Taarten bakken aan boord

Wie denkt dat het aan boord moeilijk wenden of keren is, vergist zich. Op de Deo Gratias van Anita en André den Herder waan je je in een vrijstaande villa. Compleet met een echte meidenkamer, glanzend marmeren vloeren en inbouwapparatuur. Het schip ligt aangemeerd in de Eemshaven, waar zilvermeeuwen over het dek scheren en de waddenwind het schip gezellig laat deinen. Af toe voel je een trilling, want ondertussen wordt er wel geladen. Elke extra beweging is een container die in het gelid op het dek wordt geplaatst en straks richting Antwerpen moet. „Sommige mensen zijn stomverbaasd als ze ons huis zien, maar die hebben nog een leven aan boord voor ogen zoals onze ouders en grootouders dat ooit hadden. Dit is een schip van 3200 ton.” Wie denkt dat het aan boord moeilijk wenden of keren is, vergist zich. Op de Deo Gratias van Anita en André den Herder waan je je in een vrijstaande villa. Compleet met een echte meidenkamer, glanzend marmeren vloeren en inbouwapparatuur. Het schip ligt aangemeerd in de Eemshaven, waar zilvermeeuwen over het dek scheren en de waddenwind het schip gezellig laat deinen. Af toe voel je een trilling, want ondertussen wordt er wel geladen. Elke extra beweging is een container die in het gelid op het dek wordt geplaatst en straks richting Antwerpen moet. „Sommige mensen zijn stomverbaasd als ze ons huis zien, maar die hebben nog een leven aan boord voor ogen zoals onze ouders en grootouders dat ooit hadden. Dit is een schip van 3200 ton.”

Anita en André den Herder komen beiden uit een geslacht van binnen- en buitenvaartschippers. Ze geven toe dat het varen min of meer in de genen zit. „Behalve mijn moeder”, zegt Anita. „Zij kwam van de wal en is nooit een echte schippersvrouw geworden, zoals mijn schoonmoeder. Die weet net zoveel van varen als mijn schoonvader.”

Anita zelf kent ook alle ins en outs. „Ik deed na de mavo een opleiding in de verzorging, maar kreeg verkering met André. Ik leerde hem kennen toen de schepen van onze ouders naast elkaar lagen. Ik wist niet hoe snel ik moest stoppen met mijn opleiding. Ik ging meteen weer volledig aan boord bij mijn ouders, want je moet een aantal jaren varen voor je examen voor je opleiding kunt doen.” Zo haalde ze onder andere haar matrozenopleiding, haar middenstandsdiploma en mag ze zich schipper noemen. „We moeten straks door naar Antwerpen om containers te lossen en in te laden, die dan weer door moeten naar Delfzijl. Dat betekent weinig slaap, maar dan vaar ik een paar uur en kan André ondertussen slapen.”

Marieke van vijf leest ondertussen een boekje voor. „Het leven aan boord is natuurlijk totaal anders dan dat van mensen die aan wal wonen. Je maakt geen deel uit van een dorp of van een kerkelijke gemeente, hoewel we lid zijn in Dordrecht. We kerken er zelden. Daarmee mis je enerzijds het geklets of conflicten die spelen, anderzijds ook je sociale leven en de positieve kanten van een gemeenteleven. Daar staat weer tegenover dat je een enorme vrijheid hebt en soms onverwacht in havens vrienden of familie tegen het lijf loopt. Dan heb je spontane en mooie ontmoetingen, breng je de zondag met elkaar door of bezoek je samen een kerkdienst.”

Beschermd

Anita geeft Marieke zelf les. „We hebben intussen het volledige pakket van groep een en twee doorgewerkt. Nu ben ik met haar aan een 6-plus pakket bezig. Dat gaat van de LOVK uit, de Stichting voor Landelijk Onderwijs aan Varende Kinderen. Ik heb zelf een persoonlijke mentor. Er wordt nogal eens gesuggereerd dat schipperskinderen een achterstand hebben, maar dat is absoluut niet zo. Marieke loopt zelfs voor, dat is fijn, want het is wel zo dat het schippersinternaat straks een enorme overgang is die haar veel energie kost. Aan boord is het leven beschermd. Marieke speelt niet op straat, ze mag onder geen enkele voorwaarde de deur uit, tenzij met mij of als ze een zwemvest draagt en op de wal speelt. Ze heeft weinig contact met andere kinderen, behalve in het weekend, als Wouter en Lydia thuiskomen.” De oudste twee kinderen zitten op het schippersinternaat in Krimpen aan den IJssel, waar Anita zelf ook woonde. „In mijn tijd zat ik er soms een maand voordat ik mijn ouders zag en de ouders van André kwamen bijvoorbeeld alleen in vakanties thuis. Dat is veranderd, iedereen haalt de kinderen voor het weekend op. Soms is dat lastig. Als we in Metz of Straatsburg liggen, moeten we vanaf boord een paar honderd kilometer rijden. Maar gelukkig is dat een uitzondering. Vanmorgen moest ik overigens om half vijf weg om Wouter en Lydia weer terug te brengen naar het internaat. Is André dan intussen weer verder gevaren, dan rijd ik gewoon naar de volgende haven. De kinderen hebben het geweldig naar hun zin op het internaat, het is voor ouders over het algemeen moeilijker dan voor de kinderen zelf.”

Rozenblaadjes

Toen Wouter en Lydia op het internaat zaten, besloot Anita dat ze toch iets meer om handen wilde hebben. „André en ik begonnen samen, maar we hebben intussen iemand in dienst die aan boord woont, dus ik had mijn handen meer vrij. Ik knutselde wat met klei, maakte een poppetje en had er plezier in. Toen kreeg ik een boek cadeau voor mijn verjaardag, “Taarten om blij van te worden”, en ik bedacht dat ik ook kon knutselen met marsepein. Ik experimenteerde eerst met het maken van taarten voor de verjaardagen van mijn eigen kinderen en ineens had ik de smaak te pakken.” Ze bleek meer dan alleen maar handig in knutselen te zijn. Voor ze het wist stroomden de bestellingen binnen. „Er zijn het afgelopen jaar 200 taarten de deur uitgegaan. Ik vind het heerlijk om te doen, ik kan biscuitdeeg en marsepein aan boord klaarmaken en ik lever de taarten op maandag of vrijdag ingevroren af. Vaak krijg ik alleen als opdracht dat het voor iemand is die 50 wordt, voor een meisje dat graag met poppen speelt of voor een jongen die van voetballen houdt.”

Hoewel Anita zelf vindt dat het een kwestie van handigheid is, zijn de taarten absolute kunstwerken. Creatieve hoogstandjes met legosteentjes, paarden of treintjes van marsepein, rozenblaadjes, guirlandes, al of niet met een mal gemaakt. Een patissier uit Brussel is er niets bij. „Ik haal plaatjes van internet, of ideeën uit boeken, en probeer het gewoon na te maken”, zegt ze bescheiden. „Ondertussen heb ik allerlei vormen en kunnen mensen kiezen uit 25 soorten vullingen.”

Een website heeft ze niet. „Ik heb bestellingen genoeg, ik geniet namelijk ook heel erg van winkelen in Antwerpen of Straatsburg, of lekker een middagje fietsen. Dat is het grote voordeel van varen, je komt op de meest afgelegen plekken, je komt altijd in andere steden, in spannende winkels. En wat ook telt, is dat je aan boord een team bent. Je bent altijd op elkaar aangewezen.” Na afloop krijg je zin om mee te varen. Het zeegat uit, de Noordzee op. Vanuit de stuurhut wordt gezwaaid.

Informatie: Anita den Herder, deo.gratias@vaart.net; tel. 06-52438238.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen