Het hebben van de zaak...

Het hebben van de zaak is het einde van het vermaak. Dat is al te zien bij kleine kinderen. Ze zeuren om bepaald speelgoed. Verstandige ouders bieden daartegen verzet. Het gevolg is dat een dochter maandenlang beweert dat een poppenwagen het allerleukste is dat ze wil hebben. Als dan op haar verjaardag de poppenwagen tevoorschijn komt, is ze dolgelukkig. Dagenlang speelt ze ermee. Daarna blijft het ding soms lang onaangeroerd. Na een poosje speelt ze er nauwelijks meer mee. Het hebben van de zaak is het einde van het vermaak. Veel volwassenen ervaren precies hetzelfde. Ze kijken lang uit naar het einde van de studie. Ze willen werken. Als ze dan een vaste baan hebben, denken sommigen: „Is dit het nou, heb ik hier zo naar uitgekeken?” Ze verlangen naar hun pensionering. Als ze die bereiken, valt het leven van een 65-plusser om allerlei redenen toch tegen. Het is zelfs met hobby’s zo. Je wilt alles hebben van... En als het zover is, denk je: „Wat ben ik er nou mee opgeschoten?” Als verlangens vervuld zijn, hebben alle mensen er moeite mee om hun vreugde daarover vast te houden. Er ontstaan weer nieuwe verlangens.

De basis van alle verlangens is gemis. Wie alles heeft, hoeft niets te verlangen. Het verlangen op grond van wat we missen, houdt ons dikwijls letterlijk bezig. Als we verlangen naar een rechtvaardige(r) samenleving worden we daarvan actief: we gaan er boeken over lezen, we bezoeken politieke bijeenkomsten, we proberen anderen te mobiliseren. Als we naar een kind verlangen, zijn we ook bereid om veel te doen, als het zich niet vanzelfsprekend aankondigt. We willen naar de andere kant van de wereld gaan om een kind te adopteren. Het mag ons ook veel geld kosten. Verlangens houden ons gaande. Elk vervuld verlangen biedt vervolgens verveling. Laat ik het iets minder stellig zeggen. Als we er niet voor oppassen, kan een vervuld verlangen ons onvrede bezorgen. De man die zo verlangd heeft naar een kind, heeft geen tijd om met zijn kind te spelen. Als het ook nog eens opvoedingsproblemen geeft, denkt hij: „Hoe heb ik kunnen menen dat vader zijn het mooiste is wat ik wilde meemaken?”

Iets hebben of iets meemaken is mooi. Ernaar verlangen is misschien nog wel veel mooier, juist omdat iets hebben automatisch vreugde wegneemt, omdat je het al hebt. Verliefd zijn is daarom plezieriger dan liefhebben. Verlangen naar een relatie en dromen van de ware Jacob biedt meer intense blijdschap dan het hebben van die relatie. Dat is vooral zo als een relatie op beginnen staat. Als een vrouw na een paar jaar van dezelfde Jacob voor de zoveelste keer stinkende, vuile kleren uit zijn sporttas moet halen, kan ze zich haar verliefdheid van vroeger nauwelijks herinneren. Liefde is de uitdaging om van iemand te houden, terwijl je hem al hebt. Dat is soms echt moeilijk. Het is veel gemakkelijker te houden van iemand die je (nog) niet hebt. Daarom storten zoveel gehuwde mensen zich betrekkelijk gemakkelijk in de armen van een ander. De eigen relatie geeft geen vreugde meer, ze ervaren opnieuw gemis, ze worden verliefd op een ander en ze laten zich erdoor meeslepen. Domme mensen. Want ook het verkrijgen van die zaak zal een einde maken aan hun ingebeelde nieuwe vermaak. Een volwassene zou het moeten weten: de echte inspanning om te genieten, begint pas als ik verkregen heb waarnaar ik verlangde. Daarvoor is meer moed nodig dan voor het verlangen naar weer iets nieuws.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen