Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Op zoek naar onzichtbaren

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Op zoek naar onzichtbaren

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Uit schaamte of uit onvermogen zijn leprapatiënten en mensen met een handicap onzichtbaar in Myanmar (Birma). De kerk zoekt hen op en brengt hen terug in de samenleving. Dat is niet altijd even gemakkelijk, want soms zijn ze zelf hun grootste sta-in-de-weg.

De gevolgen van lepra en van een lichamelijke handicap. Die kun je aantonen met cijfers: hoeveel mensen aan lepra lijden of gehandicapt zijn. Het aantal dat is genezen en hoe groot de groep is die blijvende gevolgen ondervindt. Zulke vragen leveren vast nuttige informatie op, maar toch weet je daarna nog niets van de mens achter de cijfers. Heb je hem of haar nog niet in de ogen gekeken, zijn verdriet gezien, haar vreugde geproefd.

In dit verhaal gaan we dat wel doen. We maken kennis met twee mensen die met een lichamelijke handicap te maken kregen, de een als gevolg van lepra, de ander door een ongeluk. Twee jongemannen, bij wie opvalt dat ze heel verschillend met hun ziekte of handicap omgaan. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is dat ze werden opgevangen en geholpen door Leprazending, de organisatie waarvoor het Reformatorisch Dagblad dit seizoen actievoert (naast Wycliffe Bijbelvertalers). De twee mannen werden bijgestaan door hulpverleners van de hulppost in Taungoo, die wordt gerund door drie baptistenkerken in deze stad in centraal-Myanmar (Birma).

Vrijwel dagelijks gaan fysiotherapeuten, verpleegkundigen en niet-gespecialiseerde vrijwilligers die aan dit centrum zijn verbonden eropuit om in dorpen in de wijde omgeving leprapatiënten en gehandicapten te bezoeken. Voor controle: slikken ze –als ze lepra hebben– hun medicijnen wel regelmatig? Vereenzamen ze niet doordat ze zich schamen voor hun ziekte, of doordat ze geen kant op kunnen vanwege hun handicap?

Schaamte

Mensen met lepra of met een handicap moet je vaak zoeken, omdat ze zich vaak uit schaamte schuilhouden. Neem de 31-jarige Saw Gaw Khu uit Tha Pyae Kone. De 400 inwoners van dit dorp hebben vrijwel allemaal een stukje land te bebouwen, met wat koeien of varkens erbij. Of ze verhuren zich als dagloners aan boeren in de omgeving. Ook Saw Gaw Khu kwam als dagloner aan de kost. Totdat lepra dat onmogelijk maakte. Toen de ziekte zich twee jaar geleden openbaarde, was zijn eerste reactie: net doen alsof er niets aan de hand is. Stel je voor dat anderen het te weten komen!

Naarmate de tijd verstreek was deze vorm van zelfmedicatie niet vol te houden: hij raakte het gevoel in zijn handen en voeten kwijt en ook trokken zijn vingers en tenen krom. Toen hij ook bijna niet meer op zijn voeten kon staan vanwege slappe enkels en zijn handen tot klauwhanden waren vervormd, was het einde verhaal. Saw kon niet meer werken en kwam zonder inkomen te zitten. Zijn ouders leefden niet meer en daarom was hij aangewezen op hulp van andere familieleden. Bij een tante en oom in het dorp vond hij onderdak en van hen kreeg hij dagelijks eten.

Verder leek de toekomst voor hem gitzwart. Saw raakte depressief en trok zich terug in een hoekje van het huis. Het is maar goed dat de medewerkers van het hulpcentrum er dagelijks op uit trekken, anders waren niet alleen Saws handen, maar ook zijn lijf als het ware kromgetrokken – leefde hij met een neergebogen gestalte, niet vanwege lepra, maar uit schaamte en neerslachtigheid.

Zelfrespect

Via het hulpcentrum in Tangoo kwam Saw in het lepra-ziekenhuis in de stad Mawlamyine terecht. Daar werd met behulp van een medicijnkuur het ziekteproces gestopt en werden operatief zijn handen en voeten, vingers en tenen zo veel mogelijk hersteld.

Drie maanden bracht hij door in het ziekenhuis en als ik hem in het dorp ontmoet is hij nog geen week terug. Saw heeft zijn gezonde lijf weer goeddeels terug, maar zijn zelfrespect en eigenwaarde lijkt hij voorgoed te zijn kwijtgeraakt. Met een neergeslagen blik zit hij tegenover me.

Het is een verschijnsel dat bij veel voormalige leprapatiënten voorkomt: nog voordat iemand hen discriminerend heeft bejegend, hebben ze zichzelf al afgeschreven. „Zwaar werk als dagloner gaat hem niet meer lukken”, vertelt zijn oom. „We denken eraan hem iets met kippen te laten doen: kippen fokken.” Saw mompelt dat hij zelf liever uit het dorp vertrekt om ergens anders een nieuw bestaan op te bouwen. Hier durft hij zijn vrienden niet meer onder ogen te komen. „Dan komt er helemaal niets van je terecht”, reageert zijn oom. „Hier heb je ons nog, je familie.” En: hij heeft hier de mannen en vrouwen van het hulpcentrum van de kerk. Die vast van plan zijn hem aan werk te helpen en langs die weg hem zijn zelfrespect weer terug te geven.

Driewielerfiets

Dat zo’n aanpak werkt, bewijst de 34-jarige Myint Aun. Vijftien jaar geleden was aan het werk in een kolenmijn toen hij werd bedolven onder een dikke laag modder – een aardverschuiving zorgde ervoor dat de mijn volliep met waterige grond. Dat hij er het levend vanaf bracht, mag zeker een wonder van God heten, maar enkel met de schrik vrij kwam hij niet: Myint Aun raakte aan zijn onderlijf verlamd. En daardoor verloor hij zijn werk als mijnwerker.

Na jaren van armoede en getob brachten hulpverleners van het kerkelijk centrum in Taungoo hem naar het lepraziekenhuis in Mawlamyine. Ook mensen met een handicap kunnen daar terecht voor operaties en therapie. Hij leerde er om te gaan met zijn handicap en werd weer mobiel, dankzij een driewielerfiets die Leprazending voor hem kocht.

Als ik hem in het hulpcentrum tref, staat hij op het punt eropuit te trekken. Een beetje ongemakkelijk toont hij de po die hij altijd bij zich heeft: naar de wc gaan blijft lastig voor hem, vandaar dit vaste attribuut op zijn fiets. „Ik moet aan het werk”, zegt hij met een brede grijns. Myint Aun vertelt dat Leprazending hem een lening heeft verstrekt waarmee hij gereedschap kon aanschaffen voor het maken van visnetten, die hij vervolgens kan verkopen. Daarna kreeg hij nóg een kans op werk: vloeibare zeep verkopen, die hij zelf thuis maakt en in flessen giet. Met netten boeten en zeep verkopen weet Tang zich financieel net te redden.

Wie hem bezig wil zien, moet rond vijf uur in de middag bij het huisje van zijn schoonouders gaan posten: dat is de tijd waarop Myint Aun op zijn driewielerfiets klautert, flessen zeep in de mand zet en dorpen langsgaat om zijn waar te verkopen.

Schoonouders, is Myint Aun dan getrouwd? Jawel. Negen jaar geleden veranderde zijn leven opnieuw drastisch, door zijn huwelijk. Maar helemaal zonder verdriet ging dat niet: zijn schoonouders weigerden hem vanwege zijn handicap te accepteren en eisten dat hun dochter de relatie zou verbreken. Dat gebeurde niet en pas anderhalf jaar geleden kwamen haar ouders tot inkeer. Sindsdien woont het nog kinderloze echtpaar onder één dak met de (schoon)-ouders. Wat de doorslag gaf, weet Myint Aun wel: toen hij aan het werk kon als zeepverkoper, brak de weerstand bij zijn schoonvader. Als het om inkomen gaat, is het geen vetpot, laat Tang weten. En vanwege zijn handicap blijft hij kwetsbaar. Maar dat hij ooit weer aan de slag zou kunnen, had hij nooit durven dromen.

De medewerkers van de hulppost durfden het wel te dromen, en de christenen achter de post ook. Hoewel? Niet een droom, maar een zich geroepen weten door het Evangelie van Jezus Christus bracht hen bij Myint Aun, bij Saw Gaw en bij al die anderen in Myanmar, die door hun ziekte of handicap door niemand meer werden gezien.

Helpt u mee? Stort uw gift op rek. nr. NL67 INGB 0002 9707 00 van Draagt Elkanders Lasten te Apeldoorn. Of doneer online via steundel.nl
 

RD-actie voor Myanmar (Birma)Het RD voert dit seizoen actie voor het werk van Leprazending en Wycliffe Bijbelvertalers in Myanmar (Birma). Leprazending getuigt in dit streng boeddhistische land van het Evangelie door hulp aan leprapatiënten en aan mensen met een handicap.Wycliffe Bijbelvertalers helpt bergvolken in het afgelegen noordoosten van het land aan een Bijbel in de eigen taal, en helpt hen te leren lezen en de Bijbel te begrijpen.Zowel Leprazending als Wycliffe werkt daarbij nauw samen met de kerken in Myanmar.Helpt u mee? Stort uw gift op rek. nr. NL67 INGB 0002 9707 00 van Draagt Elkanders Lasten te Apeldoorn. Of doneer online via steundel.nl

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 december 2017

Terdege | 194 Pagina's

Op zoek naar onzichtbaren

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 december 2017

Terdege | 194 Pagina's