Land van bronnen en slingerpaadjes

Lang voordat je bij het hotel arriveert, ben je doordrongen van een ander landschap, van een provincie die, dicht tegen de Duitse en de Belgische grens gelegen, een geheel eigen cultuur bezit. Het allereerste kopje koffie in café de Kroeën in Mechelen brengt je op voorhand wat Limburgse cultuur bij. Een uithangbord meldt dat dit dorpscafé vanaf 1874 bestaat. Binnen illustreren ingelijste foto’s aan de muren dat het hier van oudsher een thuishaven is voor verenigingen als de harmonie, de schutterij of het zangkoor. Aan de overkant staat een muziektent, waar de plaatselijke kapel, in slagorde opgesteld, een fraaie serenade brengt voor de bewoners van De Heerenhof, een hotel dat geherbergd is in een voormalige kasteelhoeve. Met op een ronde plaat in een eeuwenoude muur bij de ingang gebeiteld: “Reformatorische kerkgemeenschap Gulpen Vaals”, en daaronder de tekst “Ging ik wonen aan het uiterste der zee, ook daar zou Uw hand mij geleiden.”

Rode loper
In Epen blijken ook de eigenaars van Hotel Creusen stevig geworteld in cultuur en landschap van onze zuidelijke provincie. Pascalle McMahon, met haar Ierse man gepokt en gemazeld in het hotelvak, nam het hotel met haar broer Luc over van haar ouders. Gasten, onder wie geregeld Terdegelezers, worden in de watten gelegd en bovendien door de gastvrouw rijkelijk voorzien van informatie over de Geulvallei.
Over oude gebruiken als processies en schuttersfeesten, over het vroegere spoorlijntje dat naar de mijnen voerde, over het Bonnefanten Museum in Maastricht of een boottochtje naar de Sint Pietersberg. En niet te vergeten over het Limburgse landschap, dat uitbundig voorzien is van fiets- en wandelpaden. „Een aantal wandelroutes begint vanuit het hotel. Ze zijn divers en geschikt voor zowel getrainde wandelaars als voor actieve senioren. Die kunnen hier desgewenst ook een elektrische fiets huren.”

Met eigenaars van andere Heuvelland Hotels nam Pascalle het initiatief voor de aanleg van het Rode Pad. „Het is een route van 30 kilometer waarlangs we klaprozen zaaien, van Bemelen tot Holset. Het idee van een lange rode loper voor de gasten, maar ook een bijdrage aan de flora.” Zelf herinnert ze zich nog wandelingen in de omgeving met haar grootmoeder. „De Geul wordt gevoed door bronnen. Mijn oma wees mij dan de plekken aan waar ik het water kon drinken. De bronnen worden momenteel gelukkig in ere hersteld.”

Verrassing
De eerste wandeling vanuit het hotel is er meteen eentje van uitzonderlijke schoonheid. Door draaihekjes en over slingerpaadjes die langs hoogstamboomgaarden voeren waaronder lakenvelders grazen. Soms gaan de daken van de witte vakwerkboerderijen gedeeltelijk schuil achter een golvend graanveld. Holle weggetjes, meidoornhagen en vergezichten wisselen elkaar af.

Wat opvalt zijn de bankjes langs de paden, die veelvuldig uitnodigen voor een korte pauze. Want stijgen en dalen is onvermijdelijk. „Gele klei en klotsende beekjes; schaakbordhellingen, bekruind met donker bos... Diep in het groene dal de driftige Geul die zijn slangenloop tekent met hoge breedkronige populieren.” De wandelgids “Van Epen tot Mechelen” citeert terecht de schrijver Heimans, die exact onder woorden brengt wat je zoal tegenkomt terwijl je op een smal paadje tussen twee weilanden doorloopt, of soms zelfs dwars over een erf. En altijd is er na een bocht een nieuwe verrassing, in de vorm van een oude watermolen, een klaterend beekje, een paar tegen elkaar geleunde knotwilgen of een dorpje in de verte met een spits torentje. En dat een naam draagt als Bommerig, Broek of Diependal. En vanaf een hoog punt ligt daar ook het hagelwitte Hotel Inkelshoes.

Rijm
In Inkelshoes, dat net als Hotel Creusen ook appartementen bevat waar gezinnen kunnen bivakkeren, blijkt al snel dat ook hier de Limburgse gastvrijheid vanzelfsprekend is. Eenmaal achter een enorm stuk kersenvlaai, vertellen Peter en Loes Wijsen hoe zij samen sinds 20 jaar het hotel runnen, waarbij Loes vooral in de keuken de scepter zwaait en Peter bijvoorbeeld het ontbijtbuffet regelt.
Alles met een hoog gehalte aan typische streekgerechten, zoals appelstroop, zuur vlees of asperges in het seizoen. In het oude herenhuis, dat een beschermd dorpsgezicht heeft en in een stiltegebied ligt, kunnen gasten te kust en te keur kiezen uit wandelingen en autoroutes die vanuit het hotel te maken zijn. Ook hier is het mogelijk een elektrische fi ets te huren om heuvels te beslechten die weliswaar liefl ijk zijn, maar van niet-gevorderden veel energie vragen bij het trappen. De volgeschreven gastenboeken laten zien dat hier veel voor Terdegelezers bekende Nederlanders logeren en de verslagen zijn niet zelden in rijm opgesteld of voorzien van een tekening, als dank voor de goede zorgen.

Slok
Vanuit Epen is het met de auto een halfuurtje rijden naar Maastricht of Aken. Het is verleidelijk om naar het drielandenpunt te gaan, voor stiltezoekers is het af te raden om de met veel toeristische attracties omklede drie vlaggen te bewonderen. De schoonheid van het Zuiden wordt met name zichtbaar wanneer je door het landschap loopt en ineens een dorpje passeert met een oud café, en waar je na de eerste slok van je cappuccino ineens: “van één koffi estruik kun je 40 kopjes koffi e zetten” ziet staan. En de eigenaar zegt: „Als u iets wilt gebruiken, heeft u er geen bezwaar tegen dat het iets langer duurt, want de zangvereniging komt straks.” Geen bezwaar, uiteraard, hier ben je met vakantie. En nog minder als de zangvereniging, nadat iemand een rondje heeft weggegeven, vierstemmig een lied aanheft. Dat is Limburg op zijn best.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen