„Ik heb nooit echt kind kunnen zijn

Jouw brief is eigenlijk een schreeuw om hulp. Je schrijft dat je als kind tekort bent gekomen doordat je nooit echt kind hebt kunnen zijn. Je schrijft niet wat dit voor jou precies inhoudt en wat de reden daarvan is. Dat maakt het voor mij moeilijk jouw brief te beantwoorden. Toch wil ik het proberen, in de hoop dat ik je niet tekortdoe.

Een opgroeiend kind heeft behoefte aan zorg, liefde, geborgenheid en aandacht. Dat geldt voor ieder kind. Ouders zijn verplicht dit aan hun kinderen te geven. Helaas gaat er op dit gebied vaak het een en ander mis. Dit kan diverse oorzaken hebben. De grootste oorzaak is de zondeval. Na de val in het paradijs is er veel mis gegaan. Ook in de opvoedingssfeer. Alles is met zonden bevlekt. Niets is hier meer volmaakt. Daarom kunnen we ook niet verwachten dat bijvoorbeeld ouders foutloos hun kinderen opvoeden. Hoe ze ook hun best doen, het is alles onvolmaakt. Dit moet ons verootmoedigen en in gebed bij de Heere brengen.

Een andere oorzaak kan zijn dat ouders niet in staat zijn hun kinderen bepaalde vormen van liefde en geborgenheid te geven. Dit kan aan het karakter van ouders liggen. Verder hebben ouders de bagage van hun eigen opvoeding meegenomen. In de hulpverlening wordt altijd onderzocht wat ouders wel of niet van hun eigen ouders hebben meegekregen. Zonder daarmee naar een schuldige te zoeken! Als een kind om wat voor reden dan ook weinig of geen liefde van zijn eigen ouders heeft meegekregen, dan kan het erg moeilijk zijn die liefde wel aan je eigen kinderen te geven. In mijn werk zie ik die worsteling bij ouders. Ze zien hun eigen tekorten en gebreken. Ze hebben het beste met hun kinderen voor, maar worden belemmerd door hun eigen onvermogen.

Ik ken jou niet en ik ken ook jouw ouders niet. Ik weet niet waarin jij tekort bent gekomen. Ik weet ook niet uit welk gezin jouw ouders komen. Ik weet niet wat zij hebben meegekregen van hun ouders. Ik weet ook niet in welke periode zij opgevoed zijn. Is het misschien in de oorlogstijd geweest of vlak na de oorlog? Belangrijke elementen die mee kunnen spelen in hetgeen je wel of niet meekrijgt van je ouders. Je schrijft in je brief dat je gedachten in een cirkel zijn gekomen. Kun je benoemen wat je concreet hebt gemist? Kun je nog wel dingen bedenken waarin jouw ouders wél voor jou gezorgd hebben? Wat zij wél aan je hebben meegegeven? Zou je het als het ware nog in een brief aan je ouders kunnen vertellen?

In je brief vraag je om mensen die op een normale manier voor je willen zorgen. Je zou graag een plekje willen waar je kind kunt zijn en ook waar je volwassen kunt zijn en nog meer volwassen kunt worden. Hopelijk vind je mensen die in dat opzicht veel voor je kunnen betekenen. Maar eigenlijk vraag je om andere ouders. En dat is een onmogelijkheid. Niemand kan die plek van je ouders innemen. Door de bloedband zijn jullie aan elkaar verbonden. Niemand kan dat tekort aan jou geven dan alleen je eigen ouders. En als je ouders dat om welke redenen dan ook niet kunnen, dan is het aan jou om hiermee te leren omgaan. Hoe verdrietig en moeilijk dat ook voor je kan zijn. Maar het belangrijkste is om met je verdriet en je vragen naar de Heere toe te gaan. Want Hij alleen kan troosten, meer dan een moeder troosten kan.

Het is een moeilijke fase waarin jij je op dit moment bevindt. Ik weet niet of je hier zelf uit kunt komen. Heb je er al eens aan gedacht om hulp te zoeken voor je problemen? Mijn advies is om het wel te doen. Om te leren wat meer los te kunnen komen van het verleden. Om te leren omgaan met je verdriet en te accepteren dat het in jouw leven gegaan is zoals het gegaan is.

Kwetsbare ouderliefde
Geen enkele jeugd verloopt vlekkeloos, dat zullen we moeten accepteren. Ouders maken nu eenmaal fouten in het contact met hun kinderen. Dat kan niet anders omdat ouderliefde een heel kwetsbare liefde is, hoe sterk ze tegelijkertijd ook is. In de relatie tot hun ouders lopen kinderen gemakkelijk builen en butsen op. Ook al besteden ouders veel aandacht en liefde aan een kind, hun activiteiten en gedachten waaieren ook naar andere mensen en dingen uit: werken, huishouden draaiende houden, andere kinderen, familieleden, sociale contacten.
Met de teleurstellingen die je in je jeugd hebt opgelopen – ik heb het nu niet over hevige traumas en krenkingen – kun je ook leren leven.
Je blijven verzetten tegen je ouders vanuit de kindpositie, of blijven hameren op het onrecht dat je is aangedaan, lost niets op. Maar je kunt wel iets doen aan de manier waarop je ertegenaan kijkt en hoe je met ze omgaat. Als volwassene kun je daarin een houding bepalen. Niets doen of niet meer met ze omgaan, levert onherroepelijk schuldgevoelens op. Actie bewerkstelligt een bevredigender gevoel.
Uit: De liefdesladder, door Else-Marie van den Eerenbeemt, Uitg. Archipel, Amsterdam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen