Woorden

Woorden kunnen veel doen: vertroosten en bemoedigen, maar ook kwetsen of ergernis geven. De hervormde emerituspredikant L. Quist kan erover meepraten. Hij sprak in een herdenkingsdienst in het door de watersnoodramp van 1 februari 1953 zwaar getroffen Stavenisse. Woorden tot vermaning en bemoediging bedoeld, pakten bij een deel van de toehoorders blijkbaar heel anders uit.
Wat ging er fout? En bij wie dan? Ik ben er niet bij geweest, maar als ik afga op wat kranten vermeldden, heeft dominee Quist niets verkeerds gezegd. Bemoediging voorop, een heenwijzen naar de enige Bron van troost, maar ook de ontdekkende vraag wat we met “de sprake Gods”, in die ramp tot ons gekomen, hebben gedaan. Hij heeft daarbij onder woorden gebracht wat direct na de ramp vanwege de Nederlandse Hervormde Kerk naar buiten kwam, toen eveneens bedoeld als blijk van meeleven en bemoediging van de getroffenen. Dat werd in De Waarheidsvriend enkele weken terug nog aangehaald.
Natuurlijk moeten sprekers hun woorden wegen op effect en dergelijke. Maar hoe wegen de hoorders woorden? Juist daar is in de 60 jaar na de watersnoodramp heel wat in veranderd. Door de ontkerkelijking is men de taal van de Bijbel en de bezinning daaromheen in belangrijke mate ontgroeid. Het kan dan zover komen dat men wat in het recente verleden nog (althans met het verstand) begrepen werd nu niet meer om aan te horen vindt.
Ik denk dat we daar over en weer lessen uit moeten trekken.

vandervlies@terdege.nl

Ir. B.J. van der Vlies, oud-fractieleider SGP in Tweede Kamer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen