Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wachten

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wachten

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Marieke Visser (21) studeert voor logopediste en is bezig met haar afstudeerjaar. Haar column:

Ik ben op weg naar mijn stageplek als ik een oudere mevrouw passeer en „Goedemiddag zeg. Ze loopt achter een rollator die beladen is met tasjes en een bosje bloemen. Ze groet me terug en zegt: „Je denkt zeker: wat loopt die vrouw toch allemaal méé te sjouwen? Vervolgens blijft ze, terwijl we samen oplopen, aan één stuk doorpraten.
Ze vertelt dat ze jarig is geweest en het vandaag een beetje viert. Voor ik het weet, heeft ze, in een tijdsbestek van twee minuten, van alles verteld. Dat ze alleen woont, omdat haar man niet meer leeft. Dat ze in de afgelopen week plotseling twee familieleden heeft verloren. Allemaal dingen in het leven die ze sinds het overlijden van haar man alleen moet dragen en waar ze alleen dingen voor moet regelen. „Je kunt nooit meer eens even terugvallen op je man, zegt ze.

Ik ben inmiddels bijna bij mijn stage-adres en als het tot haar doordringt dat ik de andere kant op moet, bedankt ze me.
Ze bedankt me omdat ze, in dit korte moment van elkaar tegenkomen, groeten en verder lopen, even met iemand heeft kunnen praten. Ze zegt dat ze het heel fijn vond en dit korte gesprekje haar hele dag goed maakt.

Een kort gesprekje met iemand op straat. Zij luchtte haar hart en ik luisterde. Het kostte mij geen moeite en voor haar betekende het meer dan ik me in kan denken.
De meeste jongeren onder ons hebben nog familie, goede vrienden en bekenden om mee te praten, om dingen mee te ondernemen, om fijne en verdrietige momenten mee te delen. Terwijl veel ouderen vaak níemand meer hebben. Heel de dag alleen zijn. Niemand om zomaar iets tegen te zeggen. Een stil huis waarin alleen de klok te horen is die de tijd wegtikt, uur na uur, dag na dag.
Totdat het getik van de klok een uurtje onderbroken wordt... de bel gaat en jij aan de deur staat en zegt: „Ik kom bij je op de koffie!''

Wil je reageren op deze column? Stuur dan een mailtje naar miekemiek@live.nl

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 24 januari 2007

Terdege | 100 Pagina's

Wachten

Bekijk de hele uitgave van woensdag 24 januari 2007

Terdege | 100 Pagina's