Martijn is eindelijk ontspannen

Roelofsen voelde in zijn melkwijk in Wageningen steeds meer de hete adem van de grootwinkelbedrijven in zijn nek. Om zijn klanten aan zich te binden, begon hij knipkaarten uit te reiken. Een volle kaart leverde een gratis ponyrit voor de kinderen op. „Die ritten deed ik op mn vrije woensdagmiddag. Toen dat bekend werd, liep het gigantisch uit de hand. Dus ik gaf honderd deuren uit mijn wijk aan mn broer. Met honderd klanten minder haalde ik echter dezelfde omzet, omdat mensen van buitenaf via klanten in mijn wijk bestellingen plaatsten. Ze spaarden de knipkaarten op en kwamen dan soms op een verjaardag met tien kinderen een ponyrit maken.
Naast ponys schafte Roelofsen huifkarren aan. Hij verkocht zijn melkzaak en richtte een mobiele manege op. „Winkeliers huurden me in. Ik stond dan een aantal dagen bij hun winkel en daar kwamen nogal wat mensen op af. Tweeduizend kinderen per dag was heel gewoon.
Onder hen bevonden zich steeds meer gehandicapten. Omdat rolstoelrijders vaak niet op een pony kunnen zitten, ging ik erover nadenken hoe ik toch wat voor hen zou kunnen doen. Daarover denk ik nog steeds na, want sinds ik dertien jaar geleden met de Manege zonder Drempels begon, ben ik blijven werken aan verbetering.

Tegenslag
Roelofsen bouwde een huifbed en zette er twee ponys onder. „Het gaat mij erom meervoudig gehandicapte kinderen te laten meedoen aan de paardenbeweging; paardensport kun je het niet noemen. Daarvoor wilde ik een instelling oprichten.
Roelofsens melkzaak en manege hadden gefloreerd, maar nu werd het moeilijker. „De gemeente Wageningen werkte niet mee, nadat de buurt 38 bezwaarschriften had ingediend. Die mensen dachten dat het een happening met een café zou worden. Onzin natuurlijk; deze kinderen kunnen nog geen koekje in hun mond steken. Uiteindelijk bood de gemeente Ede deze boerderij aan.
Ik kreeg echter geen hypotheek. Bij de bank waren ze heel vriendelijk; ze hielden zelfs de deur voor me open. Een kop koffie kreeg ik, maar geld niet. Dus naar andere banken, maar ook daar kreeg ik niks. Ik geloofde er echter steeds meer in. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een stichting die zich voor spastische kinderen inzet. Die adviseerde me een stichting op te richten, zodat ik een betere basis had. De Wageningse professor Kooij werd voorzitter. Zoiets maakt meer indruk dan de naam van melkboer Roelofsen.
Het balletje ging rollen, maar met horten en stoten. „Op een morgen om negen uur zou de akte bij de notaris passeren. Om half negen belde de bank: We doen toch niet mee. Maar we hadden wel een koopcontract met een boeteclausule. Uiteindelijk is alles op zn pootjes terechtgekomen, maar dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. De opstart duurde een jaar of zeven. Al die tijd moest ik overleven, want mijn gezin moest ook een sneetje brood, af en toe. Ik ging echter door, want ik zag wat het betekende voor de gehandicapte kinderen en niet te vergeten hun ouders. Ik heb er nooit één minuut spijt van gehad. Je raakt er nu eenmaal een beetje verslaafd aan.

Hulp
In een boerderij bij Bennekom werd een centrum voor therapeutisch huifbedrijden ingericht. Een notaris maakte de stichtingsakte op, gratis. Een veevoederbedrijf in Utrecht levert al acht jaar voer, voor niets. Andere bedrijven leveren aangepaste apparatuur, ook voor niemendal. Werknemers van een scheepsbouwkundig proefstation bouwden een lift en brachten niets in rekening, terwijl de kosten normaliter 15.000 gulden bedragen zouden hebben.
„We worden ontzettend geholpen. We draaien helemaal op giften. Een schildersclub uit Ede houdt hier elk jaar een expositie en ook de opbrengst van hun kerstkaarten is voor ons. We hebben een jaarlijks exploitatietekort van 130.000 gulden, maar de overheid doet niets. We hebben al van alles geprobeerd, tot in Den Haag toe, maar men houdt de boot af.

Praktijkervaring
Het aantal ritten in de manege groeide de afgelopen twee jaar van 4000 naar 6000. Door de beweging en de warmte van de paardenruggen worden stijve ledematen gemasseerd. De 20 à 30 minuten durende ritten zorgen voor ontspanning, een betere doorbloeding en een betere slaap. De darmfunctie wordt geactiveerd, waardoor klysmas minder noodzakelijk zijn, epilepsieaanvallen worden sterk verminderd en longslijm komt spontaan los. Martijn bijvoorbeeld, die bijna altijd gespannen is, ligt nu in alle rust op het doek op de ponyruggen en heeft na een rit de rest van de week geen problemen meer met zijn ontlasting.
„De therapeutische waarde werd steeds duidelijker. Ik wist daar niets van. Je gaat wat bouwen en je probeert dat uit. De kinderen lagen niet lekker. Dus moest het bed anders. Sommigen kijken dwangmatig één kant op. Ik kwam erachter dat je dat kunt veranderen door de kussens met water te vullen.
Ook de ponys moesten wennen. Soms vonden ze het allemaal maar eng. Dan lopen ze dus niet. De uitdrukking „geven en nemen is afkomstig uit de paardenwereld en we moesten dan inderdaad toegeven. Momenteel hebben we veertien ponys lopen. We hebben nu voor een wat grotere, Ierse soort gekozen, want die hebben meer volume, meer warmte, een ruimere stap, rustig en vloeiend, en ze zijn heel leergierig, dus de training van een jaar hebben we met de helft kunnen inkorten.
We blijven aan het vernieuwen. Nu zijn we de ijzeren bedden aan het vervangen door bedden van aluminium. Het aantal riemen is uitgebreid van zes naar zestien. Elke riem heeft een functie en bij elke deelnemer moeten ze weer anders worden ingesteld. Als je denkt de juiste stand gevonden te hebben, moet het de volgende keer vaak weer heel anders. Om dat uit te vinden, luisteren we goed naar wat de ouders vertellen. We kijken ook naar de reacties van de kinderen. Ze geven nooit antwoord, maar als je er oog voor hebt, zie je of ze het naar hun zin hebben. Zo komen we erachter hoe ze moeten liggen en zelfs of ze linksom of rechtsom willen rijden.
In de manege rijden de karren hun rondjes. s Zomers gaan ze naar buiten. Enkele deelnemers geven luidkeels te kennen dat ze het naar hun zin hebben. Roelofsen wijst de oudste pony aan: Hans is inmiddels 33. De andere pony waarmee hij in 1986 de eerste ritten verzorgde, is al 44 en renteniert ergens in een Betuws weiland.

Vrijwilligers
Naast vier personeelsleden zijn er 33 vrijwilligers in de manege actief. Ze zijn intern opgeleid en hebben ook een mencursus gekregen. „We leren hen om te gaan met gehandicapten. Sommige deelnemers hebben botten die nog brozer zijn dan een ei, dus hoe til je zulke mensen op een huifbed? Daar besteden we aandacht aan.
We leren de vrijwilligers ook hoe ze de ponys moeten aanspannen. Ze moeten direct kunnen zien of een pony problemen aan zijn rug of hoeven heeft. Bij twijfel, ook over de instelling van de riemen, moet er onmiddellijk worden gestopt. Het is voor de medewerkers best wel moeilijk dat er zoveel wisseling onder de deelnemers is. Veel van deze gehandicapten worden niet oud en de sterfgevallen zijn vaak plotseling.
Sommige deelnemers komen al jaren. „Ze betalen ƒ 12,50 per rit. De kostprijs is overigens 60 gulden. Het verschil dekken we uit de giften. Regelmatig komt er een groep uit een instelling hier rijden. Vanmorgen kwam De Schutse uit Kesteren. Voor de groepen die een hele week komen, hebben we vijftig bedden klaarstaan. We zitten altijd vol. We rijden ook steeds meer comapatiënten. Ik bouw al twee jaar aan een speciaal bed voor hen. Een enkele keer verzorgen we ritten voor demente bejaarden, maar meestal kunnen we het er niet bij hebben.
Als gehandicapten komen rijden, komt vaak het hele gezin mee. Commissaris der Koningin J. Kamminga heeft hier onlangs twee aangepaste appartementen geopend (kosten: ƒ 1,6 miljoen), waar gezinnen een week mogen logeren. Het gaat om gezinnen die hun zwaar gehandicapte kind 24 uur per dag verzorgen en hun hele leven daarop hebben ingesteld. Hier geven we ze een fijne vakantie, terwijl hun kind geniet van de ponyritten.

Verborgen leed
Roelofsens werkwijze is nog altijd uniek. Wel is er inmiddels een soortgelijke instelling in IJsselmuiden en heeft hij twee ponys getraind voor een instelling in Limburg die ook met de ritten wil beginnen.
Inmiddels kwamen er groepen uit België en gezinnen uit Frankrijk en Israël naar Bennekom. Roelofsen helpt ook bij het opzetten van maneges in België, Hongarije en Noorwegen. Zelf woont hij bij zijn manege, zijn levenswerk. Even kijkt hij stil voor zich uit. Dan: „Als je dit werk doet, kom je erachter hoeveel verborgen leed er is. De mensen lopen er niet mee te koop. Het klinkt misschien raar, maar de wereld heeft gebrek aan zulke mensen. Ze moeten zoveel dragen, maar ze klagen niet en foeteren niet.
Ouders kunnen hier hun hart luchten en ervaringen uitwisselen. Ouders van overleden kinderen houden altijd, echt altijd contact met de manege, al kan de één dat beter aan dan de ander. Het is heel opmerkelijk, maar één keer komen ze in ieder geval hiernaartoe, en dat is vlak na het overlijden. Dan vallen er veel tranen. Misschien is het een vorm van afscheid nemen.
Deze kinderen houden mensen ook met beide benen op de grond. Er komt hier een rijke zakenman, die door de handicap van zijn kind het betrekkelijke van veel dingen is gaan inzien. Hij jaagt niet meer voortdurend achter geld en goed aan, maar besteedt een deel van zijn zaterdagen aan de ponyritten van zijn kind.

Het adres van de Stichting Manege zonder Drempels is: Bovenbuurtweg 50a, 6721 MN Bennekom. Tel.: 0318415110. Banknr.: 3770.51.691.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen