De lokroep van een eend...

Iedere zaterdagochtend gaat Floris zwemmen. Een speciaal lesuurtje voor kinderen met een handicap. Hij wil maar één ding en dat is het felbegeerde zwemdiploma aan de muur. Zolang hij dat diploma nog niet heeft, is hij verplicht om in het openluchtbad vlindertjes te dragen als hij het water in gaat. Van die gezellige oranje kussentjes om je bovenarmen. Voor ons een vertederend gezicht maar voor Floris een nachtmerrie. „Ze lachen me allemaal uit", roept hij als ik ze toch maar weer opblaas.
De eerste zwemles liet Floris meteen weten geen bandjes, vlindertjes en andere drijfhulpstukken te willen dragen. Hij kon tenslotte al heel goed op zijn rug zwemmen. De zwemjuf vertelde h em dat hij zou verdrinken als hij zonder deze accessoires in het diepe water zou belanden. „Duw me dan in het water", daagde Floris haar uit. „Oké dan", zei ze en ze duwde. Floris plonsde in het diepe, draaide zich op zijn rug en zwom er vlot vandoor. „Zie je wel", joelde hij, „ik hoef die dingen niet meer." Maar voor een zwemdiploma is meer nodig dan alleen op je rug zwemmen. De vele meters schoolslag en borstcrawl, waarbij armen en benen samen moeten werken, en ook het watertrappelen horen erbij. Aangezien Floris grote moeite heeft met het h e f f en v an zijn armen is watertrappelen met de wijsvingers boven water voor hem niet te doen. Hij mag zijn handen al watertrappelend in zijn zij zetten.

Tijdens de les van Floris ga ik met andere vaders en moeders baantjes trekken. Zo zwemmen Floris en ik regelmatig langs elkaar heen tijdens zo'n lesje. Elke keer als Floris mij tegenkomt, wil hij maar één ding en dat is even kroelen. Vanaf de allereerste les is het zijn gewoonte om naar me toe te zwemmen, zijn armen om me heen te slaan en me even flink te knuffelen. Hij hangt dan stevig om mijn nek en wil me niet meer loslaten. In het begin vond iedereen het fantastisch. Andere ouders keken lachend toe als Floris weer snel richting z'n moeder zwom voor een kus. De zeer geduldige zwemjuffen werden het toch een beetje zat. Het zoenen gaf geen problemen, maar voordat ik h em weer los gewrikt had uit zijn innige omhelzing waren we een paar minuten verder. Zelf had ik er niet zoveel moeite mee.
Toch probeerde ik Floris te ontwijken of met een grote boog om h em heen te zwemmen. Toen hij dat in de gaten kreeg, begon hij me zeer doordringend aan te kijken en smakkende zoengeluidjes te maken. Mijn hart smolt, als hij weer klapzoenend door het water poedelde. De lokroep van een eend...

Na het zwemmen was Floris altijd afgedraaid. Zelf zei hij: „Ik ben geen cent meer waard als ik gezwommen heb." Dat was een van de redenen waarom wij Floris weer eens uitgebreid lieten onderzoeken in het ziekenhuis. Uit dat onderzoek kwam naar voren dat Floris astmatisch was en onder andere last had van chloorwater.
De smakkende zoengeluidjes waren helemaal niet bedoeld om zijn moeder te charmeren. Het was al die tijd een noodzakelijk redmiddel geweest om op adem te komen omdat hij echt niet meer kon. Even tot rust komen, hangend om mijn nek, zonder dat iemand in de gaten zou hebben dat zo'n diploma voor h em geen haalbare kaart was.
Of de conditie van zijn spieren het zal toelaten dat hij ooit het echte zwemdiploma boven zijn bed kan hangen, blijft voorlopig een vraag. Maar sinds Floris medicijnen toegediend krijgt om zijn astmatische klachten te bestrijden, heb ik hem de smakgeluidjes nooit meer horen maken. En ondanks het gegniffel van andere ouders mis ik het nog iedere les.
 

Marian Plak-de Vries, lerares Nederlands, schrijft over haar zoon Floris, die een spierziekte
heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen