Jezelf verloochen

Nu zal de gemiddelde Terdegelezer dat niet willen betwisten, denk ik. Het is immers een Bijbelse waarheid. Denk bijvoorbeeld aan het woord dat Paulus noteert in zijn brief aan de Filippensen: „Doet geen ding door twisting of ijdele eer, maar door ootmoedigheid achte de een de ander uitnemender dan zichzelf.” (2:3)
De boodschap is duidelijk. Zelfzucht en eerzucht geven geen pas in de christelijke gemeente. Een ootmoedige geest is een sieraad, kostelijk voor God. Om in zelfverloochening de ander uitnemender te achten, ‘hoger geplaatst’ dan onszelf.
Dat Paulus het niet heeft over bescheidenheid in het algemeen blijkt wel uit wat volgt. Hij houdt zijn lezer, van toen en nu, het gevoelen of de gezindheid van Christus voor. Het gaat hem dus om de verootmoediging voor God, en voor de naaste, die de vrucht is van Zijn Geest!

Nu lijkt dit een voor de hand liggende en vertrouwde aansporing. U denkt misschien: „Natuurlijk dienen we als christen zelfverloochening te beoefenen...” En hier zouden we in gedachten al een punt kunnen zetten. Goed om nog weer eens aandacht voor te vragen, en daarmee klaar. Toch blijkt de werkelijkheid van en in de gemeente weerbarstiger. We stellen de punt nog even uit...
In de pastorale gang door de gemeente stuit je (helaas) nog wel eens op moeizame, gespannen of zelfs gehavende relaties. Mensen verstaan elkaar nog maar moeilijk of eigenlijk niet meer. Ze bezeren elkaar; ze bezeren zich aan elkaar. Als je erbij betrokken raakt en probeert zicht te krijgen op de oorzaak van de verdrietige situatie, dan gebeurt het in een enkel geval zelfs wel dat geen van de betrokkenen je dat eigenlijk nog kan uitleggen. „Ja, waar ging het eigenlijk ook alweer om...?”
Als vervolg daarop wordt soms een hele reeks gesprekken gevoerd om te proberen de partijen weer echt met elkaar in contact te brengen. En dat is belangrijk. Dat mensen echt naar elkaar luisteren, elkaar laten uitpraten, duidelijke boodschappen uitwisselen. Desondanks blijven dergelijke gesprekken nog wel eens in de verwijten steken. En er worden voorwaarden gesteld. In de trant van: „Ja, maar jij...” En: „Zij zal toch echt eerst...”

Hopelijk herkent u er niets van. Er valt echter wel te vrezen... En natuurlijk besef ik dat ik in heel algemene termen schrijf en dat elk concreet geval op zichzelf staat. Toch maak je in het pastoraat nog wel eens een geval mee zoals hiervoor beschreven. Hoe het precies zit, weet niemand uit te leggen. En we zijn best tot een oplossing genegen, maar...
Wat zou er veel verdriet voorkomen worden en wat zouden veel verwijdering en vervreemding tenietgedaan worden, als we die vertrouwde aansporing meer ter harte namen! En dan niet als een tegeltjeswijsheid. Maar als een oefening in Godzaligheid. Zelfverloochening. De ander uitnemender achten dan onszelf. De oplossing van menig conflict is, menselijkerwijze gezegd, ‘binnen handbereik’ als we in verootmoediging van ons voetstuk afkomen. Ons bekeren van onze trots. En de ander zoeken en zijn of haar heil en zegen beogen.

Het is mogelijk dat u of jou nu iemand in gedachten komt. Misschien gaat het moeizaam tussen hem of haar en ons. Of... een gespannen verhouding dringt zich meteen aan onze gedachten op. Wilt u dan deze Bijbelse raad ter harte nemen? Niet in eigen kracht! Het gaat om de gezindheid van Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen