Altijd bij de Heere zijn

In het Oude Testament hadden de priesters tot taak: offeren, zegenen en bidden. Hoeveel te meer onze enige Hogepriester onder het Nieuwe Verbond: Jezus Christus. Hij offerde Zichzelf, als het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt. Met Hemelvaart hief Hij zegenend de handen. En hier in Johannes 17: het (Hogepriesterlijk!) gebed.

Dit gebed is tot God de Vader, Die in Zijn algemene liefde tot de wereld Zijn Zoon gaf, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven heeft. Dat spitst zich hier vooral toe op die bijzondere eeuwige liefde, waarmee de Vader de Zijnen lief heeft gehad, reeds vóór de grondlegging der wereld.
„Ja, éér ik nog was geboren...”
Hier wordt ons iets ontsluierd van dat tére, diepste geheim: het zijn de Zijnen, door de Vader aan Zijn Zoon toevertrouwd. De gegevenen des Vaders. Zijn uitverkorenen.
Voor hen heeft Christus Zijn offer gebracht. Zij worden gezegend. Zij liggen voor eeuwig vast-besloten in Zijn voorbede dat hun geloof niet zal ophouden. Zij zullen dan ook niet verloren gaan. Hij geeft de Zijnen het eeuwige leven.

Zeker, daar is ook onze eigen verantwoordelijkheid. Bijvoorbeeld als Christus hier bidt om de eenheid van al de Zijnen, dan gaat het niet aan om de Kerk te scheuren en te splinteren, zoals wij mensen presteren. Maar hier gaat het om het soevereine werk van die God Die redenen uit Zichzelf neemt. Hij heeft gegeven. En dat geven van de Vader kent twee kanten. Allereerst het (reeds genoemde) geven in de eeuwigheid. Maar ook in de tijd worden ze tot de Zoon gebracht.
Het is immers verkiezing in Christus! Hém heeft de Vader liefgehad voor de grondlegging der wereld!
En Christus spreekt: „Al wat Mij de Vader geeft, zal tot Mij komen; en die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen.”
Geliefde lezer(es), hoort u de hierin besloten liggende nodiging? Wie van degenen die tot Christus vluchten, is ooit door Hem teruggestuurd? Zo van: ‘U/jij hoort er niet bij; gá maar weer!’ Je zou de eerste zijn... Want wie tot Hem komt, zal Hij geenszins uitwerpen! Intussen belijden wij dat het de onweerstaanbaar trekkende liefde van de Vader is waardoor de zondaar tot Christus komt.

Daarom, als de Zoon hier zegt: „Ik wil”, dan is dat niet als van een dwingend kind. Het is het eenswillend zijn van Vader, Zoon en Heilige Geest. Jezus bidt niet voor de wereld, maar voor de Zijnen. En wat is het dan troostrijk: Zijn wil geschiedt. Als Hij bidt: „Vader, Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt”, dan zal dat ook gebeuren. (Psalm 21: „Al wat Hij heeft begeerd - geweigerd noch geweerd!”)

En wat gaat er dan gebeuren? Dan mag een moordenaar met Christus ingaan in het Paradijs. En al de Zijnen. Met Hemelvaart nam Hij ze mee de hemel in! Wat een wonder van genade: weglopers wil Hij voor eeuwig bij Zich Thuis hebben in het Vaderhuis. In de eeuwige heerlijkheid, eenmaal met lichaam en ziel delend Zijn stralende glorie. Weet: die heimwee hebben, komen Thuis.
Weet: daar is de Hogepriester Die de hemelen is doorgegaan en thans is gezeten aan ‘s Vaders rechterhand.
Daar bidt Hij voort. En wij mogen met vrijmoedigheid ons hart uitstorten voor de troon der genade (!), om Jezus’ wil alleen. En eenmaal ingaan om altijd bij de Heere te zijn.
Eindelijk Thuis!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen