Zoveel hoofden,

Opgenomen
Met belangstelling lees ik altijd de columns van Evelien. Ze heeft de gave goed te kunnen schrijven. Ik probeer met haar mee te leven en ben begaan met haar en haar lotgenoten. Maar toen ik haar stukje in Terdege van 29 september las, ben ik warempel een beetje boos geworden. „De moeder van Anneke moet nog veel leren", schrijft ze. Dat zal best, maar, Evelien, bedenken jullie nooit dat moeder degene is die intens van jullie houdt? Wie weet, was deze vrouw een flinke, lieve moeder, die alles voor haar kinderen over had, en nu... ze huilt! Daar moet een bitter verdriet achter schuilgaan. Natuurlijk gaan jullie zorgvuldig met jezelf om. Terecht, maar waarom moeder emotioneel pijnigen? Jullie verantwoordelijk voor het geluk van moeder? Ik denk dat hier de woorden verantwoordelijk en macht niet van toepassing zijn. Moeders zijn ongelukkig als hun kind ongelukkig is en gelukkig als hun kind gelukkig is. En ja, moeders zijn ook maar mensen. Ze hebben fouten, ze moeten nog veel leren, maar ze hebben jullie zo lief. Stinkende eigenliefde? Ja en nee! Wij mensen zijn liefhebbers van onszelf. Het eigen ik zit op de troon, als God het niet verhoedt. Maar God heeft ook de moederlijke liefde geschapen. En die is zo sterk (als het goed is). Lieve Evelien, van harte alle goeds, hoor. Ik bid voor je. En proberen jullie met enige barmhartigheid naar jullie moeders te kijken?
Naam en adres bij de redactie bekend

Vruchtbaarheid (4)
„Het doet me pijn als ik zie hoe nonchalant mensen met de scheppingsgaven omgaan." Dit zegt mw. Oevermans in een artikel over NFP in Terdege van 13 oktober. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze hiermee^doelt op het voorkomen van grote gezinnen in de gereformeerde gezindte. Als schoondochter betrokken bij een groot gezin heb ik ervaren hoe groot het voorrecht kan zijn van een talrijk nageslacht. Wat een zegen als er in moeilijke omstandigheden zoveel kinderen om ouders heen staan en als je met zoveel broers en zussen vreugde en verdriet mag delen. Natuurlijk is het niet overal zo en hoeven we onze ogen niet te sluiten voor problemen die er kunnen zijn. Maar zou Hij die de vruchtbaarheid schenkt het vervolgens af laten weten? En; Moeten wij beoordelen bij welke gezinnen de gezinsvorming op een nonchalante manier tot stand komt en bij welke niet, op grond van wat we er aan de buitenkant van zien en op grond van het kindertal? Ieder echtpaar mag toch in persoonlijke afhankelijkheid vragen naar Gods weg en Gods planning voor de vorming van het gezin? Het zal toch niet zo zijn dat we per se iets af moeten weten van NFP om hiermee serieus om te kunnen gaan? Ik wil NFP als methode overigens niet per definitie afwijzen, maar wel relativeren als de enige goede manier. Ook kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er sprake is van de zoveelste modegril in reformatorisch Nederland. Datgene wat we inmiddels over ons lichaam weten, kunnen en hoeven we niet naast ons neer te leggen, maar om de kennis die God ons (waarom eigenlijk pas nu?) gegeven heeft over dingen die desondanks toch ook een mysterie zijn in de vorm van cursuspakketten op een (gezins)beurs te verkopen, gaat best ver. De link met het zelfbeschikkingsrecht over het leven inzake abortus en euthanasie dringt zich eveneens aan me op. Wij willen een zwangerschap als wij zelf vinden dat het goed voor ons is. Weten we echt zelf het beste wat goed voor ons is? ledere zwangerschap is een wonder, een mysterie van de Schepper, en niet slechts het resultaat van het volgen van cursussen, het meten van temperatuur en het invullen van cycluskaarten. Niets lijkt me in een huwelijk overigens meer stress en spanning opleveren dan dat. Als we in deze dingen niet leven in de kinderlijke vreze des Heeren, maakt het uiteindelijk toch niet zoveel uit op welke manier we een zwangerschap proberen te voorkomen? Of is NFP beter omdat we ons bij deze methode in ieder geval nog wat moeite moeten getroosten? Ik betwijfel dit. Mw. Oevermans zegt dat God het in de schepping heeft gelegd dat het lichaam van een vrouw rust krijgt na een bevalling doordat ze haar kind jarenlang zoogt. Dit vind ik de moeite van het overwegen waard, maar waarom wordt dan niet gewoon borstvoeding geadviseerd? En wat betreft Gods orde in de schepping: Hoe is het te verklaren dat juist in de vruchtbare periode het verlangen naar gemeenschap het grootst schijnt te zijn? Zijn gemeenschap en voortplanting dan niet onlosmakelijk met elkaar verbonden?
Tera Voorwinden, Woerd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen