Ambassadeur voor het zendingswerk

Welk vrijwilligerswerk doet u en sinds wanneer?
„In 2009 zijn we voor de eerste keer met een groep van tien personen naar Afrika geweest. Daarvoor had ik al ervaring opgedaan met werkvakanties in Roemenië en vakanties voor gehandicapten. De liefde voor het zendingswerk én voor het vrijwilligerswerk heb ik van thuis meegekregen. We hebben in een periode van ongeveer een maand de helft van het Mbuma-ziekenhuis opgeknapt. Het is oud en sober, maar oogt nu netjes. Ruim anderhalf jaar geleden ben ik met Annemarie Visser, eveneens leerkracht, terug geweest. Opnieuw voor vier en een halve week. We hadden aangegeven iets nuttigs te willen doen en na overleg hebben we ons voorbereid op een training van de zondagsschoolleerkrachten van Mbuma en de omliggende dorpen, met aansluitend een vakantiebijbelweek voor de schoolkinderen van Mbuma. Dat was echt prachtig werk. De lessen gaven we in het Engels, dat vervolgens werd getolkt naar de plaatselijke taal, het Ndebele. Deze zomer hopen we opnieuw te gaan.”

Hoeveel tijd is ermee gemoeid?
„Ik ben lid van de thuisfrontcommissie van mijn jongste zus, die met haar gezin in Suriname woont en werkt. Voor Adullam geef ik les op de avondschool en ik ben daar ook activiteitenvrijwilligster. Verder ben ik zondagsschoolleidster en bestuurslid van het psalmzangkoor. Via Stichting Ontmoeting geef ik iemand Nederlandse les.” Glimlachend: „Ik ben altijd wel bezig, naast mijn taak op school. Maar de Heere geeft me er ook de tijd en mogelijkheden voor. Iedereen moet op het terrein van het zendingswerk doen wat binnen zijn of haar mogelijkheden ligt. Het gaat allereerst om gebed, maar ook om financiële steun. Soms mag iemand zelf ook uitgaan om (zendings)ondersteunend werk te doen. Ik merk tijdens presentaties wel vaak dat de Heere de harten neigt. Dat geeft hoop voor de toekomst. Want het gaat om de uitbreiding van Zijn koninkrijk.”

Waarom doet u dit werk?
„Ik maak graag gebruik van het voorbeeld dat de Heere ons in Zijn Woord geeft in de geschiedenis van de vier vrienden, die de geraakte aan Zijn voeten brachten. Ik hoorde eens de volgende uitleg bij een uitzendingsdienst: ‘Twee mogen uitgaan, de anderen mogen achterblijven om te bidden en te geven.’ Zo is er voor iedereen een taak.”

Hoe is het om (tijdelijk) op het zendingsveld werkzaam te zijn?
„Het meer dan honderd jaar oude zendingswerk vanuit de Schotse Free Presbyterian Church breidt zich nog steeds uit. Op het Mbuma-zendingsterrein bevinden zich een ziekenhuis, een school en een kerk, maar daarnaast worden met behulp van in het ziekenhuis opgeleide verpleegkundigen kliniekjes in de omgeving bemand. Iedere dag wordt in het ziekenhuis door een van de evangelisten begonnen met gebed, Schriftlezing en zingen. ’s Middags wordt op die wijze ook afgesloten. Je kunt je zoiets hier in het Westen nauwelijks voorstellen. Door het relatief lage opleidingsniveau is de aanwezigheid van blanken in het management van het ziekenhuis nog steeds onmisbaar. Voor mezelf voelde het Afrikaanse tempo als een soort vakantie. Er is geen stress. Je moet je overgeven aan het daar heersende ritme. Op school hebben we het afgelopen jaar actie gevoerd voor een nieuwe ambulance. Als je zelf de schokken van de oude ambulance hebt gevoeld, kun je, in combinatie met het beeldmateriaal dat je bezit, de kinderen goed uitleggen waar het om gaat. Of ik me een soort ambassadeur voor Mbuma voel? Ja, misschien wel een beetje.”

Welke mooie voorvallen heeft u meegemaakt?
„De Vakantiebijbelweek trok 180 kinderen. Ik sluit hen, zodra ik hen zie, in mijn hart, taalbarrière of niet. Ze zien en voelen dat je oprechte belangstelling voor hen hebt. Tijdens een teamvergadering van de Mbuma-school liepen 600 kinderen rustig rond op het zanderige schoolterrein, zonder toezicht of speelgoed. Toen wij eraan kwamen, werden we enthousiast begroet en omringd. Ik baande me toen een weg door in het Engels te tellen met de handen in de lucht, wat ze direct nadeden.”

Wat vindt u moeilijk?
„Soms is het lastig dat je de taal niet kent. Verder merk je dat het niveau van de Bijbelkennis erg laag is, ook bij de zondagsschoolleiding. Dat zijn meestal vrouwen. Ze hebben niet zoals wij de beschikking over tal van boeken met uitleg richting kinderen naast de Bijbel. Ze hebben hun taak in het gezin, op het land en in de dagelijkse strijd om het bestaan. Dat geldt eveneens voor de schoolkinderen, die soms een uur komen lopen. Blootsvoets, door het zand. Thuis moeten ze dan water gaan halen, pompen en terug komen lopen met een volle emmer op het hoofd.”

Hoe gaat u om met die problemen?
„Het leert je om te relativeren. Je kunt wel met een hoofd vol kennis daarnaartoe gaan en proberen die kennis over te brengen, maar dat werkt niet. Je overweegt wat de bevolking nodig heeft en dat werpt je terug op het belangrijkste. Net als wij moeten ze de Heere Jezus leren kennen als hun Zaligmaker.”

Geeft vrijwilligerswerk meer voldoening dan betaalde werkzaamheden en waarom?
„Op beide terreinen heb je liefde, wijsheid en kracht nodig.”

WIE:
Anja Voogd
WOONPLAATS:
Nieuw-Lekkerland
LEEFTIJD:
48
BURG. STAAT:
Ongehuwd
KERK:
Hersteld Hervormde Kerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen