Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Een gruwelijke tiran

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Een gruwelijke tiran

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

De Engelse theoloog John Newton heeft eens geschreven: „Ik heb van veel slechte pausen gelezen, maar de ergste paus is het eigen ik. We hebben hier te doen met een geduchte despoot, een allergevaarlijkste vijand voor hen die in de goede strijd gezet worden.

We zullen wel aanvoelen wat bedoeld wordt met het eigen Ik. Als we het over hem hebben, bevinden we ons in de sfeer van de oude mens, de zelfhandhaving, het zoeken van eigen wil en eigen grootheid. In ieder geval krijg je in de geestelijke strijd met hem te maken. En wel tot de laatste snik van je leven. In allerlei zonden is zo overduidelijk zijn geweld en heerschappij te bespeuren. Wat stelt hij ons door en door schuldig voor God! We hebben het hier immer over ónszelf, over óns bestaan voor God.
Op allerlei levensterreinen doet hij zijn verwoestende werk. Hoeveel huwelijken verkillen, omdat man en vrouw door hun eigen Ik gedreven worden tot zelfhandhaving? Hoeveel gezinsverhoudingen worden om dezelfde reden ontwricht? Wat een schade wordt aangericht op het kerkelijk erf, omdat we zo parmantig als kleine koninkjes rondstappen en zelfverloochening als een groot kwaad wordt ervaren.
Is het een vergissing te stellen dat we zo eindeloos naar onszelf kijken? We zijn zo betrokken op ons Ik en zo geweldig gevoelig als het over hem gaat. Snel zijn we gekwetst en menen we onheus bejegend te worden. Als we onszelf eens meer en eerlijk voor Gods aangezicht zouden afvragen: Waarom voel ik me nu door dit of dat gekwetst? Waarom lig ik nu wakker om wat er de afgelopen dag gebeurde en ben ik blijkbaar pijnlijk geraakt? Is het vanwege de eer van God of...? Eerlijk is eerlijk, we weten anderen echt wel te zeggen hoe het moet, maar o wee, als er op onze weg een Mordechai opduikt die weigert om voor ons te bukken. Leiden is in last! Ik heb het zo moeilijk!
Als we eerlijk zijn, kunnen we ook als ambtsdragers zulke vreselijke ontdekkingen doen (bij onszelf, wel te verstaan!). Waar doe ik dit of dat eigenlijk voor? Ben ik er soms op uit dat mn Ik gestreeld wordt?
Ook de verhouding tot God is hier in het geding. Liefde tot het Ik kan in zon heel vroom jasje gehuld zijn. De Farizeeër is hier hét voorbeeld. Wat dacht u van Saulus van Tarsen voor zijn bekering? Maar dringt het vandaag tot ons door dat onbekeerd zijn een en al zelfhandhaving is? Niet zalig willen worden door genade alleen, door Christus alleen, wat is dat ten diepste? Hoeveel ontlopen van de goede strijd is er, omdat we ons Ik willen koesteren?
Allerwegen wordt veel ellende aangericht door de tirannie van deze despoot. Door het strelen van ons Ik verwoesten we onze ziel ten diepste, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.

Wat ons nodig is, nu de zaken er zo bij staan, is een totale revolutie, een radicale onttroning van ons Ik. We hebben het dan over niets minder dan bekering. Vooral ook spreken we dan over de noodzaak van de levende verbondenheid aan Christus, het vastgesnoerd worden aan Hem, het leren leven uit Hem. Dan wordt immers waar bij mij wat Paulus schrijft: Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij. Hoe nauwer een straatarme bedelaar aan Hem verbonden wordt, hoe krachtiger de aanval op het Ik wordt ingezet.
De grote vraag is intussen of deze tiran werkelijk een vijand voor ons geworden is. Als dat zo is, bemerken we meer en meer hoe taai hij is. Deze paus is nog niet zomaar onttroond. Soms heel onverwacht steekt hij de kop weer op. Hard en langgerekt is het gevecht. Als niet de Heere zou bewaren... als Hij niet zou aangorden met kracht! Sterven aan je Ik, aan zijn meningen, zijn streven, zijn voorkeuren, zijn smaken en zijn wil, is een harde strijd waarin me keer op keer bijna de adem wordt afgesneden.
De levende verbondenheid aan Christus, zo zagen we, is beslissend. Daarna mag ook genoemd worden een zuivere, bijbelse kijk op onszelf, opdat we niet geblinddoekt zijn door een waan. Wie ben ik voor God? Wat stelt mijn Ik ten diepste voor? Heel praktisch heb ik in allerlei gevallen te vragen: Waarom wil ik dit en dat? Geeft God hier zijn goedkeuring op?
In de goede strijd met deze geduchte tiran komt van tijd tot tijd bij een levend christen de vraag op: Heere, wanneer ben ik van deze vijand verlost? Wanneer, eindelijk? Verder blijft staan dat Christus de Zijnen de overwinning geeft. Op alle vijanden! Ook op het Ik! Wat een bevrijding!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 mei 2001

Terdege | 96 Pagina's

Een gruwelijke tiran

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 mei 2001

Terdege | 96 Pagina's