Een kist als kansel

Het relaas van Israëls uittocht uit Egypte bevat een korte, zakelijke mededeling.
Jozefs gebeente wordt meegenomen door Mozes. Volgens de eed die Jozef zijn broers aan zijn sterfbed had laten zweren (Gen. 50:24-26).
Opmerkelijk, dat daar zelfs in die hectische nacht van de uittocht aan gedacht is. Zo zwaar was die eed blijkbaar, en zo sterk leefde de gedachte aan Jozefs woorden onder zijn nakomelingen. En daarom hoeft Mozes ook niet te zoeken om de tombe, waarin Jozefs mummie op Egyptische wijze was bewaard.
Er is een joods verhaal, waarin het zo voorgesteld wordt, dat Mozes eerst alle mogelijke moeite moet doen om Jozefs kist, die de Egyptenaren in de Nijl geworpen hebben, te voorschijn te halen. Maar daarover lezen we niets in Gods Woord.
Die kist stond klaar. En als vanzelfsprekend wordt hij meegenomen.

Waarom Jozef er zoveel belang aan hechtte, dat zijn graf niet in Egypte maar in Kanaän zou zijn?
Is dat omdat zijn voorvaderen daar ook begraven liggen? Ten dele wel, ten diepste niet. Ten diepste was namelijk in Jozefs laatste wens het ware geloof werkzaam. Daarom zegt later de Hebreeënschrijver: „Door het geloof heeft Jozef, stervende, gemeld van den uitgang der kinderen Israëls, en heeft bevel gegeven van zijn gebeente.”
Dat was dus een geloofsdaad, die vertrouwen op de beloften Gods aan de dag legde. Die beloften, die aangaande Kanaän eens aan de voorvaderen waren gedaan. Daar leefde Jozef bij. Daar hoopte hij op.
Zo sterk, dat hij weliswaar door Gods voorzienige leiding onderkoning van Egypte was geworden, maar in dat land toch nooit echt thuis geraakt was. Bij de rijkdom van Gods beloften, die met Kanaän verbonden waren, verbleekten alle schatten van het koninkrijk van de Nijl! En het is de stille getuige van dat geloof, de sarcofaag van Jozefs, die de kinderen Israëls meenemen.
Een getuige, die spreekt zonder woorden: Zie je wel! „God zal u gewisselijk bezoeken”!

Zo kunnen ook wij van die herinneringen met ons meedragen, die spreken van het geloof van hen die ons voorgingen. Of je staat aan het graf van een geliefde, of wellicht ook van een voorvader, die we nooit persoon¬lijk kenden, maar van wie de grafsteen nóg getuigt! De Spreukendichter heeft gezegd: „De gedachtenis des rechtvaardigen zal tot zegening zijn.” (Spr. 10:7a)
Weet u wanneer dat vooral mag gelden? Als het nageslacht die gedachtenis eert door hetzelfde geloof te betrachten als die vrome grootvader en die biddende moeder, die leefden op Gods beloften in Christus.
Dat laatste is wel van het grootste belang. Elk sterven – ook dat van Jozef – herinnert tenslotte aan het feit dat we zondaren zijn. Alleen zondaren moeten sterven en begraven worden. En de hoop op eeuwig leven in het hemelse Kanaän is alleen gegrond als er door genade een band kwam aan Jezus Christus.

Hoe leeft u op weg naar dood, graf en eeuwigheid? En hoe zullen uw (klein)kinderen zich u wat dat betreft herinneren? Werkte Gods Geest in u een hart dat geen rust vindt in Egypte, maar heentrekt naar Kanaän, het land waar de rust overblijft voor Gods volk? Jozef wilde zijn gebeente niet eens in Egypte laten rusten. Zullen wij ons levende lichaam en onze kostbare ziel laten bederven in het Egypte van onze tijd? Of zijn wij door genade met lichaam en ziel het eigendom van de Koning van Kanaän? „Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn.” (Matth. 6:21)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen