Klusproject in de polder

Lucht en land. Groen, grijs. Wolken, water, weidevogels. Het uitzicht van Willeke (illustrator en kinderboekenschrijfster) vanuit haar atelier, in de voormalige stal, moet wel inspirerend zijn. Vanachter haar werktafel kijkt ze zo de weilanden van Mastenbroek in. Deze middeleeuwse polder, een van de oudste van Nederland, ligt tussen de Hanzesteden Kampen, Hasselt en Zwolle. Het centrum: de gelijknamige buurtschap met een oude dorpskerk, wat woningen, een basisschool en een hoop burenliefde. „Als er iets is, staan de mensen altijd voor je klaar”, zegt Willeke.

Hier wonen is heerlijk, vindt het echtpaar. Jelle: „De rust vooral.” Die waardeert hij weer extra als hij na een dag werken in Kampen naar huis rijdt. Afgelegen vinden ze het zelf niet. „We rijden zo naar Hasselt, Kampen of Genemuiden en ook de Zwolse wijk Stadshagen is dichtbij.”

Sigarenfabriek

Willeke en Jelle kochten de boerderij in 2012 en wonen er met hun kinderen Lotte (23), Merijn (21) en Gijs (18). Willeke groeide op in Barneveld, Jelle in Amsterdam. Ze leerden elkaar kennen tijdens hun studietijd in Kampen. In die stad stond ook hun allereerste huis: een oude sigarenfabriek in de binnenstad die ze opknapten.

Ze verhuisden naar landelijker gebied toen Jelle een oude herenboerderij in het nabijgelegen ’s-Heerenbroek in het oog kreeg. Samen met hun buren kochten ze het pand, ze knapten het op en verdeelden het in twee woningen. Willeke: „Het was een fijne plek, maar veel drukker dan hier: het lag vlak langs een doorgaande weg.”

En er bleef altijd nog een droom. Eentje die er zo’n beetje uitzag als de oude woonboerderij in Mastenbroek waar ze nu wonen. Dochter Lotte: „M’n vader zei altijd dat hij nog eens om zijn huis heen wilde kunnen lopen.” Jelle, met een lach: „Zelf ben ik opgegroeid op een flatje in Amsterdam, driehoog, waar we met een gezin van zeven kinderen woonden. Sindsdien wil ik graag ruimte om me heen.” „En na verloop van tijd begint het bij Jelle ook altijd weer te kriebelen”, zegt Willeke. Er moet tenslotte wel iets te klussen blijven.

Derde klusproject

Dat derde klusproject kwam er, toen in 2012 de boerderij in Mastenbroek in beeld kwam. Een boerenbedrijf was het al lang niet meer; de vorige bewoner had het alleen voor bewoning in gebruik. Er was jarenlang weinig onderhoud aan gedaan, het sanitair was gedateerd en vanbinnen was het erg hokkerig. Ook het buitenterrein vroeg om een flinke aanpak.

Maar Willeke en Jelle zagen er hun droomhuis in. Voordat ze naar de makelaar stapten, had zich al een andere koper aangediend. Willeke: „Die wilde de boerderij tegen de vlakte gooien. Maar dat ging de vorige eigenaar echt aan het hart. „Ik verkoop het niet aan oe!” had hij gezegd. Voor hem was het zo fijn dat wij het huis wilden kopen.”

Jelle kon flink aan de slag. Hij deed zo veel mogelijk zelf van alles wat er aan het huis moest gebeuren. Het voorhuis wilden ze zo veel mogelijk in oude staat terugbrengen. De stallen, die volgens Willeke toch al op instorten stonden, werden grondig verbouwd. Jelle laat foto’s zien uit de begintijd. Ze tonen iets wat wel wat weg heeft van een ruïne. De buitenmuren en een deel van de binnenmuren bleven overeind staan. Verder ging zowat alles eruit. Het materiaal werd zorgvuldig bewaard en zo veel mogelijk hergebruikt.

In die periode woonde het gezin tijdelijk in Kampen. „Voor de kinderen was dat fijn. Ze konden overal zo naartoe fietsen”, zegt Willeke. Zelf schreef ze in die tijd het eerste deel van haar succesvolle kinderboekenserie over Silvester.

Inmiddels woont het gezin alweer enkele jaren in Mastenbroek. Veel ruimtes zijn al klaar: de royale woonkeuken, de hal, de slaapkamers, het atelier. Met andere vertrekken kan Jelle voorlopig zijn vrije tijd nog vullen: de lange gang tussen de woonkeuken en de vroegere opkamer, de grote kelder onder de woning en diverse andere ruimtes. Ook in de zitkamer willen ze nog wat aanpassingen doen, evenals op het buitenterrein. „Om het huis willen we bijvoorbeeld een rand met grind maken. Dat zag je vroeger altijd bij dit soort boerderijen.”

Kringloop

Het uitzicht is weids, door welk raam je ook kijkt. Ruimte genoeg, zowel buiten als binnen. Lotte vindt het landelijke wonen fijn, maar weet niet of ze er zelf voor zou kiezen. „Een kleiner huis is ook wel gezellig. Hier is het zo groot dat we naar elkaar op zoek moeten.” Ze gebruiken zelfs WhatsApp als ze elkaar willen ‘roepen’, bijvoorbeeld voor het eten.

„We hebben alles budgettair ingericht”, zegt Willeke. „Dat moet ook wel als je zo enorm veel ruimte hebt. Voor de kamers van de kinderen hebben we veel bij IKEA vandaan gehaald.” Verder heeft ze het huis voor een groot deel aangekleed met vondsten van de kringloop.

Ze vinden het mooi om de historie van het huis te verbinden met hun eigen levensverhaal. Zo zette Willeke boven op een kast in de vroegere opkamer poppen in de klederdracht van Urk, waar haar familie vandaan komt.

Jelle: „We zeggen niet: wij brengen het huis terug naar de stijl van toen het net gebouwd was.” Hij wijst naar de tussendeuren tussen woonkeuken en zitkamer. „Dan zou je die er bijvoorbeeld uit moeten halen, want ze zijn niet origineel. Maar ik vind het juist mooi om ze intact te laten. Zo laat je iets zien van de geschiedenis van dit huis.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen