Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

`Moet een kind zich schuldig voelen over de scheiding van zijn ouders?"

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

`Moet een kind zich schuldig voelen over de scheiding van zijn ouders?"

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Er komt een jongeman bij ons over de vloer van wie de ouders gescheiden zijn. Hij is een welkome gast en we praten nog wel eens over zijn thuissituatie. Hij blijkt zich schuldig te voelen over wat er de afgelopen jaren met zijn ouders is gebeurd. Wij ontkennen dat en zeggen dat zijn ouders zich schuldig moeten voelen en niet hij. Wij krijgen dat echter niet uit zijn hoofd gepraat."

Er zijn twee soorten schuldgevoelens: echte en onechte. Echte schuldgevoelens gaan terug op een overtreding van een gebod. Als ik gestolen heb en ik voel me schuldig, dan is dat terecht. Ik heb Gods gebod overtreden. Dat noem je een "echt" schuldgevoel. Als ik in een ellendige situatie verkeer en ik voel me schuldig, terwijl ik geen aanwijsbare fouten heb gemaakt, heet mijn schuldgevoel "onecht". Veel is misgegaan, maar ik heb niet of in ieder geval niet expres een gebod overtreden. Mijn schuldgevoel is onterecht. Mensen zeggen dan ook: „Man, zeur niet, wat heb je dan fout gedaan? Niets toch? Je kon toch niet anders?" Onechte schuldgevoelens komen voor bij machteloze mensen. Er gebeuren nare dingen in hun leven, waarop ze geen greep hebben. Ze gaan zich schuldig voelen omdat ze de situatie niet hebben kunnen voorkomen of veranderen. Ik denk dat de jongeman uit de vraag daarvan een voorbeeld is. Een kind kan het huwelijk van zijn ouders niet redden. Zijn machteloosheid voelt echter aan als falen. „Had ik maar dit gezegd of had ik maar dat gedaan..." Dat leidt tot het schuldgevoel. Echte schuldgevoelens hebben te maken met: „Ik heb gezondigd" en onechte schuldgevoelens met: „Ik schaam me; ik heb gefaald". De jongeman heeft in eigen ogen gefaald en blijft daarover tobben. Onechte schuldgevoelens passen ook bij slachtoffers. Ook dan is er sprake van schaamte. Iemand die seksueel misbruikt is, voelt zich daarover hevig schuldig. Hij/zij heeft inderdaad een gebod overtreden. Niemand zal dat echter schuld noemen, omdat er sprake was van dwang. Een bankbediende die een zak met geld overhandigd heeft aan een overvaller die met getrokken pistool voor hem stond, wordt ook niet ontslagen omdat hij het geld van de bank zomaar weggegeven heeft. Hij voelt zich ellendig, maar is niet schuldig. Onechte schuldgevoelens hebben niet alleen te maken met machteloosheid en schaamte, maar ook met boosheid. Iemand die zich onterecht schuldig voelt, is eigenlijk boos op de werkelijke dader(s). Hij durft dat echter niet te zeggen. Hij onderdrukt zijn boosheid en richt die op zichzelf Hij durft niet te zeggen: „Ik ben kwaad op mijn vader en moeder omdat ze hun gezin kapot gemaakt hebben!". Hij slikt dat helemaal in en zegt dan: „Wat ben ik toch een waardeloze vent dat ik het gezin niet heb kunnen redden!" Onechte schuldgevoelens zijn aanwijzing van verborgen boosheid en komen als zodanig voor bij lieve mensen. Kattige kinderen slingeren hun boosheid er wel uit naar hun ouders. Juist de lieve kinderen slikken die in, maar ze zit er wel

Wat is er aan te doen? Bij echte schuldgevoelens moet gebeden worden om bekering en vergeving van zonden. Ja, toch? Ook aan mensen mag om vergeving gevraagd worden. Bij onechte schuldgevoelens is dat niet juist. Die jongen hoeft zijn ouders toch niet om vergeving te vragen? Sterker nog: hij moet juist leren zijn oprechte boosheid te verwoorden, zodat zij om vergeving kunnen vragen! Dit is een belangrijk psychologisch leerpunt. Wat kan hij dan bidden? Ik zou zeggen: of hij bij de Heere mag schuilen in zijn narigheid. Of God hem wil aanvaarden in zijn machteloosheid. Of God zich niet zal schamen voor hem en of hij zich dan ook niet meer hoeft te schamen voor zichzelf Ook een zoon van gescheiden ouders moet dagelijks bidden om vergeving. Dat weet ik wel. Voelt u echter aan waarop ik het accent leg? Ik vind dit belangrijk om depressief makend getob te doorbreken of te voorkomen. Want -dit heb ik nog niet gezegd- onechte schuldgevoelens kunnen tot depressiviteit leiden en dat moeten we niet hebben.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 25 september 2002

Terdege | 104 Pagina's

`Moet een kind zich schuldig voelen over de scheiding van zijn ouders?

Bekijk de hele uitgave van woensdag 25 september 2002

Terdege | 104 Pagina's