Eenzame Heiland

Toen de Heere Jezus na Zijn opstanding aan Zijn discipelen verscheen, liet Hij hen vanuit de Wet van Mozes, de Profeten en de Psalmen zien dat de Christus moest lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan. Als wij de Psalmen lezen, zingen of bidden, moeten wij bij het verstaan niet bij de psalmist zelf maar bij de Heere Jezus Christus beginnen. Uiteindelijk gaat het in alle Psalmen over Hem.
Psalm 102 is gedicht in de ballingschap. De psalmist ging de nood van zijn volk ter harte. Als iemand die totaal aan de grond zit, stort hij zijn hart voor de HEERE uit. Hij vergelijkt zichzelf met een eenzame mus op het dak. Een mus is een gezelschapsvogel. Een eenzame mus op het dak is het toonbeeld van triestheid en verdriet. Echter, zijn diepste vervulling heeft deze psalm gevonden in de Heere Jezus Christus. In de hof van Gethsémané heeft Hij gewaakt, terwijl ook Zijn discipelen in slaap vielen. In de lijdensgangen van de Heere Jezus Christus kwam tot uiting dat Hij een eenzame mus was.

Hoe kunnen we nu zeggen dat de Heere Jezus Christus gewaakt heeft vanwege de zonden? Onze Zaligmaker had Zelf geen zonden. Echter, de zonden van anderen zijn Hem toegerekend. Vanaf het moment dat Hij de hof van Gethsémané betrad, kwam het uur dat Hij de drinkbeker van Gods toorn over de zonden zou moeten leegdrinken steeds dichterbij. Om de zonden te verzoenen was er maar één weg, namelijk dat de eeuwige Zoon van God als mens plaatsvervangend de straf droeg en de schuld betaalde. Meer dan ooit is Hij, toen Hij aan het kruis hing en het drie uur donker was, een eenzame mus op het dak geweest. De aarde wilde Hem niet hebben. Zijn discipelen hadden Hem verlaten. Schriftgeleerden en heidense soldaten bespotten Hem. De hemel kon Hem niet ontvangen, nog niet althans. Ook Zijn eigen Vader verborg Zijn aangezicht voor Hem. Zo heeft Hij uitgeroepen: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?”

Hoe eenzaam wij ook geweest zijn en soms nog kunnen zijn, Jezus Christus is aan het kruis nog eenzamer geweest. Hoe diep wij ook weggezonken kunnen zijn in een moeras van aanvechtingen en strijd, Hij is nog dieper weggezonken. Als er ooit iemand gans ontbloot is geweest, dan is het de Heere Jezus Christus aan het kruis geweest.
Wie aan Christus verbonden wordt door een levend geloof, leert waken en bidden. We gaan bidden of Gods koninkrijk mag komen. Zoals de psalmist onder de oude bedeling uitzag naar herbouw van Jeruzalem, zien wij uit naar het tot bloei komen van Gods kerk, naar de bekering van Israël, maar vooral naar de wederkomst van Christus. Totdat Christus wederkomt, blijven Gods kinderen pelgrims op de aarde, met heimwee in het hart. Echter, die heimwee hebben komen thuis. Als Christus wederkomt, zal het zuchten van de gevangenen van Sion ophouden.
Hebt u dat heimwee naar God? Is het offer van Christus de enige grond van uw verwachting om onbevreesd God te ontmoeten? Wees dan niet bevreesd. Hij Die voor u gestorven is, is ook voor u opgewekt en zal u eens in Zijn heerlijkheid opnemen. Hoe diep de dalen waar u nog door moet ook mogen zijn, niets zal u scheiden van de liefde van Christus. Weet u van deze dingen niet, dan staat u nog buiten. Zie dat dan onder ogen. Wend u als een schuldige zondaar tot de volkomen Zaligmaker. „Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.” (2 Kor. 5:20)

ds. P. de Vries, Hardinxveld-Giessendam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen