Moeite met kauwen

Toen hij baby en later peuter was, hadden wij in de gaten dat Floris veel moeite had met kauwen en slikken. Een van de eerste signalen die erop wezen dat Floris anders was dan anderen. Z’n eten werd met de staafmixer ijn gemalen en met melk of appelmoes wat smeuïger gemaakt. Floris was een makkelijke eter, in die zin dat hij alles lekker vond. Maar regelmatig verslikte hij zich in een stukje brood of een snoepje. Wij probeerden hem al op jonge leeftijd uit te leggen dat hij bepaalde snoepjes, koekjes, pinda’s en dergelijke niet kon eten omdat ze te taai of te hard waren. Wij leerden hem dat hij, als er toch iets in zijn mond zat wat hij niet goed kon kauwen, naar een volwassene moest stappen en naar z’n mond moest wijzen. Zo gebeurde het een aantal keren dat wij of een van onze buren of vrienden hem met succes bevrijdde van een snoepje achter uit z’n keel.
Regelmatig verboden wij hem allerlei lekkernijen en boden we hem een alternatief aan dat hij wel goed kon eten. Het probleem was dat wij er niet altijd bij waren. Zeker toen hij ouder werd, ging hij vaker alleen of met z’n zussen op pad. Soms hoorden wij achteraf wel eens van onze dochters wat Floris gesnoept en gegeten had en dan zeiden we tegen elkaar: „Als wij er niet bij zijn, dan eet hij alles.” We vroegen ons herhaaldelijk af hoe het kon dat dit alles zomaar goed ging. De ontknoping kwam al spoedig. Een van onze buren tipte ons. „Jullie kinderen zijn ook nergens vies van”, kreeg ik op een dag een beetje lacherig te horen. „Hoezo?” zei ik een tikkeltje beledigd. „Nou, als ik ze een snoepje geef, dan kauwt Margriet het snoepje ijn. Vervolgens geeft ze het door aan Floris. Floris eet het dan smakelijk op. Maar als blijkt dat Floris het snoepje toch niet weg kan krijgen, dan verdwijnt het ten slotte in de mond van Martine, die het verder opeet.” Zo ging het dus al tijden goed. Dropjes, taaitaaipopjes en kauwgomballen werden eerst door z’n jongste zus vermalen tot een hapklaar brokje, zodat het voor Floris alleen nog maar een kwestie van naar binnen slobberen was. Als iets dan toch niet goed smaakte of toch nog te hard was, dan haalde hij het uit z’n mond en gaf het z’n oudste zus, die het eindresultaat weer smakelijk verder opat. Ze hadden met elkaar een oplossing gevonden voor het kauwprobleem van Floris zonder ons daarmee lastig te vallen. Alle drie waren ze gewend geraakt aan deze manier van eten en ze keken er zelf niet meer van op. Natuurlijk was het voor andere mensen een confronterend en misschien ook wel onbegrijpelijk plaatje, maar voor hen gewoon de normaalste zaak van de wereld. Zusterlijke hulpverlening.
huis sprak ik erover met de kinderen van toen drie, zes en zeven jaar oud. Pinda’s, kauwgum, drop en smarties werden al een poosje op deze manier door Floris gegeten. „Hij heeft altijd trek”, verontschuldigden de meiden zich, „en zo verslikt hij zich niet.” In kinderlijke taal probeerde ik iets uit te leggen over hygiëne en bacteriën, maar ik was toch ook wel zeer vertederd door dit verhaal.
Naarmate de zussen van Floris ouder werden, werd deze vorm van hulpverlening steeds minder toegepast. Als ik de dames er nu aan herinner, kijken ze met een vies gezicht en griezelen ze van het idee alleen al. De opa’s en oma’s echter vonden het een fantastisch voorval . „Net als bij de eskimo’s”, zei een van de opa’s vol trots.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen