Marja

Boos is ze, heel erg boos. „Dit slaat echt nergens op.” Alles wat ik zeg, heeft geen effect op haar. „Ik vind het echt onzin”, benadrukt ze nog een keer. En met haar donkere ogen kijkt ze me verontwaardigd aan.
„Waar ben je bang voor?” probeer ik, maar het helpt niet. Ze wil er niet meer over praten en als ik er nog eens over begin, stopt ze haar vingers in de oren.
Wat is er aan de hand? We hebben ons opgegeven voor een cursus over puberteit. Niet dat we heel grote problemen ervaren, maar het lijkt me leerzaam en eerlijk gezegd vind ik zoiets heel interessant. Ik ben niet van plan om ons voor een pubergril weer af te melden, dit vind ik echt haar probleem. Ze zal wel bang zijn dat de regels worden aangescherpt of zoiets.
Een paar dagen later vertelt ze iets over iemand die nogal wat moeilijkheden met haar ouders heeft. Gekscherend zeg ik dat die ouders misschien ook maar eens een cursus over puberteit moeten gaan volgen.
Dan komt de aap uit de mouw.
Ineens brengt ze haar gedachten onder woorden. „Precies”, roept ze, „die ouders zouden zoiets moeten doen, maar bij ons gaat het toch goed? Moet iedereen nu denken dat ik zo lastig ben of dat wij zulke grote problemen hebben? Ik schaam me er gewoon voor.”
De volgende dag krijgen we een email dat de cursus niet doorgaat. We halen allemaal opgelucht adem!

Marja is moeder van 3 dochters en 1 zoon

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen