Gebedsleven (6)

Vruchtbaarheid is een gave. De Heere is altijd nog Degene Die leven geeft. Ongewild kinderloze echtparen kennen veel verdriet. Zij verlang(d)en naar het huilen van een pasgeboren kindje. Hanna goot haar ziel uit voor de levende God en zij maakte haar verdriet aan Hem bekend.
Vruchtbaarheid is ook een opgave. Een opdracht. De Heere heeft gesproken: Weest vruchtbaar en vermenigvuldigt. Het Bijbelse motief om kinderen te krijgen is gehoorzaamheid en opdat Zijn raad vervuld en Zijn Huis vol worde. Dat daarmee vreugde en moeite gepaard gaan, bewijst de praktijk van het gezinsleven.

Deze Bijbelse opdracht kan veel vragen met zich meebrengen. De opdracht tot vermenigvuldiging betekent niet een maximaal aantal kinderen ter wereld brengen. Ook in dezen heeft de man met verstand (geheiligd verstand wel te verstaan) bij zijn vrouw te wonen. Een zwangerschap en een geboorte betekenen immers heel veel voor een vrouw. Er kunnen zoveel zorgen zijn na een bevalling.
Er kan zo tegen een nieuwe zwangerschap worden opgezien. Er gaat nog zoveel door het hoofd van een vrouw die net een kindje ter wereld heeft gebracht. Daar mag nooit lichtvaardig over heen geleefd worden.

Wat is dan de weg? Het gebruik van voorbehoedsmiddelen lijkt de gemakkelijkste weg te zijn. Je gaat vragen uit de weg en zoekt slechts het eigen genot. Deze weg is niet Bijbels! De laatste decennia zijn de periodieke onthouding en de gezinsplanning in zwang geraakt. Maar ook die weg lijkt mij niet Bijbels. Stelt God dan nog de gezinnen samen of doen wij het zelf?

De Bijbelse weg is de weg van het gebed. Gebed en huwelijkse gemeenschap sluiten elkaar niet uit maar in.
Het gaat bij de gemeenschap tussen man en vrouw niet om het krijgen van kinderen, maar wel om de bereidheid om kinderen te ontvangen voor de Heere. Wij mogen de geslachtsdaad niet loskoppelen van genoemde bereidheid. Wie is bereid tot gehoorzaamheid? Wie is bereid om Gods raad te dienen?

Wat is het moeilijk om onze weg in Gods hand over te geven. Wij houden het roer graag zelf in handen.
Bereidheid kan alleen na een intense gebedsworsteling. Na de geboorte van een kindje mogen man en vrouw niet eerder samenkomen dan na gebedsovergave aan de Heere. De man gaat daarin voor, maar ook voor de vrouw behoort dit een zaak van gebed te zijn. De man heeft geduld en wacht in liefde op zijn vrouw.
Ons overgeven aan de Heere betekent dat we het eens zijn, helemaal eens zijn met de weg die de Heere gaat. Overgave is een zaak van liefde en daarmee heel iets anders dan doffe berusting. Dan gaat Gods zaak boven de onze! En als wij werkelijk onze nood bij de Heere mogen brengen én het bij Hem mogen laten, dan zijn wij ze kwijt. Dan mogen wij God God laten en Hem laten regeren in ons leven. Dan is er een heilige ontspanning. Juist in de bedding van het gebedsleven bloeit de liefde tussen man en vrouw. Dan is alle spanning voor de komst van een kindje weg.

Neem mijn leven, laat het, Heere,
toegewijd zijn aan Uw eer.

Zijn dan alle zorgen weg? Nee, maar wat opent deze weg van overgave een heilige vrijmoedigheid in het gebedsleven. Juist als wij in Zijn wegen mogen wandelen, mag er in het gebed een vrijmoedig roepen zijn om Zijn hulp en bijstand. Want als God de gezinnen samenstelt, dan is ons gezin Zíjn zaak. Dan wil Hij verrassend hulp schenken, ook wanneer wij het allerminst verwachten. Dan mag ervaren worden: Hij redt ons keer op keer. Dan wordt Psalm 128:3 weer waar: „Uw huisvrouw zal wezen als een vruchtbare wijnstok aan de zijden van uw huis; uw kinderen als olijfplanten rondom uw tafel.”
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen