Getuigen door te helpen

Wie:
Geertje Kalle-de Bruin
Woonplaats:
Middelharnis
Leeftijd:
38
Gezin:
Gehuwd, 2 kinderen
Kerk:
Protestantse Kerk in Nederland

Waar werkt u en waarom dit beroep?
„Ik werk als verpleegkundige op de kraam- en gynaecologieafdeling van het Van Weel Bethesda ziekenhuis. Ik ben daar in 1996 begonnen, was in 2000 klaar en heb me daarna gespecialiseerd in de gynaecologie en verloskunde. Twee jaar geleden heb ik een opleiding als praktijkopleider gedaan. Dat betekent dat je leerlingen coacht. Je maakt hen wegwijs, stuurt in hun taken en - belangrijk als je net begint - zoekt met hen naar de juiste werkhouding. Dit werk moet je hart hebben, anders wordt het niets. Zelf heb ik ‘de kraam’ van jongs af boeiend gevonden, het past echt bij mij. Een geboorte blijft iets bijzonders, altijd weer.”

Weten uw collega’s of patiënten van uw achtergrond?
„Wat me opvalt bij de cliënten is dat heel veel mensen een geboorte zien als een wonder. Ook niet-christenen. Natuurlijk ben ik dat met hen eens, maar veel ruimte om er verder over door te praten is er meestal niet, zeker niet net na een bevalling.
Zeker de helft van mijn collega’s is niet kerkelijk. De verhouding is dus flink gewijzigd vergeleken met toen ik kwam. In iedere kast op een kamer ligt een Bijbel, daar las je toen aan het begin van de dag een stukje uit voor. Dat is nu niet meer het geval.”

Leidt dat tot gesprekken?
„We kennen als collega’s elkaars opvattingen. Anderen zijn stil tijdens het bidden voor het eten, andersom wordt er van jou verwacht dat je respect hebt voor hun mening. Dat wil niet zeggen dat je met hen nooit over het geloof praat. Ik vertel wel eens over het weekend en leg dan uit dat de kerk echt geen kwestie is van regels en moeten. Dat wordt maar al te vaak gedacht. Een collega uit Brabant snapte er in het begin niets van, ook niet van de opvattingen van uit kerkelijke kringen afkomstige cliënten. Ik heb geprobeerd haar het een en ander uit te leggen. Ze heeft een doopdienst van een van onze kinderen bezocht. Met kerkelijke collega’s heb je soms wel diepere gesprekken, zeker als het gaat om zaken van leven en dood.”

Hoe probeert u de christelijke beginselen over te brengen?
„Dat is voor een doener als ik vooral een praktische invulling. In je houding, door niet te oordelen over anderen, door positief in het leven te staan en door persoonlijke aandacht voor anderen.
Ik heb zelf een aantal jaren geleden in het ziekenhuis gelegen en dat vormt je. Ik had tijdens een zwangerschap een afsluiting tussen de hersenkamers en ben in Rotterdam enkele malen geopereerd. Je weet hoe het voelt om met tal van vragen ’s nachts wakker te liggen en ook hoe belangrijk het is voor anderen een luisterend oor te hebben en even de tijd te nemen.”

Aan welke vorming heeft u het meest gehad?
„Allereerst aan mijn opvoeding. Er was thuis altijd ruimte voor een gesprek. Ik ben na het dorpsschooltje in Hardinxveld-Giessendam naar de Guido de Brès in Rotterdam gegaan. Daar kwam ik in aanraking met de volle breedte van de gezindte. Het was een heel goede tijd. Daarna volgde de verpleging. Die vormt je echt.”

Moet er, bijvoorbeeld in de preek, meer aandacht zijn voor het christen-zijn in de praktijk?
„Soms mag het van mij wel eens iets meer prikkelen. Kom op, nu nog even verder. Dan denk ik: Wat moet ik daar nu mee in het dagelijkse leven?”

Kunt u een voorbeeld geven van een bijzondere ontmoeting?
„Bij een jonge vrouw waren de vliezen gebroken toen ze negentien weken zwanger was. De dienstdoende gynaecoloog adviseerde na het maken van een echo tot het innemen van tabletten om de bevalling op gang te brengen. Ik was erbij en heb me daartegen verzet, omdat er volgens mij niets met de baby aan de hand was. Natuurlijk weet ik dat zo’n situatie complicaties tot gevolg kan hebben, maar daar leek het op dat moment niet op. De ouders, die niet kerkelijk waren, wilden ook graag hun kindje behouden. Toen ging de arts overstag. De baby werd uiteindelijk met 29 weken geboren en was gezond. We - de ouders en ik - hebben het achteraf als heel bijzonder gezien dat ik bij dat gesprek was. Vaak is er geen verpleegkundige bij en verschillende collega’s zouden wellicht zijn meegegaan met het advies. Ik heb daar echt moeten zijn en was het middel om de zwangerschap te laten voortbestaan.”

Wordt het moeilijker om voor uw christen-zijn uit te komen?
„Getuigen vind ik best moeilijk. Het past niet zo bij mijn karakter, dat vooral praktisch en op de zorg is ingesteld. Ik ben wel eens gevraagd voor een evangelisatiestand. Op een jongerenkring, waar ik lid van ben, is er ook over gesproken. We kwamen tot de conclusie dat iets bij je moet passen, maar je wilt je daar niet altijd achter verschuilen. Maar heel eerlijk: als mijn onkerkelijke buurvrouw ziek is, getuig ik liever door haar te helpen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen