Duizenden geboortekaartjes op de mat

Al heel wat jonge ouders hebben een zelfgemaakte kaart van Corrie Spaans in de bus gekregen. „Bij kennissen in Zierikzee zag ik in de krant de geboorteaankondiging van uw zoon Thijs. Gefeliciteerd met uw zoon, ik hoop dat hij jullie veel geluk en liefde brengt. Ik verzamel geboortekaartjes. Wilt u mij uw geboortekaartje toesturen?” Ernaast zit een postzegel geplakt om de verzendkosten te vergoeden.
Dat eigenlijk niemand weerstand kan bieden aan dat vriendelijke verzoek bewijst Corrie’s verzameling. Haar archief begint in 2001 en telt elk jaar zo’n twintig mappen die vol geplakt zijn met geboortekaartjes. Ze selecteert ze op het merk van de kaartjes, maar heeft ook aparte mappen voor tweelingen, adoptiekinderen en kinderen van bekende Nederlanders. „Ik krijg eigenlijk altijd wel een reactie terug. Soms zijn mensen wel bang dat ik een kaartje doorverkoop of dat er dingen mis gaan met hun privégegevens. Maar zo ben ik niet, er komt geen geld aan te pas. En dat ik zelf geld kwijt ben aan de postzegels, dat maakt me niet uit. Het is zo’n heerlijke hobby, het mag me best wat kosten.”

Uurtje zoet
Haar hobby kost Corrie naast geld ook veel tijd. Alle kaartjes naar jonge ouders schrijft ze zelf met de hand. „Dan is ze al gauw weer een uurtje zoet,” zegt haar man. „Ze zit er alle dagen wel vijf te schrijven.” „Ja, meer niet hoor. Anders krijg ik het in m’n handen. Ik ben ook al 81. Dan zit m’n man aan de Ministeck met de radio aan en dan ben ik boven bezig. Da’s zo gezellig.” Ze maakt stapels kaarten van tevoren klaar en hoeft alleen in de witruimtes die ze heeft opengelaten de namen van de kinderen en de plaats waar ze de advertentie gelezen heeft in te vullen.
Corrie stommelt de trap op naar boven. Daar staan kasten vol multomappen en een bureautje met een computer. Via Facebook komt Corrie ook heel wat geboortekaartjes op het spoor. „En ik heb op internet contact met andere verzamelaars. Ik ken er een die alleen kaartjes spaart met de naam Quinten omdat haar kleinzoon zo heet. Als ik een kaartje van een Quinten krijg vraag ik aan de ouders of ik het naar haar door mag sturen. Zo helpen we elkaar weer.”

Roze slofjes
De verzamelaarster stuurt ouders ook wel eens een briefje terug of ze doet ze iets cadeau. „Als het van iemand uit Wormer is die ik een beetje ken, dan krijgen ze een paar zelfgebreide slofjes cadeau. De caissière bij de supermarkt vertelde me pas dat ze in verwachting was. „Wat leuk meid”, zei ik, want ik wist dat ze er lang op had gewacht. „Weet je al wat het wordt?’ Toen heb ik een paar roze slofjes voor haar gebreid. Ze was er zo blij mee.”
Corrie had ook contact met een moeder van wie het eerste kindje overleed. ,,Ik kreeg eens een geboortekaartje van een jongetje waar ook de naam van z’n oudste broertje op stond. Toen ik de moeder vroeg of ik ook het kaartje van het oudste jongetje mocht, bleek die al te zijn overleden. Maar ze stuurde me toch het geboortekaartje, want ze vond het heel mooi dat zo zijn naam ook een plekje kreeg in m’n verzameling. Dat deed me wel wat.” Wanneer Corrie op het geboortekaartje ziet dat er een ouder kindje is overleden probeert ze altijd troost te bieden door een kaartje terug te sturen met woorden van steun erop.
Vooral bij de kaartjes uit Urk ziet Corrie vaak dat de ouders christelijk zijn. „Daar lees je allemaal van „De Heere dit” en „De Heere dat”. En in Limburg, daar zijn ook veel christelijke mensen.” Naar Urk stuurt ze vaak slofjes op. „Daar woont een vriendin van mij. Ze heeft me verteld dat er veel armoe is. Dan kan ik toch wat voor die ouders doen. Ik brei de slofjes van goede wol, ze kunnen heel wat jaren mee.”

Schakeltje
Corrie is heel blij met uitbreiding van haar verzameling, al zegt ze er wel bij dat ze bij het jaar 2001 begint. „Anders is er geen eind aan.” In het plaatselijke krantje van Wormer staat elke week een schakeltje. „Gooi je geboortekaartje niet weg, maar gooi het op Zandweg 228”. „Ja, die postbode zal ook wel eens denken: „Heeft ze nou nog niet genoeg?””

Een geboortekaartje over? Stuur het naar Corrie Spaans, Zandweg 228, 1531 AW Wormer.

Gods leiding
“We wilden dat ons kaartje heel veel liefde uitstraalde.” Edith Dekker (36) laat het poederroze aankomstkaartje zien dat zij en haar man stuurden toen hun adoptiedochter Louïsa bij hen kwam vanuit Taiwan. ‘Louïsa, geboren in ons hart’, staat er onder de foto van hun dochter. Edith en haar man hebben twee adoptiekindjes. Op 17 juni van dit jaar kwamen ze met Louïsa thuis in hun huis in Groot-Ammers. Daar woonde ook Juda van zes jaar al. Edith was al lang voor de komst van Louïsa bezig met het bedenken van een geboortekaartje. “Bij een meisje uit Azië vond ik bloesems passen. Toen we in 2014 hoorden dat we een kindje op zouden kunnen halen had ik zo’n kaartje ook al ongeveer klaar. Maar helaas ging die adoptie niet door.” Toen Louïsa werd aangekondigd wilde Edith niet het kaartje dat ze voor het andere meisje bedacht had gebruiken. “We kregen van iemand een roze kaartje met gouden hartjes erop. Met dat idee ben ik aan de slag gegaan.” In de tekst op het kaartje wilden Edith en haar man door laten klinken hoe welkom Louïsa is. “We dachten lang na over een Bijbeltekst, maar waren bang om teksten uit hun verband te rukken. We hebben uiteindelijk zelf een soort gedichtje gemaakt.’Jij bent zo gewenst, gegeven, zo mooi, geliefd’. Verder hebben we gespeeld met woorden. ‘Grenzeloos dankbaar en intens blij zijn we met onze dochter en zusje’. En dat zijn we ook. Louïsa is een heel lief en rustig kindje en we genieten erg van haar.”

Klassieke stijl
Honderd inlegvellen maken, labeltjes stansen en koordjes knopen. Gerinka Sinke maakte alle geboortekaartjes van hun zoon Renze zelf. “De zaterdag voor hij geboren werd, waren ze al klaar, want de keizersnee stond maandag gepland. Daardoor kon zelfs de datum al op het kaartje.” Gerinka maakt al jaren kaarten. “Ik heb een klassieke stijl.” Toen Gerinka wist dat ze een baby verwachtte, begon ze dus ook plannen te maken voor een kaartje. “In eerste instantie wilde mijn man bij de 20-wekenecho niet het geslacht van ons kindje weten. Dat vond ik jammer, want dat betekende dat ik ook niet van tevoren een kaartje kon maken. Toen hij daar op terug kwam, ben ik verder gaan nadenken over een leuk kaartje.” Op een kaartenbeurs waar ze met haar moeder was, deed ze leuke ideeën op. “Achter mijn moeders rug om heb ik daar papier en lint besteld. Ik moest wel letten op de grammen, want elk labeltje of koordje maakt de envelop weer zwaarder. En ik kwam er ook achter dat je zelf geen geboortekaartjes moet gaan maken omdat dat goedkoper is. Maar het is wel leuker.” De tekst op het kaartje hielden Gerinka en Michiel bewust sober. “De grammen en centimeters hoeven er niet bij. Wel hebben we in een kort gedichtje genoemd hoe wij het ervaren hebben: “Op Zijn tijd, Een Gods wonder, Ontvingen wij jou, Heel bijzonder”. We hebben vijf jaar op Renze gewacht. De verwondering dat hij er is gekomen wilden we graag op ons kaartje noemen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen