Nederlandse collega's. In plaats van een pak met een stropdas is hij nonchalant gekleed in een korte broek met T-shirt en een paar sandalen. Bovendien staat de radio altijd aan. Afhankelijk van de smaak van de chauffeur zijn Israëlische liedjes, popmuziek, het nieuws of een preek van een rabbijn te horen. De bus is een bezienswaardigheid op zich. Voorin hangt een sticker die iedereen een prettige feestdag wenst. Aangezien het in Israël op z'n minst een keer per maand feest is, hangt die sticker daar permanent. Een andere raadt je aan om geen hoofden of armen naar buiten te steken, ook mag je je schoenen niet op de stoelen zetten. Roken is verboden, staat in drie talen aangegeven. Praten met de chauffeur mag ook niet, al is dat onmogelijk omdat hij al rijdend de kaartjes verkoopt. De chauffeur heeft haast, erge haast. De mensen die staan, weten zich meestal met moeite overeind te houden als er gestopt wordt voor een bushalte, een bijnaaanrijding, een van de talloze verkeersopstoppingen of een rood verkeerslicht. Tijdens de seconden die de chauffeur moet wachten, leest hij rustig zijn krantje, om er vervolgens als een speer vandoor te gaan als het groen is. Plotseling springt hij midden in de straat op de rem en gooit het raampje open om een gesprek te voeren met een passerende collega. Even later gaat de telefoon, het is voor de chauffeur. Het draagbare toestel tussen zijn schouder en oor geklemd rijdt hij druk bewegend met zijn handen verder.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen