Bruiloft

In haar zwart omrande ogen stonden tranen. Ze legde haar rimpelige hand op mijn schoot en haar gesluierde hoofd op mijn schouder. Daar ging haar dochter. Een van de zes. Maar deze woonde nog bij haar en zou nu vertrekken naar het huis van haar kersverse man. De tranen om het verlies waren gemengd met waterlanders van blijdschap. Want er was eindelijk iemand om haar dochter komen vragen. De bewuste man kwam uit een betrouwbare familie en was vriendelijk. In deze cultuur meer dan genoeg redenen om ja te zeggen. Hij was een halfuurtje geleden binnengekomen in de grote tent waar we met alle vrouwen zaten. Voorin zat zijn bruid op het podium. Haar gezicht bedekt met een doorzichtige sluier. Langzaam stapte hij op haar af, in traditionele kledij. Een zenuwachtige trek lag op zijn gezicht. Maar wat wil je, binnenkomen in de vrouwentent, als enige man. Zijn ogen waren strak gericht op zijn eigen vrouw, die hij deze avond mee naar het huis van zijn familie mocht nemen. Plechtig ontdeed hij haar van haar sluier, raakte met zijn neus even haar voorhoofd aan en ging toen naast haar zitten. Vlak voordat hij binnenkwam, waren alle vrouwen in de tent onherkenbaar veranderd. Ik had, net als iedereen, een sluier omgedaan. Maar mijn vriendin, die de bruiloft van haar zus mede georganiseerd had, onderging een ware gedaanteverwisseling. Haar slanke lichaam, in een prachtige feestjurk gehuld, bedekte ze snel met een wijde zwarte abaya – een soort overjas. Haar haren, die ik deze avond voor het eerst mocht bewonderen, verdwenen onder een eveneens zwarte hoofddoek. Waar ze de eerste helft van de avond met de aanwezige dames zo vrij en uitgelaten was, zat ze nu met haar rug naar het podium, zonder aandacht te vragen. Zij zal de volgende bruid zijn in de familie en zeker tot die tijd zal ze zich rein moeten bewaren. Dat wil zeggen: uit het oog blijven van mannen die haar kunnen bekijken. Zodat ze zichzelf en haar familie niet te schande zal maken. Vanaf de voorste rij nam ik het allemaal grondig in me op. Ik had de familie van mijn vriendin nooit eerder ontmoet. Maar een feestganger van buitenlandse komaf wordt behandeld als eregast, dus belandde ik helemaal vooraan naast de oude moeder. Ze zag met lede ogen haar dochter vertrekken. En toch, zo zeiden we tegen elkaar, terwijl ik de rimpels op haar hand streelde, dit is wat we uiteindelijk beiden willen als moeders van dochters: haar kunnen meegeven met een betrouwbare vent.

SAAR WOONT VOOR LANGERE TIJD MET HAAR GEZIN IN DE ARABISCHE WERELD. ZE SCHRIJFT MAANDELIJKS ONDER PSEUDONIEM EEN COLUMN.

Saar

SAAR VAN DE WOESTIJNE
GETROUWD. MOEDER VAN VIER KINDEREN. WOONT IN HET MIDDEN-OOSTEN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen