Bellen na de boodschappen

Flarden onvervalst Zeeuws doorspekken het gesprek. Maartje en Anneke verloochenen hun afkomst niet. Als oudste telgen van het gezin Aarnoudse groeien de zussen op in Terneuzen, samen met broer Willem en de zusjes Hanna en Cornelia.
Maartje en Anneke koesteren dezelfde warme herinneringen aan hun ouderlijk huis. Ondanks dat ze vader Aarnoudse als binnenvaartschipper doordeweeks moeten missen. „Maar als-ie vrij was, was hij er hélemaal”, herinnert Anneke zich.
De zussen zijn elkaars speelkameraadje en vertrouwenspersoon.
Waar Maartje is, duikt Anneke op.
Ze delen een slaapkamer en vieren hun verjaardagen op 16 en 23 april als vanzelfsprekend op dezelfde dag.
Opvallend: de zussen zijn elkaars gelijke; geen van beiden is een uitgesproken leiderfiguur. „We waren volgzaam”, typeert Maartje hun karakter. „En zorgzaam.”

Kind aan huis
Na de reformatorische basisschool in Terneuzen volgen de Zeeuwen het lbo op scholengemeenschap Rehoboth in Krabbendijke. Daarna volgt de opleiding mdgo. Een vanzelfsprekende stap voor de zorgzame zussen. Anneke: „Als kleine meisjes kwamen we regelmatig bij onze overgrootmoeder in het bejaardentehuis. ‘Jullie komen hier later werken, hè’, zeiden de zusters dan tegen ons.”
Banen in de bejaardenzorg liggen echter niet voor het oprapen. Anneke neemt daarom anderhalf jaar de zorg op zich voor een moederloos gezin in Ouddorp. In diezelfde periode leert ze Ouddorper Leon Mastenbroek kennen. In 1998 trouwen ze en ze worden binnen twee jaar ouders van Hanna en Marieke.
Maartje werkt ook een aantal jaren in de gezinszorg. Dan verhuist ze naar de zusterflat van verpleeghuis De Samaritaan in Sommelsdijk.
Ze is kind aan huis bij haar zus in Ouddorp. „Minimaal twee keer per week logeerde ik er.” Anneke knikt: „Je had zelfs een sleutel. Ik vond het maar wat gezellig. En gemakkelijk, want je hielp me overal bij.”
Na vijf jaar Sommelsdijk is het uit met de pret. Maartje verhuist naar Rotterdam voor haar nieuwe baan in het Ridderkerkse verpleeghuis Salem. In januari 2007 leert ze Arie de Koning kennen, in december van datzelfde jaar trouwen ze. Maartje grinnikt. „Best snel, inderdaad. Arie veranderde juist in die periode van baan en zocht nieuwe woonruimte in Hendrik-Ido-Ambacht. Vandaar.” In 2009 wordt Maartje moeder van Geanne, een jaar later van Emma.

Oogziekte
Door de verhuizingen zien de zussen elkaar minder vaak. Het onderlinge contact is er niet minder om. Ze bellen elkaar elke dag, meestal een keer of drie. Anneke: „Als ik ’s morgens boodschappen heb gedaan, bel ik Maartje. Even vragen wat ze doet, wat ze gaat eten.” Maartje grinnikt. „Als ik ’s avonds geen telefoontje van Anneke heb gehad, maak ik me zorgen. Ze zal toch niet boos zijn, denk ik dan.” Haar zus lacht hartelijk. „Zie je, we denken hetzelfde.”
De overeenkomsten tussen de zussen zijn groot. Zowel in hun zorgzame karakter als in hun gedrag. „Vergelijk onze huishoudens maar; die lijken eng veel op elkaar”, weten ze beiden. De verschillen daarentegen zijn miniem. „Ik ben scherper van tong”, grimast Anneke. „Maartje legt makkelijker contacten en is zachtaardiger.” Die lacht bescheiden.
Even aarzelt ze. Dan: „Toch ben ik harder geworden door de jaren heen. Dat heeft alles met een oogziekte te maken. Juist daardoor is onze band zo hecht.”
Zowel bij Anneke als bij Maartje wordt op jonge leeftijd netvlieskanker geconstateerd.
Anneke is een half jaar oud als haar linkeroog verwijderd wordt. Met haar rechteroog heeft ze slechts tien procent zicht. Maartjes rechteroog laat alleen lichte en donkere vlekken door, met haar linkeroog ziet ze tachtig procent.
De diagnose brengt veel pijn en zorg met zich mee. Te meer daar de ziekte overdraagbaar is. Zowel bij Emma als bij nichtje Hanna is netvlieskanker geconstateerd.
Maartjes blik dwaalt af naar de muur van haar woonkamer. De dochters Geanne en Emma stralen op een ingelijste foto. „Anneke en ik hebben door de bestralingen diverse operaties gehad. Tegenwoordig laseren ze de ogen. Emma kreeg een week na haar geboorte al de eerste chemokuur.”

Gods voorzienigheid
De ingrijpende ziekte vormt en verbindt de zussen op een bijzondere manier. „Je deelt de kwetsbaarheid en onzekerheid die het met zich meebrengt”, legt Anneke uit. „Zonder het uit te spreken, weet je wat de ander voelt.” Die wederzijdse steun kunnen beiden vooral als kind goed gebruiken. De zichtbare consequenties van hun ziekte roepen reacties op. „We werden nageroepen, uitgescholden, buitengesloten.” Anneke veert op. „Ik ben wel eens zó enorm driftig geworden op die pesters dat ze bang voor me werden.”
Maartje glimlacht stil. „Je draagt een rugzak”, vat ze samen. „Je moet vechten. In dat opzicht ben ik harder geworden. Nog steeds voel ik me bekeken. Mijn man zegt wel eens: ‘Hoofd omhoog!’, als we door de buurt lopen. Anneke: „Je realiseert je des te meer dat je het van mensen niet hoeft te verwachten.”
Dankbaar zijn de zussen voor de steun van hun ouders.
Anneke: „De vraag waarom zij dit mee moeten maken, raakt me. Ze krijgen veel op hun bordje. Dat besef ik als moeder van een ziek kind des te meer.” Maartje mijmert. „Natuurlijk heb je vragen. Waarom ook mijn kind? Ik heb opstandige momenten gekend, maar kan het nu overgeven.” Haar zus knikt. „Je bidt tijdens een zwangerschap om een gezond kindje. Maar God bepaalt. Waar zou je troost uit moeten putten als je niet gelooft in Gods leiding en voorzienigheid?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen