Een paard als goede vriend

Volgens begeleider Theo Wagenaar (16) uit Kapelle kunnen paarden goed omgaan met autisten. „In de maatschappij word je met deze beperking niet altijd geaccepteerd. Maar onze paarden nemen je zoals je bent. Dat is heel rustgevend.
Theo volgt de opleiding voor paardenhouderij aan het Groen College in Goes. „Paarden zijn leuk en erg lief. Als je het vertrouwen van paarden wint, doen ze alles voor je. Een paard is een goede vriend, die altijd luistert en je nooit in de rede valt!
In groep acht begon Theo met paardrijden. „Hier in het dorp doe ik sinds twee jaar mee met ringrijden. Elke week krijg ik les van Jan Bezemer. Ik rijd op Troupa, een jong paard met enorm veel lef. Hij durft alles te doen, dus je moet als ruiter niet bang zijn! In de afgelopen jaren ging ik hier na schooltijd graag helpen met het uitmesten van de stallen en alle andere werkzaamheden. Inmiddels ben ik doorgegroeid tot begeleider.
Op zaterdagochtend begeleid ik Hananja, een meisje van elf jaar met een beperking. Zij komt s morgens al om negen uur. Dan helpt ze mee met de verzorging en het voeren van de paarden, konijnen, kippen en geiten en het uitlaten van de honden. Van tien tot elf uur mag ze rijden en geef ik haar les. Op die manier maken we er een gezellige en ontspannen ochtend van. Hananja is dol op dieren. Als ik haar kwijt ben, vind ik haar altijd wel ergens bij de dieren. Zeker nu er jonge katjes zijn. In een schrift schrijf ik op wat ze op een ochtend allemaal doet. Dat schriftje gaat mee naar huis. Ook haar ouders schrijven erin, bijvoorbeeld als er in de afgelopen week iets voorgevallen is. Op die manier bespreken we hoe het met Hananja gaat en kan ik in gesprek met het meisje ook op gebeurtenissen ingaan.

Structuur en veiligheid
Bij Stichting Op je GEMAK begeleidt men inmiddels ruim vijfentwintig kinderen met aandoeningen als autisme en ADHD. Omdat in Kapelle alles op het gemak gebeurt en er aandacht is voor ieder kind, maken de kinderen sneller vorderingen dan bij een gewone manege. Daarnaast is het zo dat kinderen zonder beperking er omgaan met leeftijdsgenoten met een beperking. Dat gaat heel goed en is positief voor de jonge ruiters. Tijdens de vakantieweken gaat men regelmatig een dag op pad met paarden en een paardenkar of met de huifkar.
De meeste begeleiding wordt gegeven door Jan Bezemer. Jan (27 jaar) heeft de Bachelor opleiding Ontwikkelingspsychologie afgerond. Daarnaast heeft hij zijn rij-instructeurdiploma en mendiploma voor enkel en dubbel spannen. Elke dag achter een bureau werken, is niets voor hem. Daarom richtte hij drie jaar geleden de stichting op. „Ik ben maar een klein onderdeel in het programma dat de kinderen en jongeren volgen. Ze gaan ook naar school en komen bijvoorbeeld bij een fysio- en een gedragstherapeut. Mijn taak is vooral het aanbieden van structuur en veiligheid. De kinderen voelen zich hier op hun gemak en daardoor zie je vaak mooie vorderingen.
Jan doet alles op het erf van zijn ouders en werkt als vrijwilliger. „Van de inkomsten kan ik net de verzorging van de paarden betalen.

Adres: Vroonlandseweg 57, 4421 BW Kapelle Biezelinge, tel. 06-28064397 (Jan Bezemer); www.stichtingopjegemak.nl

Stichting Op je GEMAK

Het doel van stichting Op je GEMAK in Kapelle-Biezelinge is het helpen van jongeren en kinderen met een beperking. Dit doet zij met behulp van paarden en andere dieren.

De vrijwilligers en stagiaires van de stichting bieden diverse werkzaamheden, paardrijlessen,
menlessen en dagtochten aan. De stichting is in de regio bekend bij onder meer Eleos en een school voor speciaal onderwijs. Beide verwijzen wel eens kinderen door.
De naam van de stichting is bewust gekozen, want ‘op je gemak’ betekent: je rustig en ontspannen voelen. Maar ‘op je gemak’ is ook Zeeuws voor ‘rustig aan doen’. Bij Stichting Op je GEMAK werkt men zonder enige druk, op een rustige en ongedwongen manier en
in een omgeving zonder stressfactoren.

Hoi,

Ik was een jaar of twaalf en ik had helemaal niets met paarden. Maar op doktersadvies ging ik toch richting manege. Paardrijden zou goed zijn voor m’n kniespieren. En ach, als ik die galopperende paarden op het strand zag, dan leek het rijden me prachtig. Het opzadelen, borstelen en liefkozen liet ik emotieloos langs me heen gaan. De enige hoogtepunten waren het opstijgen en het draven. Uitgezonderd die steken in m’n zij. Maar toen bleek dat ik het paard sporen en zweepslagen moest geven, had ik het snel bekeken. Dus aan galopperen en springen ben ik helaas nooit toegekomen.

Petra

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen