Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ziekenhuisbezoek

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ziekenhuisbezoek

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een zieke bezoeken in het ziekenhuis is niet altijd gemakkelijk. Door het ziek-zijn van het gemeentelid, maar ook omdat je altijd te maken hebt met de andere patiënten op de zaal. Daarin dienen wij de gestalte van Christus te vertonen.

Ik moet bekennen dat ik het in mijn begintijd als moeilijker heb ervaren dan in mijn latere tijd. Toen ik in mijn eerste gemeente stond, lagen er in het ziekenhuis zo’n tien mensen op een zaal. Nu zijn het veel kleinere zalen, wat het voor een predikant gemakkelijker maakt.
Anderzijds is er in die 35 jaar ook een veel meer geseculariseerde samenleving gekomen. Er liggen soms mensen op de zaal met een andere cultuur en taal, terwijl ook het individualisme sterker is geworden: u komt voor hem, dus niet voor mij.
Maar destijds ging ik als evangelist voor de hele zaal. Ik dacht aan het woord dat Elisa zei tegen de koning, toen Naäman daar op bezoek was.”
Laat hem tot mij komen, hij zal weten dat er een profeet in Israël is”.
En dan ging het ook toen niet om die profeet, maar om het feit dat we met een levende God te doen hebben.
Zo overkwam het mij eens dat ik op zo’n zaal van tien man kwam. Ik gaf iedereen een hand en ik stelde mij voor. Na het gesprek met mijn gemeentelid vroeg ik aan de zaal of zij er iets op tegen hadden dat ik een gedeelte uit de Bijbel zou lezen.
Niemand tekende bezwaar aan. Ik kreeg de gelegenheid. Ik las een kort gedeelte en deed een gebed voor mijn gemeentelid, alsook voor de anderen. Ik groette weer iedereen.
Een enkele maakte een praatje of bedankte me.

Wie schetst mijn verbazing toen ik twee dagen later een brief kreeg van de ziekenhuispastor. Daarin schreef hij dat hem zeer ongerijmde dingen ter ore waren gekomen. Ik zou midden op de zaal zijn gaan staan, een epistel gelezen hebben en daar ook nog een gebed hebben opgezegd.
Na mijn vertrek zouden mensen van die zaal protest hebben aangetekend tegen mijn werkzaamheden. Daarom schreef deze ‘pastor’ dat ik mij aan de regels van het huis had aan te passen.
Ik heb hem toen direct gebeld en mijn verbazing bekendgemaakt. Hij zei dat men bij binnenkomst van het ziekenhuis een formulier moest invullen waarin men aangaf al dan niet bezoek van een geestelijke te willen ontvangen. Nu had men dat in dit geval ook gedaan en was er toch een geestelijk verzorger gekomen. „Weet u”, zei hij, „er stond iemand voor een grote operatie, waardoor hij onrustig was geworden.” De pastor vroeg mij waarom ik dit deed, waarop ik hem antwoordde dat ieder dit nodig had.
Kort en goed kwam het hierop neer dat ik alleen mocht lezen bij mijn eigen patiënt, als die er tenminste prijs op stelde. Maar verder moest ik iedereen in zijn eigen “geloof” laten.

Ik moet zeggen dat ik mij de eerste keer daar keurig aan gehouden heb, maar de volgende keren toch ieder weer deelgenoot gemaakt heb van het Evangelie. En niet altijd ongezegend. Veel van je entree op de zaal hing ook af van de geestelijke instelling van je eigen gemeentelid.

Het was bij een van die volgende keren dat het mij heel gemakkelijk gemaakt werd. Voordat ik zou beginnen te lezen, zei deze mevrouw: „Dames, kan het even stil zijn, want de dominee wil een stukje lezen. Dan krijg je weer een bemoediging. Anders wordt het als je eigen gemeentelid met veel vreugde het blad ‘Privé’ zit te lezen. Dan word je als predikant daarop ook afgerekend.
Het getuigenis van een predikant heeft veel te maken met het getuigenis van degene die je bezoekt.

Tegenwoordig probeer ik wel met de anderen (dat zijn er dus hoogstens drie) een gesprekje te hebben, maar de respons om mee te luisteren is aanmerkelijk kleiner. Ik hoop dan maar dat ze iets opvangen van het lezen en bidden, zodat ze toch weten dat er een levende Heiland is.
Tegenwoordig is het, door de grote verscheidenheid op de zaal, vereist dat je je heel bescheiden opstelt, zodat je belangstelling niet dwingerig overkomt.

Een broeder die ik bezocht, had zijn Bijbel op het nachtkastje liggen en zei me: „Ik heb al een stuk of vijf gesprekken gehad over het Woord.”
En weer een ander had een goed gesprek met een ongelovige buurman en mocht getuigen van de hoop die in hem was.
Als je dan als predikant op bezoek komt, ben je een welkome gast. Er is toebereide aarde.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 4 januari 2012

Terdege | 84 Pagina's

Ziekenhuisbezoek

Bekijk de hele uitgave van woensdag 4 januari 2012

Terdege | 84 Pagina's