Gewillige Zaligmaker

De Heere Jezus is met Zijn discipelen in de delen van Cesarea Filippi, en vraagt hun: „Wie zeggen de mensen, dat Ik, de Zoon des mensen, ben?” Zij antwoorden Hem: „De een zegt: Johannes de Doper en anderen Elias en weer anderen Jeremia of een van de profeten.” Daarop vraagt Hij: „Maar gij, wie zegt gij, dat ik ben?” Petrus antwoordt Hem: „Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods.” Dat is geen lippentaal, want de grote Hartenkenner zegt hem: „Zalig zijt gij, Simon, Bar-jona! Want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader, Die in de hemelen is.”
„Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te vertonen, dat Hij moest heengaan naar Jeruzalem, en veel lijden...” Hij wist dat Zijn lijden ging komen. Dat was zo in de raad des Vredes besloten. Hij had er Zelf in bewilligd en gezegd: „Ik heb lust, o mijn God! om Uw welbehagen te doen; en Uw wet is in het midden mijns ingewands.”
Hij moest naar Jeruzalem, om daar te lijden. Maar Hij hoeft niet te lijden vanwege Zijn zonden, want die heeft Hij nooit gehad noch gedaan. Hij zal gaan lijden omdat Hij de schuldovernemende Borg en Zaligmaker is voor allen die Zijn Vader Hem gegeven heeft. Hij is gekomen om in hun plaats aan het geschonden recht van God te voldoen.
Zijn lijden zal zwaar zijn, omdat God Zijn bittere gramschap vanwege de zonden der Zijnen over Hem uit zal gieten. De Heere Jezus weet hoe smartelijk dat lijden voor Hem zal zijn. Maar dat kan Hem er niet van weerhouden om die weg tot zaligheid van Zijn Kerk te gaan. Wat Hij zal ondergaan, hebben zij verdiend te ondergaan. Hij is zonder zonde, maar zij zijn een en al zonde. Maar om de schuld te verzoenen die zij bij God hebben, moet Hij naar Jeruzalem gaan. Hij moet daarheen, maar Hij wil er ook heen, opdat zij die dat lijden en de hel verdiend hebben, door Zijn verworven gerechtigheid het nieuwe Jeruzalem binnen kunnen gaan.
Als Hij dat Zijn discipelen toont, als Hij hun dat predikt, zouden ze van verwondering aan Zijn voeten moeten neervallen. Dan zouden ze Hem moeten belijden: „Heere, wat een wonder dat u bereid bent onze hemelhoge schuld te verzoenen.” Hij moest lijden, maar Hij wilde dat ook. Hij wil het, ondanks dat Hij weet dat Zijn discipelen allen aan Hem geërgerd zullen worden en van Hem zullen vluchten. Hij weet dat Hij in Zijn lijden alleen gelaten wordt. Dat Hij de pers alleen zal treden. Dat Hij door vrienden en bekenden zal verlaten worden. Maar dat Hij aan het kruis bovenal door Zijn vader verlaten zal worden.
Als we dat op ons in laten werken, is het toch een onbegrijpelijk wonder dat Hij Zijn opdracht om zondaren met God te verzoenen niet aan Zijn Vader terug heeft gegeven. Dat deed Hij niet, vanwege Zijn trouw aan Zijn Vader en Zijn trouw aan allen die de Vader Hem gegeven heeft, maar die van zichzelf zo ontrouw zijn.
Daarom moest Hij naar Jeruzalem, maar Hij wilde er ook heen. Hij had de eer van Zijn Vader en het heil van Zijn Kerk op het oog. O, wat een onverklaarbare, eenzijdige liefde – en dat voor mensen die ook na ontvangen genade nog zo vaak ontrouw zijn.
Er zal een eeuwigheid voor nodig zijn om dat wonder uit te wonderen.
Daar geve de Heere ons een indruk van, als wij in de komende lijdensweken bepaald worden bij het lijden en sterven van de Heere Jezus Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen