Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Preek zonder woorden

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Preek zonder woorden

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

"Utrecht, station Utrecht Centraal”, riep de conducteur. Ik kwam in de grote dubbeldeksintercity het station binnenrijden. Het was al lang etenstijd en ik moest nog overstappen op een andere trein die me naar mijn woonplaats zou brengen. Voordat de trein stilstond had ik alvast plaatsgenomen bij de uitgang van de trein, mijn hand op de gele knop. Ik moest en zou mijn trein halen, anders liep heel mijn avondprogramma in de soep.

Toen de trein de deuren opende, stroomde de mensenmassa richting de roltrappen. Bij de roltrappen stond een stationsmedewerker van de NS. Hij had zojuist een stukje perron voor de roltrap afgezet van een paar vierkante meter. Ik had eigenlijk geen tijd om te kijken, maar ik moest er vlak langs om de trap te bereiken. Een man lag op de grond, helemaal niet oud. De blouse van zijn pak was opengerukt en samen met zijn jasje opzij gevouwen. Zijn laptoptas stond iets verderop. Twee ambulancebroeders zaten samen met twee politieagenten om hem heen. De jonge man had vermoedelijk een hartstilstand gehad. Ze deden verwoede pogingen om hem te reanimeren. De stationsmedewerker stond er wat hulpeloos bij. Hij was niet de enige die erbij stond. Twee jongens van een jaar of achttien met verouderde gabberkleding aan en kale hoofdjes stonden vlak voor het lint te kijken. Af en toe namen ze een slok bier uit hun blik en zeiden wat tegen elkaar. De rest van de massa rende zonder te kijken de trap op. Ik keek nog een keer achterom. Ik zag nog net hoe de agenten vertwijfeld naar elkaar keken. Zouden ze de hoop opgeven?

Het maakte me ineens niet meer uit hoe laat mijn trein zou komen en of ik die trein halen zou. Ik had net een soort preek meegemaakt, maar dan zonder woorden.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 8 maart 2006

Terdege | 104 Pagina's

Preek zonder woorden

Bekijk de hele uitgave van woensdag 8 maart 2006

Terdege | 104 Pagina's