Gezegend door Gods grootheid

In de tuin van de Ridderkerkse hoekwoning staat een bakfiets. Handig om Hannah (8) en de tweeling Elisa en Loïs (6) naar en van school te transporteren. Ook de sfeervol ingerichte woonkamer van de familie Hout onderscheidt zich op het eerste gezicht niet van andere woningen. Toch bevat de woonkamer een lift, staat het speelgoed strak tegen de muur en is er geen salontafel.
Echtgenoot Erwin (39), directeur marketing, verplaatst zich in een rolstoel vanwege zijn hoge dwarslaesie. Bij een ongeluk op 19-jarige leeftijd brak hij zijn vierde en vijfde nekwervel en raakte zijn ruggenmerg beschadigd.

Verschrikkelijk verliefd
Het was liefde op vrijwel het eerste gezicht. Marleen Korevaar, afkomstig uit Waddinxveen, is nog maar net verhuisd naar Ridderkerk en aan de slag als specialist ouderengeneeskunde (voorheen verpleeghuisarts) in het Rotterdamse verpleeghuis Slingedael, als ze Erwin Hout in haar nieuwe kerkelijke gemeente ontmoet. De allereerste zin die Erwin tegen haar zegt, vindt ze nog steeds afschuwelijk: „Ik ken u niet, wie bent u.” „Dat u, hoe kwam hij erbij. Net alsof ik al oud was.” Maar dat gevoel slaat na twee ontmoetingen heel snel om.

Na die avond was ik verliefd op hem. Verschrikkelijk verliefd. Nog nooit had ik bij een man gevoeld wat ik voor Erwin voelde. Ik wist heel zeker: dit is de man op wie ik heb gewacht.

Marleen heeft nooit getwijfeld of ze wel een relatie met Erwin moest beginnen. „Ik was superverliefd. Ik hield direct van hem om zijn sterke persoonlijkheid, zijn intelligentie en de rust die hij uitstraalde.”
Ook wat geloofszaken betreft, zat het stel op dezelfde golfl engte. Vanuit haar omgeving kreeg Marleen geen negatieve reacties. „Mijn ouders zeiden: ‘Het is niet niets, maar je weet waar je aan begint.’ En mijn vriendinnen vonden Erwin juist bij mij passen. ‘Eindelijk iemand die jou aankan’, zeiden ze. Ze hebben gelijk gekregen. Wij zijn beiden sterke persoonlijkheden. Maar voor mijn gevoel is Erwin de leidende partner. Hij is altijd blijmoedig. Ik ben veel sneller opgewonden of gefrustreerd over iets. Wij horen bij elkaar, maar we zijn geen kopietjes.”

Gebrek aan privacy
Door Marleens medische kennis plaatste de omgang met Erwin haar niet voor grote verrassingen. Waar ze wel, vooral in de verkeringstijd, moeite mee had, was het gebrek aan privacy. Elke morgen en elke avond komt een zorgverlener, vriend of familielid Erwin naar zijn werk helpen of op bed leggen.

Met de vrienden en zwagers die hem op bed leggen, had Erwin duidelijke afspraken gemaakt. ‘Als we straks getrouwd zijn, wil ik graag dat jullie pas om half elf komen.’ Daarin is hij veel minder complex dan ik. De eerste tijd voelde ik me heel onvrij als ze in ons huis rondliepen. Als ik eerder naar bed wilde, sliep ik op de logeerkamer. Op termijn was dat geen oplossing. Tijdens de eerste zwangerschap ging de knop bij mij om. Nu kijkt niemand er meer van op als ik al in mijn pyjama loop of op bed lig.

Marleen gaat er al jaren niet meer krampachtig mee om dat er dagelijks mensen over de vloer komen. „Erwin zegt altijd: ‘Wij moeten in ons huis onze eigen koers varen. Zij komen om ons te helpen en niet om ons in de gaten te houden.’ Die houding heb ik van hem overgenomen. En natuurlijk vind ik het dan wel eens lastig dat er iemand bij is als ik uit mijn slof schiet tegen de meiden wanneer ze treuzelen met hun ontbijt. Je wilt nu eenmaal graag uitstralen dat je een perfecte moeder bent. Maar ik kan het wel relativeren. Voor een ander is het misschien juist wel fijn om te merken dat het bij een ander ook niet altijd perfect gaat.”

Kijkje in privéleven
De specialist ouderengeneeskunde heeft er ook geen moeite mee dat buitenstaanders door het boek ‘Gedragen door de Herder’ (zie kader) of door eerdere EO-uitzendingen een kijkje in hun privéleven krijgen. „Dat mensen weten dat ik Erwin drie keer per week moet laxeren, schaadt dat ons? Ik denk het niet. Onze grote drijfveer om mee te werken aan uitzendingen en nu ook aan dit boek is om anderen Gods grootheid te laten zien. Hij wil er voor ons zijn. Dat geeft ons overigens ook wel schroom. Ons verhaal kan confronterend zijn voor gehandicapten die ook met de Heere leven en toch andere ervaringen hebben. Erwin heeft een goede baan, is getrouwd en heeft drie kinderen. Wij voelen ons gezegende mensen.”

Kinderwens
Voor hun huwelijk leek de komst van kinderen uitgesloten.
Het stel wist dat het wel mogelijk was, maar Erwin was er heel stellig in: „Wat heeft een kind aan een vader met een hoge dwarslaesie?” Marleen had wel een sterke kinderwens, maar wilde er niet haar relatie met Erwin voor opofferen.

We hadden het zó mooi en zó goed, het leek me geweldig om als bezegeling daarvan een kind van ons samen te hebben. Ik heb me van tevoren niet gerealiseerd dat dit gevoel zo snel zou opkomen en zo diep zou wortelen. Zo nu en dan kwam ik erop terug. Erwin reageerde aanvankelijk negatief. ‘Wat ben ik dan voor een vader, ik kan je nergens bij helpen.’ Daarna heeft hij een denkproces doorgemaakt waarvan hij me geen deelgenoot maakte. Ik kreeg alleen de uitslag te horen, in het voorjaar van 2004. ‘Joh Marleen, ik heb er veel over nagedacht en zou het nu ook wel willen.’

Enorme bloeding
In de meivakantie van 2004 bleek Marleen zwanger. Buitenstaanders denken dat reageerbuisbevruchting is toegepast. In werkelijkheid is er geen dokter aan te pas gekomen. Op 7 januari 2005 kwam dochter Hannah zes weken te vroeg ter wereld. De geboorte ging voorspoedig, maar de placenta wilde niet komen en scheurde. Marleen kreeg een enorme bloeding en lag tien dagen in het ziekenhuis. Enkele weken later kreeg Hannah het RS-virus. Na acht dagen beademing ging het eindelijk de goede kant op. Vlak voor Hannah’s opname had Marleen al een beginnende borstontsteking. Door alle zorgen gunde ze zich geen tijd om naar een arts te gaan. Met als gevolg een abces ter grootte van een tennisbal.
Ondanks de moeilijke start van Hannah ontstond bij Marleen al snel het verlangen naar een tweede kindje. Ook nu bleef een zwangerschap niet lang uit. Tot hun grote verbazing bleken Erwin en Marleen een tweeling te verwachten. „Ik hield er rekening mee dat deze kinderen ook eerder zouden komen. Ze meldden zich inderdaad met 32 weken. Bewust heb ik toen de roze wolk gecreëerd, die ik bij Hannah had gemist. ’s Morgens genoot ik van het bezoek, tijdens het rustuurtje ging ik naar Loïs en Elisa toe. Dan was het daar heerlijk rustig. En daarna ging ik slapen.”

Roofbouw
Toen de tweeling bijna twee maanden was, kwamen ze thuis. Een hectische periode volgde. „In die maanden merkte ik eigenlijk het meest dat onze omstandigheden heel anders zijn dan die van andere gezinnen. Erwin kon mij niet helpen. Dat was heel frustrerend voor hem. En ik pleegde daardoor roofbouw op mijn lichaam. Inmiddels ligt die tropentijd achter de rug. En is het vooral genieten.”
Boven de eettafel hangt een grote foto van de drie meiden op het strand. Ze rennen hand in hand over het zand. De levenslust spat ervan af. „Dat canvasdoek heb ik voor Erwins verjaardag gegeven. Hij was er heel blij mee. De komst van kinderen heeft onze relatie nog meer verdiept. Het maakt je liefde voor elkaar veelzijdiger. Erwin is een heel lieve, invoelende vader. Hij heeft door zijn handicap geleerd om geduld te hebben. Hij is dan ook veel geduldiger dan ik met de meiden.”

Klik met ouderen
Marleen kan werk en privé goed scheiden. „Ik ben niet de dokter van Erwin. Sterker nog: voor mijn eigen patiënten ben ik soms een betere dokter dan voor mijn huisgenoten. In het ziekenhuis heb ik wel eens een standje gehad dat ik te lang had gewacht voordat ik me met een dochter meldde. En als de huisarts een antibioticakuur voorschrijft voor Erwin, bemoei ik me daar echt niet mee.”
Aanvankelijk was Marleen van plan om huisarts te worden. Maar omdat de geboren Waddinxveense altijd al een klik met oudere mensen had, besloot ze om een tijdje mee te lopen in een verpleeghuis. „Binnen de kortste keren was ik verkocht. Een huisarts heeft meestal korte consulten en de patiënt gaat weer. Als specialist ouderengeneeskunde ben je meer in de gelegenheid om je patiënt langdurig te volgen en ben je enerzijds eindverantwoordelijk voor de medische zorg van je patiënten, maar moet je tegelijk wel regelmatig overleggen met veel disciplines. Ik vind het een sport om te kijken hoe je een patiënt zo goed mogelijk in zijn vel krijgt.”
Marleen ziet het ook als een roeping om de zwakkeren in de samenleving ook in het laatste stukje van hun leven goede zorg te bieden. „Ik geniet van het hechten van een wond of van een interessante casus, maar ik probeer vooral iedere patiënt een stukje warmte en liefde te geven. Het grootste compliment dat ik kan krijgen, is als iemand tegen me zegt: Ik voel me weer mens.”

Laatste vijand
Haar werk kost Marleen wel eens tranen. „Vooral de palliatieve zorg heeft mijn hart. Het is voor mij als arts een uitdaging om alle symptomen onder controle te houden. Maar juist ook het contact met de betrokken familie vind ik heel mooi. Tegelijk raakt het intense verdriet van een familie die afscheid moet nemen me nog steeds. Meerdere keren heb ik zelf ook met tranen in mijn ogen bij een bed gestaan. Ik vind het ook heftig als ik mensen zie worstelen met onverzoend sterven. Ik wijs dan altijd op Gods genade, maar ik kan die niet geven. Ook vind ik het heel aangrijpend dat de dood echt de laatste vijand blijft. De dood hoort niet bij het leven. Soms hoor ik patiënten ruim getuigen van hun geloof. Maar op hun sterfbed wordt het dan zo bestreden. Ik moet dan altijd denken aan de manier waarop Bunyan de worsteling van Christen in de doodsjordaan beschrijft.”

Balans
Haar werk als specialist ouderengeneeskunde en haar vriendenkring zijn ontzettend belangrijk voor Marleen.
„Ik heb het erg nodig om niet alleen de vrouw van Erwin te zijn. In Waddinxveen ben ik nog altijd actief bij twee vriendengroepen betrokken die mij van jongs af aan kennen. Daar ben ik nog steeds Marleen Korevaar. Ondanks alle drukte die mijn leven met zich mee brengt, onderhoud ik die contacten intensief. Dat is een stukje ontplooiing dat ik nodig heb. Ook mijn koor Vox Jubilans, waar ik vanaf mijn 7e zing, betekent veel voor mij. Zingen is mijn lust en mijn leven. Ik probeer geen uitvoering te missen. Erwin stimuleert dat alleen maar. Hij begrijpt dat ik dat nodig heb om in balans te blijven. Wat dat betreft zijn vriendinnen van mij wel eens jaloers. Hun man vindt het dan niet nodig dat ze weggaan, terwijl Erwin zegt: Geniet er maar van, Marleen.”

Fysiek kan hij bijna niet gehandicapter worden dan hij al is, maar geestelijk is hij mijn steun en toeverlaat. Daardoor houd ik het vol. Krijgt hij mentaal wat, dan heb ík een probleem. Ik kan veel aan, maar maak het mezelf snel te moeilijk. Erwin heeft de gave om dat te doorbreken, door gerichte vragen te stellen. ‘Waarom moet het zo? Kijk eens naar alle moeite en energie die het je kost en wat levert het uiteindelijk op?’ Zo zet hij de dingen voor mij in het juiste perspectief.

Genade
Doordat Erwin last heeft van rare bloeddrukwisselingen, heeft hij theoretisch meer kans op een tia of een hersenbloeding. „Toch leef ik niet in angst. Dat is genade, want ik ben een echte controlfreak. Tegelijk probeer ik ook daarin nuchter te zijn: een ander kan net zo goed iets overkomen.”

Gedragen door de Herder
Journalist Huib de Vries schreef ‘Gedragen door de Herder - Het leven van Erwin Hout’. De Vries sprak met Erwin, zijn vrouw Marleen, de ouders, vrienden en de oud-directeur van Erwin. De cursief gedrukte citaten in dit interview zijn gedeelten uit interviews met Marleen.

Uitgeverij De Banier; ISBN: 978 90 336 34215; 208 blz.; prijs € 14,90; verschijnt in februari.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen