„Jij deugt nergens voor!`

Ik ´deug-niet'
De Bijbel is hierin volstrekt niet voor tweeërlei uitleg vatbaar; „...er is niemand die goed doet..." Jouw en mijn zelfportret staat in Romeinen 3. En als je weet hebt van je zondaar- zijn voor God, is dit niet een onbekend gedeelte! Dan weet je het ook en leer je het ook dat jij zelf voor dit portret uerantiuoordelijk bent! Over zelfaanvaarding gesproken...: dat is ook zelf de schuld 'aanvaarden', jezelf als schuldige leren kennen tegenover God en de naaste. Dan komt er de belijdenis van de jongste zoon: „Ik heb gezondigd tegen de hemel en voor U...". Niet zielig (zoals zijn oudste broer), maar zondig. Overigens is het van groot belang om de dingen niet door elkaar te halen. Iemand met een 'zielig' gevoel, minderwaardigheidsgevoelens, kan het gevaar lopen om deze dingen als het 'kennen van jezelf als zondaar voor God' te beschouwen. Onze psychische gesteldheid is wat anders dan het werk van de Heilige Geest.

Maar het is ook in dit opzicht beter in de handen van God dan in die van de mensen te vallen. Want als je de psychische terreur kent van het „Jij deugt ook nergens voor", dan moetje zo voelen datje nietgewenst bent, dat ze je niet mogen. Maar als de HEERE ons leert: ,Jij deugt ook nergens voor!" , dan betekent dat niet dat we niet welkom zouden zijn als een 'deug-niet' die vlucht tot Hem, Die als Eén die nergens voor deugde aan het kruis werd genageld!

Ik 'kei'

Kun je dan met dit mensbeeld nog wel van anderen zeggen: „Hij/zij is een kei in wiskunde/zijn werk/orgelspel enz."? En kun je dan nog wel komen tot een Bijbelse zelfaanvaarding, zoals een van jullie vragen was? Ik zou het zo willen zeggen: alleen degene die zich als een 'deug-niet' uoor God heeft Ieren kennen, kan komen tot een bijbelse zel/aanuaarding. Anders is er sprake van een zondig aanbidden van ons 'ego' of van een bepaalde kruiperigheid. Hoeveel trots schuilt er soms niet achter een "dat kan ik niet", terwijl je hoopt dat anderen precies het tegendeel zullen beweren! Dus concreet: als iemand voor het eerst, maar ook steeds weer en meer, zichzelf als zondaar leert kennen, met die ene boezemzonde, met allerlei akelige karaktertrekjes, met een "onzalige fontein" van ongerechtigheid in zich, dan kan hij/zij heel goed zijn in zijn werk of studie en daar de Heere ook voor danken. Juist dan zal hij het zien als een gave van God, de Schepper en Onderhouder van het leven. Ik vind het nog altijd een mooi voorbeeld, Paulus in 1 Kor 15: „maar ik heb oueruloediger letïïïTmaor die met mij is". TerwijTTiij aan de andere kant beleefde: „een ontijdig geborene... die niet luaardig ben een apostel genaamd te worden...". Zo leren we het ook af, al wil dat niet zeggen dat door bijvoorbeeld psychische druk/vermoeidheid het niet weer de kop op kan steken, om de Heere te vragen en ter verantwoording te roepen: „Waarom hebt U mij zó gemaakt...?"

Genezing...?
Al is het zo dat iemand levenslang de gevolgen van psychische terreur of zijn eigen zondige karaktertrekken behoudt, toch mag je inderdaad zeggen dat genade geneest. Ik bedoel dat niet vlot, alsof Jezus de 'oplossing' is voor al je problemen. Dat is een ongeestelijke en onbijbelse voorstelling van zaken. Maar voor 'zelfaanvaarding' heb je mensen nodig die jou aanvaarden, die je liefhebben en dat laten merken. Hoeveel te meer als je iets van die Goddelijke liefde mag leren kennen, die de Heilige Geest uitstort in het hart van zondaren. Als je jezelf het voorwerp mag weten van de liefde van Christus. Dan wordt de strijd tegen 'zielig' toch anders, omdat je als 'zondaar' getrokken werd tot God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen