Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Heengaan in vrede

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Heengaan in vrede

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Kan in stilte een lofzang klinken? Zeer zeker. Al was het alleen maar omdat Psalm 65 het zegt. Maar hoe vaak ervaren we het ook niet als de laatste avondmaalgangers terugkeren naar hun zitplaats?

Als de laatste hongerige ziel zich heeft gelaafd aan brood en wijn, is zij stil als een gespeend kind. Maar die stilte is geen angstige, dode stilte. Hier is een jubelende stilte!
Het is een kostbaar moment in onze kerkdiensten, deze heilige stilte tijdens en na de avondmaalsbediening. We moeten ons deze momenten niet laten ontroven door luid orgelspel en geroezemoes in de kerk. Laten wij avondmaalgangers die weer bij ons in de bank schuiven, de rust en de gelegenheid geven voor het persoonlijke, stille dankgebed. Het zijn de stille momenten waarop onze harten zoeken naar woorden, woorden om het geheimenis en het wonder van het heerlijk evangelie te vertolken en te bezingen. Woorden om de Heere voor al Zijn onverdiende genade te danken. Ons formulier gaat ons in die lofzegging voor.
Opvallend is dat wij na de bediening niet meteen overgaan tot het dankgebed. Eerst spreken de avondmaalgangers, bij monde van de dienaar van het Woord, de lofzegging uit. Letterlijk: de eucharistie. Wie deze lofzegging goed leest, ziet dat zij niet direct aan de Heere gericht is, maar dat zij is opgetekend als een alleenspraak van de ziel, een soliloquium. Met woorden uit Psalm 103, Romeinen 5 en 8 wordt het dankbare hart opgewekt, om deze genadige Heere en Heiland te loven en te danken, lief te hebben en te vertrouwen.
Calvijn liet, in plaats van deze lofzegging, de gemeente de lofzang van Simeon zingen. Dat deed hij na iedere avondmaalsviering. Wie in brood en wijn de genade Gods geproefd heeft en geschouwd heeft in de wonden van Christus, die kan in vrede heengaan. Heeft de stilte in de kerk dan niet alles met die vrede te maken? Want in het bloed van het Lam is vrede met God. En zou het niet Gods bedoeling zijn dat we dit grote geheimenis dagelijks zouden loven en overdenken, tot onze vertroosting en verzekering?

Er is echter nog een andere zijde aan de lof- en dankzegging, een zijde die het formulier verder onbesproken laat. De dankbaarheid is in de Schrift niet alleen met woorden gericht op de Heere – de dankbaarheid wordt ook concreet in het omzien naar de naaste. Er loopt in de Bijbel (2. Kor. 8:9!) een duidelijke lijn van de barmhartigheid van Christus naar de barmhartigheid van Zijn gemeente. In oude tijden was het Heilig Avondmaal daarom tegelijk het liefdemaal van de gemeente. In de 1e Korinthebrief wordt duidelijk dat armen mogen eten van wat de rijken meebrengen. Het diaconaat van de gemeente wortelt sterk in de bediening van dit heilig sacrament. Het Heilig Avondmaal heeft daarom ook principieel een diaconale kant. Bij ons is dit nog steeds zichtbaar in de avondmaalscollecte, die dan ook een duidelijke diaconale bestemming dient te hebben.

Maar de gedachte reikt nog verder. Wij geven uit dankbaarheid niet alleen gaven. Ik las ergens dat het collectegeld pars pro toto staat voor de hele mens met de hem of haar geschonken gaven. Met het offeren van geld geven wij in feite aan dat wij onszelf als een levend dankoffer aan de Heere begeren te offeren. Dat is de roeping van elk die de Naam van Christus dragen mag, en daarom een christen genoemd wordt (zondag 12 Heid. Cat.).
Genade maakt dus dankbaar, en genade maakt mededeelzaam. Halen we de dankbaarheid en de mededeelzaamheid uit elkaar, dan vertoont onze dankbaarheid ernstige scheuren. Christus sprak: Wie veel vergeven is, heeft veel lief. En als onze mededeelzaamheid geen kwestie van dankbaarheid is, verliest zij de geestelijke betekenis ervan.
Christus leert ons aan Zijn tafel dat Hij alles gaf om zondaren te redden. Wie dat leert zien en geloven, leert van Hem in Zijn voetsporen te gaan en alles te geven om armen en gebrekkigen, hulpbehoevenden en zwakken te ondersteunen en te dragen. „Want dat gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus Jezus was... (Fil. 2:5)
Is dat geen heerlijke les?

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 7 januari 2009

Terdege | 84 Pagina's

Heengaan in vrede

Bekijk de hele uitgave van woensdag 7 januari 2009

Terdege | 84 Pagina's