Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Het huis uit

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Het huis uit

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Als u kinderen kreeg, gaan die op zeker moment weer de deur uit. Het is s levens loop. Toch is het voor veel ouders wel even slikken. Er zijn echter gevallen wanneer het ons erg aangrijpt als huisgenoten niet langer thuis kunnen wonen.

U hebt een zorgenkind, een kind dat lichamelijk en/of verstandelijk gehandicapt is, en u verzorgt uw kind met liefde. U bent de ouders en hebt die veelal zware taak in liefde op u genomen. Nu bent u ouder geworden en wilt u het misschien voor anderen niet weten, maar het gaat u wel heel zwaar vallen. U moet niet aan een uithuisplaatsing denken. U verzet zich tegen die gedachte. En gebeurt het op zeker moment toch, dan blijft u teleurgesteld en met schuldgevoel achter. U voelt misschien dat u tekort geschoten bent. U vindt het erg dat vreemde handen uw kind nu verzorgen. U ziet misschien dat het kind een mindere verzorging krijgt dan het thuis kreeg van u.
Deze gevoelens kunnen er ook zijn, als uw verstand u zegt dat u het niet langer meer kon opbrengen, en ook als u ziet dat uw kind toch in goede handen is en het beter is zo. Kortom, de hele gang van zaken bezorgt u verdriet.
Ik denk aan een ander geval. Uw lieve man, met wie u lief en leed deelde gedurende lange tijd, is bedlegerig geworden of lijdt in toenemende mate aan de ziekte van Alzheimer. U ziet het als uw taak hem te verzorgen, maar er is helaas een einde aan gekomen. Het ging niet meer en mede op aandrang van de kinderen is hij het huis uit gegaan, zijn eigen huis, en in een verpleeghuis terechtgekomen. U kon het in het begin niet uitstaan dat vreemden uw eigen man verzorgen, en al bent u daar nu al wat aan gewend geraakt, een stil verdriet leeft in uw hart. Soms ook schuldgevoel. Misschien wel opstand.

Ik wil u in uw smart en onder alle gevoelens die u hebt graag vertroosten. Allereerst wanneer u gekweld wordt door eenzaamheid. Het is wellicht alweer jaren geleden dat uw thans dementerende man u liefkoosde. Nu kent hij u amper meer. Wat is dat een ellendig gevoel van eenzaamheid. De liefde en hulp van uw kinderen kunnen dat gevoel niet helemaal wegnemen. Anderen in soortgelijke situaties kunnen u beter begrijpen, maar niet de eenzaamheid wegnemen vanwege die scheur die er loopt in die toch zo unieke huwelijksrelatie. Eenzame mensen kunnen echter bij Hem terecht, Die Zelf bij ondervinding weet hoe schrijnend eenzaamheid kan zijn. Hij weet de smart te verlichten en door Zijn nabijheid het meest mismoedige hart te vertroosten. Hij doet dat door Woord en Geest. Hij wil u helpen uw kruis te dragen. Doe toch een beroep op Hem!
Ten tweede: uw moeite, of het nu een uit huis geplaatst kind of een uit huis geplaatste echtgenoot betreft, heeft ook te maken met het feit dat wij mensen van nature niet los kunnen, niet los willen laten. Daar vechten wij tegen. Loslaten is een stukje sterven en dat willen wij niet. Ook in deze moeite hebt u hulp nodig. Een ambtsdrager, een vriend, professionele hulp kan verlichting geven. Maar ten diepste is er toch maar Eén Die ons wil en kan leren los te laten. Hoe Hij ons dat leert? Door ons door Woord en Geest aan Hem te verbinden. O, dat uw hart daar toch vooral verlegen om was, om Zijn nabijheid en de ervaring van Zijn medelijden en zondaarsliefde in uw hart! In het vrezen van de Heere leren we los te laten en te sterven. Loslaten zullen we nooit, indien de Heere ons niet aan Hem verbindt en smaak geeft van het heil dat nooit vergaat. Dan gaat u het Asafsgeheim leren: Bezwijkt dan ooit in bittere smart, of bange nood mijn vlees en hart, zo zult Gij zijn voor mijn gemoed, mijn Rots, mijn Deel, mijn eeuwig Goed

Een schuldgevoel hoeft u alleen maar te hebben als er werkelijk sprake is van schuld. Niet als er sprake is van overmacht. U ziet het verkeerd. Het is de liefde tot uw vrouw, uw kind, die u gevoelens van schuld geeft. Maar de Heere weet hoe zwak wij zijn. En gelukkig als we, in plaats van een krampachtig volhouden tegen beter weten in, tot een eenvoudige erkenning komen van onze zwakheid. Houd u niet groot, want u bent het niet. En denk ook aan al de jaren dat u het kon en mocht doen, de verzorging van uw kind of man. Was Hij het niet Die u daar de kracht voor gaf? Worde die kracht ook in uw huidige zwakheid volbracht! Door Hem Die de arbeid der liefde kroont met Zijn goedertierenheid!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 22 februari 2006

Terdege | 92 Pagina's

Het huis uit

Bekijk de hele uitgave van woensdag 22 februari 2006

Terdege | 92 Pagina's