Pascal de geit

Vele jaren voordat ik tot herder en leraar werd bevestigd, had ik de hoede over een geit, die ik van een schoolkameraadje ten geschenke had gekregen. Het was niet zomaar een geit maar een heuse stamboekgeit. Met dit dier ging ik verschillende malen naar de geitenkeuring, nadat ik het eerst keurig gewassen en geboend had. Ik heb warempel ook nog enkele prijzen behaald, waaronder een aantal medailles en een vrijkaart voor een concours hippique. Op dat concours ben ik trouwens niet geweest. Moeder meende dat je op zulke evenementen niet hoorde. Bij stamboekvee horen papieren. Nu, die had mijn geit ook. De bok die haar had verwekt, luisterde naar de naam Archimedes en haar moeder droeg de naam Socrates. Als ik zelf een naam had mogen verzinnen voor de geit, was het ongetwijfeld zoiets geweest als Puk, naar de geit uit het boek ‘Jaap en Gerdientje’ van Anne de Vries, dat we destijds klassikaal lazen. Maar nee, Pascal was de naam, volgens de papieren. Daar hield ik me maar aan.

Wie Pascal was wist ik niet. Ook Archimedes en Socrates waren onbekenden voor me. Wat weet een jongetje van de basisschool (toen nog lagere school genaamd) daar van af. Pas later, toen het dier al lang uit de tijd was, leerde ik de namen van mijn geit en diens ouders plaatsen. De wet van de Griekse geleerde Archimedes leerde ik kennen op de middelbare school, bij natuurkunde, en over de fi losoof Socrates deed ik het nodige op bij de algemene geschiedenis over de Griekse oudheid. Met Pascal wist ik nog geen raad. In mijn onnozelheid plaatste ik nog lange tijd Pascal ergens bij Archimedes en Socrates. Een geleerde uit de klassieke oudheid. Uiteindelijk werd die lacune verholpen toen ik me meer en meer ging verdiepen in theologie en kerkgeschiedenis. Pascal was toen een hele openbaring. Pascal bleek niet geleefd te hebben enkele eeuwen voor de geboorte van Christus maar ruim zestien eeuwen later.

Blaise Pascal leefde van 1623 tot 1662. Hij was wiskundige, natuurkundige, fi losoof en theoloog. Hij vond de eerste rekenmachine uit waarmee men op mechanische wijze kon optellen en aftrekken. Het instrument werd ook wel een pascaline genoemd. Hij was de uitdenker van het openbaar vervoer. Een omnibus, voortgetrokken door paarden, die vaste routes door Parijs reed, zodat ook de gewone man er gebruik van kon maken. Bekend is van hem de wet van Pascal: “De druk die op een vloeistof wordt uitgeoefend, plant zich in alle richtingen met dezelfde grootte voort”. Het mooiste in Pascals leven is dat hij de Heere leerde kennen. Hij deed daarvan verslag in zijn “Memorial”, een handschrift dat hij in duplicaat meedroeg in de voering van zijn jas en dat na zijn dood ontdekt werd. In dat “Memorial” staat in korte trekken zijn bekering.

Het genadejaar 1654
Maandag 23 november (…) vanaf ongeveer half elf ’s avonds tot half een ’s nachts. VUUR. God van Abraham, God van Isaak, God van Jacob. Niet de God van filosofen en geleerden. Zekerheid. Zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede. God van Jezus Christus.”

Bekend zijn ook zijn “Pensees” geworden, vol met stichtelijke inhoud, een apologie van het christelijk geloof. Hoewel hij forse kritiek uitte op de Rooms-Katholieke Kerk en aantoonde dat Augustinus zuiverder in de leer was dan de ‘Rome’, keerde hij die kerk niet de rug toe. In protestantse kringen wordt regelmatig op zijn geestelijk gedachtengoed teruggegrepen.

Mijn geit is al lang dood. Pascal niet. Dat kan ook niet. Want die in Hem gelooft zal leven, al ware hij ook gestorven. De papieren van mijn Pascal zijn ook reeds lang verdwenen. Maar de papieren van Blaise Pascal niet. Lees zijn geschriften maar eens. U zult ervaren hoe verrijkend dat is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen